Δημοσιεύμα στο πολύ καλό harddog-sport.blogspot.com με τίτλο “Ποια εφημερίδα υπαινίσσεται ο Μανώλης Κοττάκης για την «καθεστηκυία μηντιαρχία*»”:
Αναφορά στη «καθεστηκυία μιντιαρχία» έκανε στο πρωτοσέλιδο της Εστίας της Παρασκευής ο Μανώλης Κοττάκης, αφήνοντας αιχμή για πρωινή εφημερίδα «με τα γνωστά καρεδάκια της πρώτης σελίδας». Η οποία «καθεστηκυία μηντιαρχία» δοξάζει, κατά τον αρθρογράφο, την τοποθέτηση σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού αποτυχημένους πολιτευτές που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι. Ο διευθυντής της Εστίας δεν κατονομάζει την εφημερίδα, αλλά ο υπαινιγμός του οδηγεί σε συμπεράσματα που, μάλλον, είναι σαφή, καθώς προσδιορίζει πως πρόκειται για πρωινή εφημερίδα με… καρεδάκια.
Ποιες είναι οι πρωινές εφημερίδες; Καθημερινή, Αυγή, Ριζοσπάστης, Λόγος, Star Press. Οι τέσσερις τελευταίες αποκλείονται για διαφορετικούς λόγους. Ριζοσπάστης και Αυγή δεν έχουν λόγο να εκθειάζουν το άνοιγμα στον κεντρώο και στο κεντροαριστερό χώρο, ο Λόγος των μερικών δεκάδων φύλλων δεν ασχολείται και η Star Press έχει τα δικά της, μη πολιτικά, θέματα. Απομένει η Καθημερινή που σε ημερήσια βάση δημοσιεύει σύντομο πρωτοσέλιδο σχόλιο σε καρεδάκι!
Μάλιστα από την περασμένη Κυριακή μέχρι και την Παρασκευή έχει αναφερθεί δύο φορές με θετικό σχολιασμό στον αποκλεισμό από τις επιλογές για τον κρατικό μηχανισμό «τροφίμων των κρατικών διαδρόμων» και στην ανάγκη ο δημόσιος τομέας «να στελεχωθεί από άξιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν στηρίζονται σε κομματικές περγαμηνές και γνωριμίες»
Αντίθετη είναι η άποψη του Μανώλη Κοττάκη που γράφει ανάμεσα σε άλλα ότι αν ο τοποθετούμενος σε θέση του ευρύτερου δημόσιου τομέα «είναι νεοδημοκράτης, δεξιός, κεντροδεξιός (…) τότε μόνο και μόνο, επειδή δεν είναι κεντροαριστερός και επειδή έδωσε τη μάχη του σταυρού για την παράταξη (μέγα λάθος!), ρίπτεται στο πυρ το εξώτερον».
Ακολουθούν απόσπασμα από το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη και τα δύο πρωτοσέλιδα σχόλια της Καθημερινής «σε καρεδάκι».
Εστία, Μανώλης Κοττάκης, 23 Αυγούστου
(…) Αν ο αποτυχών να εκλεγεί πολιτευτής προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι και τοποθετηθεί σε νευραλγική θέση του κρατικού μηχανισμού, τότε κανένα πρόβλημα. «Διεύρυνσις». Μην πω ότι δοξάζεται κιόλας από την καθεστηκυία μηντιαρχία με τα γνωστά καρεδάκια της πρώτης σελίδας πρωινής εφημερίδας.
Αν είναι όμως νεοδημοκράτης, δεξιός, κεντροδεξιός, με επαγγελματική προϋπηρεσία σε κορυφαίες θέσεις του ιδιωτικού τομέα, όπως στον αγωγό ΤΑΡ για παράδειγμα ή στον χώρο των εξαγωγών, τότε μόνο και μόνο, επειδή δεν είναι κεντροαριστερός και επειδή έδωσε τη μάχη του σταυρού για την παράταξη (μέγα λάθος!), ρίπτεται στο πυρ το εξώτερον. «Παλαιοκομματισμός».
Το αυτό ισχύει με το ιδεολόγημα του κρατισμού. Και εδώ δύο μέτρα και δύο σταθμά: Αν συνιστάται –σωστά– δομή προεδρίας κυβέρνησης με ένα σωρό κεντροαριστερούς γραμματείς που σε λίγο καιρό –αν δεν προσέξουν– θα κουτουλάνε μεταξύ τους, αυτό είναι φιλελεύθερο και σκεπάζεται από τη σιωπή. Αν όμως παραμένει σε λειτουργία το γραφείο πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη και τοποθετηθεί σε αυτό πρώην βουλευτής της ΝΔ, που ανεξαρτήτως τίτλων και διδακτορικών έδωσε δεκάδες μάχες για την παράταξη στα τηλεοπτικά σαλόνια, τότε ανακαλύπτουμε τον κρατισμό (…)
Καθημερινή, 17 Αυγούστου
Ο δημόσιος τομέας είναι ανάγκη να στελεχωθεί από άξιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν στηρίζονται σε κομματικές περγαμηνές και γνωριμίες. Προκαλούν απογοήτευση οι πληροφορίες που φέρνουν αποτυχημένους πολιτευτές ή κομματικά στελέχη να αναλαμβάνουν τη διοίκηση φορέων τού ευρύτερου Δημοσίου. Δεν είναι αυτό το παράδειγμα που θέλει να φέρει η νέα διακυβέρνηση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός αγνόησε, άλλωστε, τις κομματικές ισορροπίες προκειμένου να επιλέξει ικανούς υπουργούς χωρίς να προέρχεται αναγκαστικά από τη Ν.Δ. Το ίδιο μοντέλο, αν εφαρμοστεί παντού, θα φέρει αποτέλεσμα και θα επιβάλει επιτέλους έναν νέο πολιτικό πολιτισμό.
Καθημερινή, 18 Αυγούστου
Υπάρχει μια κραυγαλέα αντίφαση στον τρόπο που αντιμετωπίζουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις τη στελέχωση της δημόσιας διοίκησης. Από τη μια, καταγγέλλουν τον διορισμό άνεργων κομματικών παραγόντων. Από την άλλη, καραδοκούν για να «ποινικοποιήσουν» τυχόν «αμοιβές» σε αξιωματούχους του ευρύτερου Δημόσιου που υπερβαίνουν τον μέσο όρο. Θα άξιζε με νηφαλιότητα να ξανασκεφτούμε τι εξυπηρετεί αληθινά το δημόσιο συμφέρον: Να υπάρχουν θέσεις ευθύνης «φθηνές» που μοιραία θα είναι ελκυστικές μόνο στους τροφίμους των κομματικών διαδρόμων; Ή να δίνονται με διαφάνεια κίνητρα εφάμιλλα της αγοράς, ώστε να μπορέσει το Δημόσιο να εντάξει στο δυναμικό του στελέχη με με επαγγελματισμό και πείρα; Κανείς δεν επιθυμεί την επιστροφή στο ασύδοτο κράτος των «κολληττών». Αλλά έχει έρθει η ώρα να αναγνωρίσουμε ότι η τιμωρητική κουλτούρα που επικράτησε μετά την κρίση κατέληξε να ταυτίσει την αξιοκρατία με τη μετριοκρατία.
* Το «μηντιαρχία» με την ορθογραφία που δημοσιεύεται στο άρθρο του Μ.Κ.
