«Σε µια χώρα που ο κρατικός µηχανισµός εξασφαλίζει την ασφάλεια των πολιτών, µαχητικά αεροσκάφη απογειώνονται µαζικά µόνο αν πρέπει να υπερασπιστούν την εθνική κυριαρχία. Αν πετάνε για να σωθούνε από φλόγες, τότε δεν υπάρχει καµιά ασφάλεια για κανέναν. Η χώρα και οι πολίτες της είναι έρµαια των συνθηκών και των συγκυριών. Στις 27 Ιουλίου εβδοµήντα µαχητικά F-16 απογειώθηκαν από τη βάση της Νέας Αγχιάλου για να µην καούν, ανάµεσα σε εκρήξεις που σηµειώνονταν σε αποθήκες πυροµαχικών. ∆εν πήρε φωτιά κανένα δάσος, δεν υπήρξαν µανιασµένοι άνεµοι που έσπρωξαν τις φλόγες. Καίγονταν κάτι χόρτα και χαµόκλαδα από φωτιά που ξεκίνησε στο Βελεστίνο Μαγνησίας, 22 χιλιόµετρα µακριά, µία µέρα πριν και κατέληξε να απειλεί τη δεύτερη µεγαλύτερη αεροπορική βάση της χώρας.
Αν αυτό συνέβη σε µια φυλασσόµενη στρατιωτική περιοχή µε συστήµατα ασφαλείας, η οποία δεν περιβάλλεται από δάση και καύσιµη ύλη, τότε ο καθένας καταλαβαίνει τι συνέβη στη Ρόδο. Το νησί κάηκε επειδή το «επιτελικό κράτος» Μητσοτάκη δεν έχει κανένα σχεδιασµό πρόληψης ή πυρόσβεσης, αλλά αναµασά κατασκευασµένα επιχειρήµατα περί ασφάλειας και προστασίας µας, επαναφέροντας συνεχώς το Μάτι σαν δικαιολογία για όποια καταστροφή. Καιγόµαστε και θα καιγόµαστε µε τη δικαιολογία ότι κάποτε υπήρξε µια τραγωδία στο Μάτι, όπου δεν καίγονταν ξερόχορτα αλλά ένα πυκνό δάσος µέσα στον οικισµό µε ανέµους έως και 12 µποφόρ.
Η φωτιά στη Νέα Αγχίαλο ανατίναξε το επικοινωνιακό δηµιούργηµα του Μητσοτάκη. Η σκηνοθεσία των επιτυχιών Μητσοτάκη βρέθηκε αδύναµη µπροστά στις εικόνες που θύµιζαν ταινία για το Βιετνάµ. Τα µανιτάρια των εκρήξεων, οι εικόνες από την πολεµικού τύπου εκκένωση της στρατιωτικής βάσης, η αχρήστευση της εθνικής άµυνας από µια φωτιά σε κάτι παλιόχορτα δεν αντιµετωπίζονται ούτε µε τα non paper του Μαξίµου ούτε µε την εικόνα του Μητσοτάκη, που επιµελώς καλλιεργεί, του ατηµέλητου µε γένι τριών ηµερών.
Ακόµη και η φράση του πρωθυπουργού ότι «βρισκόµαστε σε πόλεµο µε τη φωτιά», που διατυπώθηκε τρεις µέρες πριν από τη φωτιά στη Νέα Αγχίαλο για να περιγράψει δήθεν το αντικειµενικό της καταστροφής από την πυρκαγιά στη Ρόδο, έπαψε να είναι επικοινωνιακό εύρηµα και έγινε πραγµατικότητα. Βρεθήκαµε σε πολεµικές συνθήκες µε βόµβες να σκάνε και πολεµικά αεροσκάφη να πετάνε για να αποφύγουν την ανατίναξή τους.
