Ανεξάντλητοι στην… επανάληψη αποδεικνύονται διάφοροι δημοσιογράφοι που δεν κουράζονται, Κυριακή ανά Κυριακή, μέρα παρά μέρα, να σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό. Αυτό συμβαίνει ακριβώς με το… ντουέτο Τσίπρα – Δούρου, το οποίο “ανεβαίνει” δις και τρις και τετράκις εβδομαδιαίως, και μάλιστα σε συμφέρουσα τιμή: με ένα εισιτήριο, δύο έργα. Με τίτλους όπως “τα σπάσανε”, “τα σπάνε”, “δεν τα βρίσκουν”, “έξαλλο το Μαξίμου με τη Ρένα”, “Χάσμα Τσίπρα – Δούρου”, και άλλα τινά περί “καρφιών”, “συννεφων”, “αστραπών”, “βροντών” και άλλων τέτοιου είδους.
Με τα τούτα και τα κείνα, ο Τσίπρας και η Δούρου κοντεύουν να γίνουν ωσάν το κλασικό ζευγαράκι των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών, Κωνσταντάρα – Κοντού. Τάχουν; Δεν τάχουν; Τα χάλασαν; Τα ξανάφτιαξαν; Τα ξαναχάλασαν; Υπάρχουν τελικά σύννεφα στη σχέση τους; Γιατί; Γιατί όχι; Γιατί έτσι. Κοκ.
Βλέπετε το πρόβλημα είναι η… Δούρου, η οποία δεν είναι διόλου μα διόλου παραγωγική σε…παραπολιτικά. Μια σέλφι κάθε τόσο βρε αδελφέ να ανέβαζε η κοπέλλα. Μια φωτογραφία στο Instagram να αναπνεύσουν και λίγο οι μπαϊλντισμένοι δημοπσιογράφοι που κάτι πρέπει να γράψουν για να καλύψουν αυτές τις λευκές σελίδες. Να γεμίσουν και οι ιστοσελίδες με ανούσιες φωτό και από κάτω σχόλια για το κοντό και το μακρύ του καθενός.
Αυτή φταίει. Η Δούρου, που αντί να ανεβάζει καμιά φωτό της, με ή χωρίς τον Αλέξη, πάει και ασχολείται με τον…. Μηχανισμό των Αντικυθήρων, στη …. Μόσχα!!!
Αμ “στη Μόσχα, αδελφές μου στη Μόσχα”, τι παραπολιτικό να βγάλει αυτή η βλογημένη για δήθεν καμαρίλες, μίση, πάθη, τσακωμούς εντός κι εκτός του Μαξίμου; Τίποτε.
Για αυτό και πιάνουν δουλειά οι καλοί δημοσιογράφοι – μυθιστοριογράφοι για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Και να δημιουργήσουν fiction εκεί όπου δεν υπάρχει. Συντηρώντας, η αλήθεια είναι, μια… κολώνια που κρατάει τουλάχιστον από το 2008. Το… ντουέτο Τσίπρα – Δούρου. Σταθερή αξία, ανεκτίμητη. Βοηθάει να κλείσουν οι σελίδες. Να αυξηθούν τα likes.
Τι κι αν δεν βοηθάει στο κύρος και την αξιοπιστία της δημοσιογραφίας, που γίνεται λαϊκό ανάγνωσμα; Λεπτομέρειες μωρέ…
Μιχαλάκης ο Τζάκσον
Μια σκέψη στο “Τσίπρας – Δούρου: ένα “έργο” που κρατάει χρόνια”