Από το 2011 ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» διατύπωνε την άποψη ότι στο άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών δεν περιλαμβάνονται τα αδικήματα της δωροδοκίας ή της διακίνησης μαύρου χρήματος και ως εκ τούτου δεν παραγράφονται.
Αυτό ήταν και ένα επίμαχο σημείο, όπου βάσισαν την υπερασπιστική τους γραμμή οι Άδωνης Γεωργιάδης και Ανδρέας Λοβέρδος, που επέμεναν ότι τα συγκεκριμένα αδικήματα δεν τους αφορούν καθώς έχουν παραγραφεί.
Ο Ε. Βενιζέλος, διαχωρίζει τις εσφαλμένες ή επιβλαβείς επιλογές που γίνονται με πολιτικά κριτήρια, χωρίς ποινικό δόλο και χωρίς προσωπικό όφελος από τα άθλια φαινόμενα της δωροδοκίας και της διακίνησης μαύρου χρήματος, που πρέπει να διωχθούν ποινικά χωρίς την παρεμπόδιση του άρθρου 86 του Συντάγματος.
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Ε. Βενιζέλος σημειώνει:
“Άλλωστε η εφαρμογή του άρθρου 86 του Συντάγματος έχει πλέον εμπλουτιστεί από το νέο δεδομένο της ποινικής μεταχείρισης της διακίνησης μαύρου χρήματος, που δεν εμπίπτει στα χρονικά όρια του άρθρου 86 εφόσον διασώζεται το προϊόν εγκλήματος. Αυτό είναι μια ευκαιρία να συμφωνήσουμε ευρύτερα στο δημόσιο διάλογο ότι είναι άλλο εσφαλμένες η και επιβλαβείς επιλογές, που γίνονται με πολιτικά κριτήρια, αλλά χωρίς ποινικό δόλο και χωρίς προσωπικό όφελος, και άλλο τα άθλια φαινόμενα της δωροδοκίας ή της διακίνησης μαύρου χρήματος, η ποινική αντιμετώπιση των οποίων δεν παρεμποδίζεται από το άρθρο 86 του Συντάγματος, όπως και αν αυτό ερμηνευτεί”.
Και ο καθηγητής της Νομικής και βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ Θεόδωρος Φορτσάκης με άρθρο του στην «Καθημερινή» του Μάρτιο του 2018, αδειάζει την υπερασπιστική γραμμή των Άδωνη Γεωργιάδη και Ανδρέα Λοβέρδου στο θέμα των διώξεων τους και το ζήτημα της παραγραφής των αδικημάτων.
Ο κ. Φορτσάκης σημειώνει στο άρθρο του ότι για πράξεις όπως δωροληψία η εκβίαση αποκλειστικά αρμόδια είναι ποινική δικαιοσύνη, «βάζοντας τέλος στην αδικαιολόγητη προνομιακή αντιμετώπιση».
Μεταξύ άλλων ο κ. Φορτσάκης επισημαίνει:
«Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα της εφαρμογής του άρθρου 86 είναι οδυνηρά. Η σημερινή συγκυρία δεν συγχωρεί πλέον καμιά χρονοτριβή. Γι’ αυτό οφείλει ο νομοθέτης, εν αναμονή βαθύτερης συνταγματικής μεταρρύθμισης, να αναλάβει αμελλητί, διακομματικά, πρωτοβουλία αυθεντικής ερμηνείας του νόμου.
Ετσι, με την έκφραση «κατά την άσκηση των καθηκόντων του» θα νοούνται εφεξής μόνο πράξεις μέλους της κυβέρνησης και υφυπουργού που αφορούν «αυτή καθαυτή» την εκτέλεση των καθηκόντων του, όπως η απιστία ή η παράβαση καθήκοντος. Ρητά θα διευκρινιστεί ότι για λοιπές πράξεις που απλώς σχετίζονται με τα καθήκοντα, π.χ. η δωροληψία ή η εκβίαση, αποκλειστικά αρμόδια είναι η «κοινή» τακτική ποινική δικαιοσύνη, βάζοντας τέλος στην αδικαιολόγητη προνομιακή αντιμετώπιση. Ακόμη και αν θεωρηθεί ότι η άκρως περιοριστική αυτή νομοθετική ερμηνεία «ακουμπά» το συνταγματικό όριο, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να την αγνοήσει η δικαστική εξουσία. Και πάντως, ας αναλάβει η τελευταία μια τέτοια ευθύνη».
Και καταλήγει:
«Η υιοθέτηση αυτής της ορθής αυθεντικής ερμηνείας θα επιτρέψει την αποτελεσματικότερη λειτουργία του θεσμού, οδηγώντας σε άμεση εκτόνωση της σωρευμένης κοινωνικής κατακραυγής. Αποτελεί το πρώτο γενναίο μέτρο σε μια εκστρατεία περιορισμού προνομίων πολιτικών προσώπων και αντιμετώπισης σημαντικών παθογενειών του θεσμικού πολιτικού συστήματος, που αποτελούν εστία δημοκρατικής δυσλειτουργίας. Θα επανέλθω γι’ αυτά.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο documentonews.gr
