“Το θέμα δεν είναι η Μπεκατώρου. Είναι η αδιαφορία, η σιωπή δεκαετίων σε πολλά επίπεδα. Αδιαφορία / σιωπή – εκκολαπτήρια βιαστών σωμάτων και ψυχών. «Σεβαστών» και «σεβάσμιων» κυρίαρχων σε όλα τα πεδία, που εκμεταλλεύονται τη θέση τους, στην οικογένεια, στη δουλειά, στο σύλλογο, στο κόμμα. Και ας σκεφθούμε καλά. Γύρω μας. Μήπως ξέρουμε κι εμείς «κάτι», «κάποτε», που «ακούσαμε ότι… αλλά που να ψάχνεις τώρα…». Μήπως; Ίσως να είναι μια αρχή για αλλαγή”, γράφει μεταξύ άλλων η Ρένα Δούρου σε άρθρο της με τίτλο “Τα τρία πιθηκάκια”.
“Σίγουρα τα ξέρετε τα τρία πιθηκάκια. Το ένα κλείνει τα μάτια του, για να μην βλέπει. Το άλλο τα αυτιά του, για να μην ακούει. Το τρίτο το στόμα του, για να μην μιλήσει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στις περιπτώσεις σεξουαλικής βίας, η οποία, το ξέρουμε πια, έχει έναν κοινό παρανομαστή: δεν αφορά το φύλο αλλά τη βία. Την πολύμορφη επιβολή της δύναμης του “ισχυρού”, που θύματά της πέφτουν άπαντες, ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου, ηλικίας, θέσης, σωματικής διάπλασης”.
“Και αν κάτι μας δείχνουν (και) τα παραδείγματα του εξωτερικού, είναι ότι αν για ένα επώνυμο θύμα, είναι μία φορά δύσκολο να σπάσει το τείχος της σιωπής, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για τα… αόρατα, τα απαρατήρητα θύματα. Εκείνα της διπλανής πόρτας. Που δεν έχουν δημόσια φωνή. Εκείνα για τα οποία το χυδαίο ερώτημα «μα καλά τώρα το θυμήθηκε η /ο ευλογημένη /ος;» ή εξίσου χυδαίες παρατηρήσεις του τύπου «τα ήθελε», «τι ντύσιμο είναι αυτό», «γιατί κυκλοφορούσε τέτοια ώρα», κλπ, ορθώνουν ένα καταλυτικά αποτρεπτικό τείχος”, προσθέτει η ίδια.
“Μπορούν οι τελευταίες εξελίξεις να αλλάξουν αυτά τα δεδομένα; Μπορεί να μην αλέσει και αυτή την αφορμή για να σπάσει το κακοφορμισμένο αυτό σπυρί, ένας πολιτικάντικος αταβισμός που είναι στα σκαριά; Μήπως και πάψουν επιτέλους να κυριαρχούν τα… τρία πιθηκάκια της υποκρισίας, της αδιαφορίας, της σιωπής;“
