“… Γιατί τι άλλο σημαίνει
- το ότι δεν αυξάνουν τα ΤΕΣΤ και τα εργαστήρια που γίνονται στο δημόσιο σύστημα;
- το ότι δεν αυξάνουν καθοριστικά τα κρεβάτια εντατικής θεραπείας;
- το ότι δεν προχωράνε σε επίταξη των Μ.Ε.Θ ιδιωτικών κλινικών;
- και τέλος, το ότι δεν προχωράνε στην άμεση πρόσληψη επιπλέον γιατρών και νοσηλευτών, μόνιμων στο ΕΣΥ, και δεν εξοπλίζουν επαρκώς όλες τις μονάδες του ΕΣΥ με τα απαραίτητα υλικά υγιεινής και ασφάλειας;
Αυτά τα μέτρα θωράκισης του συστήματος Δημόσιας Υγείας είναι απαραίτητα, ώστε μαζί με τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας, της αυξημένης απολύμανσης και προσωπικής υγιεινής, δίνουν ουσιαστικό νόημα στο «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ». Γιατί πείθουν για τη σοβαρότητα του σχεδίου, αλλιώς είναι εύκολο να επιρριφθούν οι ευθύνες αν κάτι δεν πάει καλά –που το απεύχομαι- μόνο στους πολύ λίγους, που δε συμμορφώθηκαν με τα περιοριστικά μέτρα. Όπως προ είπα ταυτόχρονα με τη μάχη στο πεδίο της δημόσιας υγείας, πρέπει να δοθεί και εξίσου μεγάλη μάχη και να επιδιωχθεί η ανάσχεση των καταστροφικών συνεπειών στην οικονομική ζωή της χώρας. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να υπάρξει:
- Παροχή ρευστότητας, δηλαδή ζεστό χρήμα στην αγορά
- Πλήρης εισοδηματική κάλυψη των εργαζομένων που έχουν απολυθεί ή μπαίνουν σε διαθεσιμότητα ή αναγκάζονται σε μείωση του χρόνου εργασίας τους
- Προστασία της εργασίας με απαγόρευση των απολύσεων
- Οικονομική ενίσχυση των μακροχρόνια ανέργων
- Προστασία των ευάλωτων ομάδων
Οι έως σήμερα παρεμβάσεις της κυβέρνησης διακρίνονται για την ατολμία και ανεπάρκεια που υπολείπεται, όχι μόνο των αναγκών της οικονομίας, αλλά κυρίως της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στο πεδίο της αγοράς εργασίας όπου η κυβέρνηση προχωρά σε επιλογές που στηρίζονται σε δύο άξονες: τη διευκόλυνση των απολύσεων και τη συρρίκνωση του εισοδήματος των εργαζομένων, επιλογές δηλαδή που είναι αντίθετες σε όσα είναι αναγκαία να γίνουν τούτη τη δύσκολη περίοδο για την διατήρηση των θέσεων εργασίας και της κοινωνικής συνοχής.
Παράλληλα απουσιάζει ηχηρά ένα ισχυρό πρόγραμμα εγγυήσεων προς τις επιχειρήσεις, ώστε να διασφαλιστεί η ρευστότητα, που είναι βασική προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα της οικονομίας. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και πρέπει όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ειδικότερα η κυβέρνηση που πρέπει να δράσει με τρόπο που να προλαμβάνει τις συνέπειες της κρίσης προχωρώντας στην εφαρμογή οριζόντιων και εμπροσθοβαρών μέτρων, έτσι ώστε να αποφευχθεί ένας νέος κύκλος ύφεσης στην ελληνική οικονομία που δε θα μπορεί να αντέξει. Να ακολουθήσει δηλαδή μια σειρά χώρες που εφαρμόζουν πακέτα ενισχύσεων που φτάνουν μέχρι το 20% του ΑΕΠ τους.
Όλα τα κόμματα, επιμένουν σε μία επιθετική πολιτική απέναντι στις συντηρητικές δυνάμεις της ΕΕ, ώστε άμεσα, αξιοποιώντας όλα τα μέσα και κυρίως την ΕΚΤ, που αυτή τυπώνει χρήμα, να ενισχύσουν τη ρευστότητα των χωρών χωρίς μνημόνια που συνοδεύονται από μέτρα, πρακτική που αποδείχτηκε λάνθασμένη και αναποτελεσματική. Στη δύσκολη αυτή περίοδο το κράτος πρέπει να είναι δίπλα στους πολίτες, να απλώνει δίκτυ προστασίας και να ικανοποιεί τις ανάγκες τους, προκειμένου να βγούμε όσο το δυνατό περισσότερο αλώβητοι από αυτή την υγειονομική και οικονομική κρίση.”
Ολόκληρο το άρθρο του Αλέκου Φλαμπουράρη στο ethnos.gr
