Μου έλειψε.
Πόσες μέρες έχουμε να τον δούμε; Τρεις; Τέσσερις;
Να ξεπατικώνει τον Μακρόν, να παίρνει την πόζα του ηγέτη και να συλλαβίζει ψευδά, γουρλά και άχαρα το κείμενο που του έγραψαν.
του Νίκου Μωραΐτη
Ωραίο κείμενο – πάντα. Συναισθηματικό από τη μία, ηγετικό από την άλλη. Όλα σε πρώτο ενικό: «Ζήτησα», «αποφάσισα», «δε θα επιτρέψω». Υπάρχει άραγε επεισόδιο στο οποίο ο Μίστερ Μπιν κάνει τον ηγέτη; Αν όχι, το ζούμε εδώ στην Ελλάδα, με τα διαγγέλματα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ατάλαντους πολιτικούς στην Ελλάδα είχαμε πολλούς. Μαριονέτες που παρίσταναν τους πρωθυπουργούς, επίσης. Κανένας όμως δεν το έκανε ποτέ με την αυτοπεποίθηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και γιατί όχι; Αυτή τη στιγμή πείθει τη μεγάλη πλειοψηφία ενός λαού, ο οποίος δε φημίζεται για το πολιτικό του κριτήριο. Αλλιώς δε θα έφερνε μέσα σε πέντε χρόνια στην εξουσία αυτούς που τον κατέκλεψαν και τον χρεοκόπησαν.
Προς το παρόν, αυτός ο λαός διεγείρεται συναισθηματικά με τις φωσκολιάδες που του διαβάζει ο πρωθυπουργός, συγκινείται με τη συγκίνηση του κυρίου Τσιόδρα και κάνει λάικ και καρδούλες στις αναρτήσεις για Ιταλία και Ισπανία, ενώ τα συγκυβερνόντα ΜΜΕ αρνούνται να δείξουν έστω και ένα πλάνο από την κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία..
Όταν περάσει όλο αυτό, ο μέσος Έλληνας θα θελήσει να βγει από το σπίτι και τότε θα καταλάβει ότι δε θα έχει πού να πάει, γιατί δε θα έχει δουλειά πια. Όταν συλλάβιζε ο Κούλης, όταν δάκρυζε ο Τσιόδρας, την ίδια στιγμή η κυβέρνηση νομοθετούσε την ελεύθερη απόλυσή του ή την κατά 50% μείωση του μισθού του.
Κάθε λαός παίρνει αυτό που του αξίζει, όμως όχι. Αυτό που γίνεται εν κρυπτώ αυτή τη στιγμή στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς μας, στις δουλειές μας, δεν αξίζει σε άνθρωπο.
δημοσιεύτηκε στο altsantiri.gr
