H απόφασή του Αλέξη Τσίπρα να μετασχηματιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη δημοκρατική παράταξη της χώρας είναι γνωστή από το καλοκαίρι. Το άλλοτε μικρό αριστερό κόμμα διαμαρτυρίας πλέον μεγάλωσε, κυβέρνησε υπό αντίξοες συνθήκες, μπόρεσε να επιβιώσει και η επιλογή της μετεξέλιξης σε έναν σύγχρονο και ανοιχτό φορέα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου φάνταζε μονόδρομος.
Οι πολίτες που τον εμπιστεύτηκαν έδειξαν και την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει. Πολίτες από όλο το δημοκρατικό φάσμα, οι οποίοι εντόπισαν στον ΣΥΡΙΖΑ τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος που έχει τα εχέγγυα να χωρέσει και να εκφράσει τη φωνή των ανθρώπων από την Αριστερά μέχρι το Κέντρο.
Εχουν περάσει εφτά μήνες από τότε και η αίσθηση που δίνεται στην κοινωνία είναι ότι μέχρι στιγμής έχουν γίνει πολύ λιγότερα από όσα μπορούσαν να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Και το πλέον ανησυχητικό είναι ότι αρκετοί εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν ή δεν έχουν πειστεί ότι η εντολή του λαού είναι τόσο σαφής που δεν επιδέχεται παρερμηνείες.
Τα δε προσκόμματα που βάζουν, για ιδεολογικά ή οργανωτικά ζητήματα, το πιο πιθανό είναι να αφορούν μάχες οπισθοφυλακής για τη διατήρηση της μικροεξουσίας τους. Ομως ο κόσμος ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για να εισακουστεί αλλά και να καταστεί συμμέτοχος στο εγχείρημα. Κατά συνέπεια η νέα παράταξη είτε θα είναι ένα μαζικό ανοιχτό κόμμα για τα μέλη του, με αρχές και δημοκρατική λειτουργία, είτε κλειστό και ιδεολογικά αμόλυντο για λίγους και επαΐοντες.
Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ελπίδα να αποτελέσει ξανά πλειοψηφικό ρεύμα. Στη δεύτερη, τον ρόλο του προοδευτικού αντίβαρου στη Ν.Δ. θα διαδραματίσει κάποιος άλλος φορέας. Εξάλλου η φύση απεχθάνεται το κενό.
Πηγή: efsyn.gr
Μια σκέψη στο “Το κενό της φύσης και ο ΣΥΡΙΖΑ (του Δημ. Κουκλουμπέρη)”