Στήλη Άλατος: Το ψυχόδραμα για τα Τέμπη της Μαρίας Αναστασοπούλου στον ΑΝΤ1 και ο Μητσοτάκης που πήγε στο Βελιγράδι να αλλάξει πασούλες με τον Βούτσιτς για να εξωραίσει την εικόνα του!

Τιμημένοι μου αναγνώστες, ξεκινάει μι9α δύσκολη εβδομάδα, όχι για την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως θέλουν να μας πείσουν παπαγαλάκια του Μαξίμου και δημοσιολογούντες, της επικαιρότητας, αλλά για όσους έχουμε απομείνει ακόμη πιστοί, σε κάποιες βασικές αρχές της ζωής και αισθανόμαστε ντροπή απέναντι σε χαροκαμενους γονεις, που ζητούν δικαιοσύνη. Αισθανόμαστε οργή απέναντι σε όσους συμπεριφέρονται στους πολίτες της Ελλάδας, σαν να είναι υποτακτικοί και δούλοι. Δύσκολη βδομάδα, καλά μου παιδιά και δεν μου βγαίνει της Στήλης Άλατος η γραφή που η σατιρική, που με έχετε συνηθίσει. Όχι τιμημένοι μου αναγνώστες δεν διεκδικώ δάφνες συγγραφικές, ούτε να συγκαταλέγομαι στις πένες, που θα μείνουν στην ιστορία. Μια απλή γραφίδα είμαι, που οργίζομαι και καταγράφω την οργή μου και τα άγχη μου και τους φόβους μου και τα αστεία μου. Σήμερα τίποτα αστείο δεν μπορώ να γράψω. Μπορώ να είμαι μόνο σκληρή, όπως τους πρέπει ολονών αυτών, που οδήγησαν στον θάνατο 57 ανθρώπους.

Που να την βρω την διάθεση, τιμημένοι μου αναγνώστες, να σκουπίσω τα δάκρυά μου, από τα όσα διάβασα και άκουσα, τις τελευταίες μέρες, για την δολοφονία στα Τέμπη; Πόσο άνιωθη να γίνω για να ασχοληθώ με κάτι άλλο, να μην μας μαυρίσω όλων μας την ημέρα, την εβδομάδα, τον μήνα ; Πως μπορώ να αποφύγω τις φωνές των μανάδων, των πατεράδων που χάσαν τα παιδιά τους, των συζύγων που χάσαν τους συντρόφους τους, των παιδιών που χάσαν τους γονείς τους; Με τι δικαίωμα μπορώ , εγώ μια δημοσιογραφική στήλη, να λέω ότι ασκώ δημοσιογραφία, αν αφήσω το έγκλημα των Τεμπών, να περάσει στη λήθη, αυτής της πτωχευμένης κοινωνίας, που έχει βολευτεί να γυρνάει πλευρό μόλις αντικρίσει την αλήθεια; Δεν γίνεται καλά μου παιδιά. Δεν γίνεται να σιωπήσω, όταν υπάρχουν οι φωνές των γονιών, των συντρόφων, των παιδιών, που ζητάνε δικαιοσύνη. Δεν μπορώ σήμερα να είμαι καλή ούτε με σας τιμημένοι μου αναγνώστες, γιατί οι ευθύνες δεν σταματούν στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, στον υπουργό Κώστα Καραμανλή, στους βουλευτές της ΝΔ, που ψήφισαν την συγκάλυψη του εγκλήματος, στους υπεύθυνους, που δεν έκαναν το παραμικρό, για να σώσουν 57 ψυχές από τον χαμό.
Οι ευθύνες είναι και σε μένα την Στήλη Άλατος και σε σας, τιμημένοι μου αναγνώστες, που έχουμε χάσει από το DNA μας, κάθε τσίπα που μας ξεχώριζε από το σκοτάδι.

Έχουμε ξεχάσει πως είναι να ζεις στο φως και να έχεις κάθε μέρα στο μυαλό και στο στόμα, τις λέξεις δημοκρατία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, φιλότιμο. Τόσο λίγοι, είμαστε πια καλά μου παιδιά. Τόσο λίγοι, που δεν τρέμουμε όταν ακούμε την Μαρία την Καρυστιανού να μιλάει για τον 19χρονο άγγελό της, που χάθηκε επειδή ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, δεν κατάφερε να κρατήσει τον όρκο που έδωσε :«Ξέρετε πόσες φορές έχω σκεφτεί τι ήταν πιο τραγικό στην ζωή μου. Το ότι σκοτώθηκε το παιδί μου με αυτό τον αδιανόητο τρόπο ή η προσπάθεια συγκάλυψης ενός Εγκλήματος; «Εγώ της έλεγα να μην πάει με το ΚΤΕΛ, να μην πάει με αυτοκίνητο με φίλους, να πάει με το τρένο. Πίστεψα πως είναι ασφαλές. Αυτό δεν μας έλεγαν; Δεν ακούγαμε τα εκατομμύρια που επενδύονταν; Που να φανταστούμε ότι επενδύονταν αλλού; Στις τσέπες, ναι. Εγώ της έλεγα να χρησιμοποιεί το τρένο…»

Η Μαρία Καρυστιανού έχασε την κόρη της στα Τέμπη. Έχασε και την ζωή της, τιμημένοι μου αναγνώστες, την ίδια μέρα. Μάνα που κλαίει στο μνήμα του παιδιού της που το σκοτώσαν, είναι ύβρις για την κοινωνία. Για μια κανονική κοινωνία. Είναι η ίδια η μάνα, που όταν πήγε τα στοιχεία για την συγκάλυψη στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου, της είπαν να πάει στην εκκλησία και να συνεχίσει την ζωή της.