Το κράτος είναι υποχρεωµένο να παίρνει τα απαραίτητα µέτρα, τα οποία χρηµατοδοτεί µε τους φόρους µας, για να προστατεύσει τις ανθρώπινες ζωές, τις περιουσίες και το περιβάλλον ώστε να µπορεί να είναι η χώρα βιώσιµη. ∆εν υπάρχει διαζευκτικό που να επιτρέπει την απόδραση από κάποια από τις ευθύνες του. ∆εν υπάρχει ευθύνη για τους ανθρώπους ή τις περιουσίες ή το περιβάλλον. Υπάρχουν φυσικά περιπτώσεις που γίνεται στάθµιση και επιλογές, να σωθούν για παράδειγµα άνθρωποι, αλλά δεν µπορεί να υπάρχει δόγµα καίγονται τα πάντα και αυτό συνιστά επιτυχία.
Αναµφίβολα βρισκόµαστε µπροστά σε κλιµατική αλλαγή. Αυτό φυσικά ίσχυε και την εποχή της φωτιάς στο Μάτι αλλά το είχε ξεχάσει ο Μητσοτάκης. Η κλιµατική αλλαγή πρέπει να κάνει ακόµη πιο έντονα τα µέτρα πρόληψης και πυρόσβεσης. Στην Ελλάδα η κλιµατική αλλαγή χρησιµοποιείται για να δικαιολογηθεί η καταστροφή εξαιτίας της έλλειψης µέτρων. Αυτό που απειλεί τα δάση, το περιβάλλον και τη ζωή µας τώρα και µακροπρόθεσµα είναι η εγκληµατική αλλαγή.
Αυτή η εγκληµατική αλλαγή δεν αφορά µόνο τις φωτιές. Η κυβέρνηση, µε δόλο και συνεργούς όσους έχουν την ευθύνη να ενηµερώνουν τους πολίτες για την αλήθεια, αντικειµενικοποιεί κάθε καταστροφή που φέρει την υπογραφή της. Οι φωτιές είναι αποτέλεσµα της κλιµατικής αλλαγής, η ακρίβεια και ο πληθωρισµός απόρροια της παγκόσµιας τάσης και κάθε κακό που µας συµβαίνει συµβαίνει και σε άλλους, άρα είναι µια µοιραία κατάληξη αντικειµενικών συνθηκών.
Η δικαιολογία «φταίει κάποιος άλλος» είναι βέβαια φυσική τάση κάθε κυβέρνησης. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις φωτιές, επί δεκαετίες έφταιγαν οι οικοπεδοφάγοι εµπρηστές, οι ξένοι πράκτορες που έβαζαν φωτιές για να αποδυναµώσουν την άµυνα της χώρας και οι πυλώνες της ∆ΕΗ που αυτοαναφλέγονταν. Πάντα οι κυβερνήσεις πλάσαραν ιστορίες για κακούς που δρούσαν υπόγεια και µια εσάνς συνωµοσιολογίας, για να φύγει η κουβέντα από τα µέτρα πρόληψης και πυρόσβεσης που αποδεικνύονταν ανεπαρκή. Στα ρεπορτάζ των καναλιών τη δεκαετία του 1990 και του 2000 υπήρχαν άφθονες αναφορές σε κάποιον που είδε κάποιον άλλο, κάποτε, και αναµφίβολα είχε σχέση µε τη φωτιά. Οι πολίτες κατανάλωναν τα λαϊκά στόρι περί κουκουλοφόρων και εκρήξεων (συνήθως οι εκρήξεις προέρχονταν από άδεια µπουκάλια αποσµητικών µες στο δάσος και έπονταν της φωτιάς, δεν τις προκαλούσαν όπως ήθελαν τα ρεπορτάζ) και ξεχνούσαν γιατί έγιναν όσα δεν έπρεπε να γίνουν.
