…Το ερώτημα που τίθεται είναι: είμαστε τόσο απείθαρχοι στη χώρα μας;
Δεν το πιστεύω, εγώ καταλαβαίνω ότι οι πιο πολλοί έχουν συμμορφωθεί και έχουν αποδεχτεί τα μέτρα και την αναγκαιότητά τους.
Τηρούν αποστάσεις στις ουρές, στέλνουν sms με τις μετακινήσεις, αποφεύγουν ακόμη και να διασταυρωθούν κοντά με έναν άλλο.
Έχουμε παραβάτες;
Έχουμε, όχι όμως σε μια κλίμακα που θα την έλεγες μη εφαρμογή και γενικευμένη απειθαρχία.
Και εδώ πρέπει να πούμε μερικά πράγματα με το όνομά τους.
Ο ιός δεν μεταδίδεται επειδή άνθρωποι βγαίνουν έξω να περπατήσουν, ή να τρέξουν, ή να πάνε βόλτα τον σκύλο τους και να το κάνουν λιγότερο βιαστικά από το συνηθισμένο, να πάνε έναν περίπατο το πρωί και μία βόλτα με τον σκύλο το απόγευμα.
Το κάνουν μόνοι τους δεν εκτίθενται σε κίνδυνο, δεν εκθέτουν σε κίνδυνο.
Μπορώ να καταλάβω το πρόβλημα που υπάρχει με το ότι εάν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου μπορεί να πας σε ένα άλλο σπίτι και να το κάνουν και άλλοι δέκα και να κάνετε «συνάθροιση».
Μπορώ να καταλάβω το πρόβλημα με τις μετακινήσεις με αυτοκίνητο που δεν ξέρεις που πάει ο άλλος.
Μπορώ να καταλάβω το πρόβλημα με τις μετακινήσεις ενόψει Πάσχα.
Για όλα αυτά λοιπόν ας ληφθούν ειδικά και συγκεκριμένα μέτρα.
Όχι όμως απαγορεύσεις που απλώς θα κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη.
Ακόμη και μέσα στην πανδημία οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να βγουν να περπατήσουν ή να τρέξουν με όρους ασφαλείς.
Οι ίδιοι οι γιατροί υπογραμμίζουν την αξία της σωματικής άσκησης για την καλή υγεία και το ψυχολογικό στρες του εγκλεισμού.
Τα μέτρα που αυτή τη στιγμή εφαρμόζονται, σε συνδυασμό με την αποτροπή των μετακινήσεων στην επαρχία, καλύπτουν τις ανάγκες προστασίας και κάνουν πιο υποφερτό τον κατ’ οίκον εγκλεισμό πολλών ανθρώπων.
Πιο καταθλιπτικοί
Εάν πάμε σε ακόμη πιο αυστηρά μέτρα, που δεν θα αποσκοπούν στην αποτροπή συναναστροφών και συναθροίσεων και απλώς θα περιορίζουν το δικαίωμα στον περίπατο, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα έχουμε κάνει κάτι παραπάνω για πανδημία και απλώς θα έχουμε συμβάλει στο να γίνουν οι άνθρωποι πιο στεναχωρημένοι, πιο καταθλιπτικοί και πιο παχύσαρκοι.
Και επίσης καλό είναι να αναφερόμαστε στην «ατομική ευθύνη», αλλά αυτή να μην οδηγεί στο να προσπερνάμε την πολιτική ευθύνη που έχει η κυβέρνηση.
Για παράδειγμα: αυτές τις μέρες έχει ουρές στις τράπεζες.
Αυτό είναι αναμενόμενο γιατί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν να κάνουν συναλλαγές με τις τράπεζες (από πληρωμές ενοικίων μέχρι δόσεις φορολογικές) και για μια σειρά από λόγους δεν μπορούν να τις κάνουν με web banking.
Τι θα έπρεπε να κάνουν;
Όμως, αυτό δείχνει ότι κάποιος στην κυβέρνηση δεν το σκέφτηκε αυτό.
Δεν σκέφτηκε ποιες είναι οι ανελαστικές συναλλαγές του μήνα και σε ποιο ποσοστό γίνονται σε γκισέ.
Και κυρίως δεν σκέφτηκε ποια λύση θα μπορούσε να υπάρξει.
Μόνο που αυτός που θα έπρεπε να το σκεφτεί δεν είναι ο πολίτης, είναι ο υπουργός ή ο σύμβουλός του.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση πήρε έγκαιρα μέτρα και εάν εξαιρέσουμε την ταλάντευση σε σχέση με την Εκκλησία ανταποκρίθηκε στην πραγματική ανάγκη επιβολής μέτρων «κοινωνικής αποστασιοποίησης».
Όμως, την ίδια στιγμή και αυτή, όπως και οι προηγούμενες, φέρει ευθύνη γιατί έχουμε πολύ μικρό αριθμό ΜΕΘ.
Όπως και φέρει ευθύνη γιατί τα μέτρα που έχουν ληφθεί για το κοινωνικό κόστος είναι πιο κάτω από τις πολύ μεγάλες ανάγκες παρέμβασης που χρειάζονται σε μια οικονομία που ίδιος ο ΟΟΣΑ υποστηρίζει ότι θα πληγεί περισσότερο από πολλές άλλες.
Στις ευθύνες αυτές πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να ανταποκριθεί.
Και η κοινωνία θα εκτιμήσει την προσπάθειά της.
Όμως, δεν χρειαζόμαστε προσπάθειες μεταφοράς ευθύνης στις πλάτες των πολιτών.
Γιατί δεν φταίει για όλα ο παππούς που θέλησε να πάει έναν μικρό περίπατο.
ολόκληρο το άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο in.gr