Τιμημένοι μου αναγνώστες, το έγκλημα της 28ης του Φλεβάρη του 2023, συνεχίζεται. Δεν έχουν πληρώσει οι ένοχοι, δεν έχουν βρει δικαίωση οι ψυχές, απάγγειο για να κρυφτεί ο πόνος συγγενών και φίλων. Το ξέρετε καλά μου παιδιά, η απώλεια δεν περνά, την απαλύνει ο χρόνος, αλλά ακόμη και στο γέλιο το κελαρυστό που βγαίνει από την καρδιά της πονεμένης και του πονεμένου, θα βγει να διεκδικήσει μερίδιο, η εικόνα αυτού που έφυγε. Ναι ξέρω, θα πέσουν όλοι πάνω μου στην Στήλη Άλατος, να κρίνουν(δεν με νοιάζει), να επικρίνουν (αδιάφορο μου είναι), να βρίσουν και να κάνουν συμψηφισμούς, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν, ότι οι πολίτες που πεθαίνουν με ευθύνες πολιτικές, δεν συγκρίνονται. Προστίθενται και φτιάχνουν ένα σύνολο, που μας δείχνει τι κράτος έχουμε, τι κοινωνία, τι δημοκρατία είμαστε.

Το έγκλημα των Τεμπών, συνέβη σε μια χρονιά εκλογική και η κυβέρνηση με την απόλυτη κυριαρχία της στα ΜΜΕ, φρόντισε να σβηστεί από την επικαιρότητα. Ελπίζω ότι κάποιοι από εμάς, δεν έχουμε ξεχάσει τιμημένοι μου αναγνώστες, τις αγωνιώδεις προσπάθειες υπουργών του Μητσοτάκη και καναλιών και αρθρογράφων, να αποδείξουν ότι για όλα έφταιγε ένας άνθρωπος, που έπεσε από του πουθενά, σε ένα σταθμαρχείο. Ελπίζω να θυμάστε κι εσείς, τόσο καλά όσο θυμάμαι κι εγώ, αυτόν τον ανεκδιήγητο που κουνούσε το δάχτυλο σε όσους έλεγαν ότι θα συμβεί τραγωδία στις ράγες του σιδηρόδρομου.

Όλα όσα έδειξε στο ντοκιμαντερ, για τα Τέμπη ο ΑΝΤ1, θα τα διαβάσετε στο επίσημο the faq. Εγώ εδώ σήμερα,θέλω να βάλω μια ακόμη μαρτυρία, μιας μάνας. Σήμερα μια μέρα πριν πάει να καταθέσει στην Βουλή ο Κώστας Καραμανλής, που έχει το θράσος, να κυκλοφορεί ακόμη ως πολιτικός με τις ψήφους ανθρώπων, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι στην θέση αυτής της μάνας, μπορεί να ήταν οι ίδιοι. Αλμα, μάνα της 21χρονης Κλαούντια Λάτα που συνταξίδευε με τον σύντροφό της, τον Βασίλη Νεθερίδη που σώθηκε: «Μας το είπε αξιωματικός της αστυνομίας αυτό, ”μπορεί να μην πάρετε και τίποτα, μπορεί να πάρετε ένα χέρι, μπορεί να πάρετε ένα πόδι, όσοι τυχεροί θα είστε”.

Ξέρετε τιμημένοι μου αναγνώστες, πάντα είχα αυτήν την περιέργεια η Στήλη Άλατος, πως είναι δυνατόν να κοιμάται κάθε βράδυ ήσυχος, ο άνθρωπος που στην βάρδια του και εξαιτίας δικών του παραλείψεων, σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Δεν ξέρω που και τι πιστεύει. Δεν ξέρω που και σε τι πιστεύουν όλοι αυτοί, που ενώ έχουν την δύναμη, τα εργαλεία( αλλά όχι την θέληση), δεν φροντίζουν να χάσουν τον ύπνο τους, οι υπεύθυνοι για το έγκλημα.
Τιμημένοι μου αναγνώστες είναι έγκλημα, ο θάνατος των 57 ανθρώπων, έγκλημα η συγκάλυψη, έγκλημα η απόκρυψη, έγκλημα η αδιαφορία της κοινωνίας, έγκλημα η συμπεριφορά πολιτικών και δημοσιογράφων απέναντι στους νεκρούς.

Πλησιάζουν οι μέρες για να πάνε στους τάφους οι χαροκαμένοι, να κάνουν μνημόσυνα και να προσπαθήσουν να πουν ακόμη μια φορά, δεν θα ξεχάσουμε και σε αυτήν την χώρα-σφραγίδα, ο Πρωθυπουργός πήγε στην Σερβία να αλλάξει πασούλες με τον Βούτσιτς, να τον δουν οι Έλληνες ότι τον κάνουν παρέα οι ευρωπαίοι και δεν έχει πληγεί το κύρος του, επειδή ευρωκοινοβούλιο, έβγαλε το ψήφισμα που μιλάει και για την συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Πόσο άνιωθος πρέπει να είσαι για να μην αποθέσεις ένα λουλούδι στο σημείο του εγκλήματος;

ΥΓ: Την ίδια ώρα ο Στεφανος Κασσελάκης που όταν έγινε το έγκλημα δεν ήταν καν στην ελληνική πολιτική σκηνή, ενιωσε την ανάγκη να πάει πρώτα από όλα το Σαββατοκύριακο στην Θεσσαλια, να αναψει ένα κερί στον τόπο της … “εκτέλεσης”