Τα κυβερνητικά σενάρια σήµερα έχουν την ίδια επικοινωνιακή µανιέρα αυτοδικαιολόγησης, αλλά διαφέρουν ποιοτικά. Η κυβέρνηση δεν παράγει δικαιολογίες αλλά λέει σε όλα ψέµατα. Αντιθέτως µε όσα ισχυρίζεται, εργαλείο της δεν είναι το 112 της Πολιτικής Προστασίας, αλλά το 107 της ευθυγραµµισµένης µε αυτήν δηµοσιογραφίας. Ενώ καίγεται η χώρα και καταγράφονται εικόνες από το «Αποκάλυψη τώρα», τα µέσα ενηµέρωσης δεν βλέπουν, δεν ακούνε, δεν µιλάνε. Τα κανάλια δεν έχουν ούτε πληροφορίες ούτε ζωντανές συνδέσεις. Τα σάιτ και οι εφηµερίδες όταν γράφουν για τη φωτιά δεν µιλάνε για τη φωτιά, τις ευθύνες ή τα µέτρα, αλλά δίνουν µια συναισθηµατική εικόνα από τη φωτιά. Ο πυροσβέστης που κλαίει, ο αστυνοµικός που σώζει ένα παιδί, τα άλογα και οι κουκουβάγιες που κινδύνευσαν να καούν. Συγκινητικές και συναισθηµατικές αναφορές που αποµακρύνουν την κοινή γνώµη από τον πυρήνα του συµβάντος και επενδύουν στο θυµικό. Ολοι µαζί πρέπει να κλάψουµε, να λυπηθούµε και στη συνέχεια να ξεχάσουµε και να µην αναρωτηθούµε τι έγινε.
Στις πρόσφατες φωτιές υπήρξαν πέντε νεκροί. Οι τρεις από αυτούς, απλοί πολίτες, παρουσιάστηκαν από τα µέσα ενηµέρωσης µε την ουδέτερη φράση (λες και έπαθαν καρδιακή προσβολή) «νεκρός βρέθηκε µετά τη φωτιά». Η αλήθεια είναι ότι κάηκαν από τη φωτιά γιατί το κράτος δεν τους προστάτευσε.
Οι άλλοι δύο νεκροί ήταν οι πιλότοι του Canadair που κατέπεσε στην Κάρυστο την ώρα µάλιστα που έσβηνε µια µικρή εστία στην οποία, σύµφωνα µε τους ειδικούς, δεν έπρεπε να πάρει εντολή για να επιχειρεί. Σκοτώθηκαν δύο πιλότοι την ώρα που επιχειρούσαν µε ένα αεροσκάφος το οποίο είχε παραλάβει η Ελλάδα το 1975. Θεωρητικά, τα ερωτήµατα, κυρίως των δηµοσιογράφων, έπρεπε να είναι αν µπορεί η χώρα να έχει τέτοια µέσα πυρόσβεσης και αν είναι αποτελεσµατικά και επικίνδυνα. Τέτοια ερωτήµατα δεν υπήρξαν και φυσικά κανένας δεν έδωσε εξηγήσεις. Αντ’ αυτού, τα δύο θύµατα της φωτιάς, οι δύο πιλότοι, χαρακτηρίστηκαν ήρωες. Οπου υπάρχει ηρωισµός, ως γνωστόν, δεν χωράνε ευθύνες. Αντιθέτως ο χαρακτηρισµός του ήρωα καθαγιάζει και αυτούς που ενδεχοµένως τους έστειλαν στον θάνατο.
Η κυβέρνηση φροντίζει (και δεν απολογείται γι’ αυτό) να κρατάει στεγανοποιηµένη την πληροφόρηση. Την παλιά ενηµέρωση των δηµοσιογράφων έχουν αντικαταστήσει αναρτήσεις στα social media, που διαβεβαιώνουν ότι όλα έγιναν καλά, ποστάροντας και τις αντίστοιχες φωτογραφίες ωραιοποίησης. Οποιες πληροφορίες έχουν έρθει στην επιφάνεια προέρχονται από τα περιφερειακά µέσα ενηµέρωσης που βρέθηκαν σε ρόλο δηµοσιογραφικής κάλυψης-αγωνιώδους έκκλησης για βοήθεια.
Την επόµενη φορά αν κινδυνεύσετε, καλέστε 107, όχι 112. Είναι ο αριθµός έκτακτης ανάγκης σε καθεστώς εγκληµατικής αλλαγής.»
