Το καλοκαίρι του 2015 ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών υπέστη σοβαρή πολιτική ήττα. Και ίσως ήταν αυτή η πρώτη του ήττα σ’ ένα πεδίο ολότελα δικό του. Ήταν τότε που επιχειρούσε να επιβάλει την -προσωρινή;- έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Δεν τα κατάφερε, εξ’ αιτίας της δικής μας σθεναρής αντίστασης στα σχέδιά του, αλλά και της θερμής υπέρ ημών συνηγορίας του Φρανσουά Ολάντ, δευτερευόντως του Ματέο Ρέντζι, ώς έναν βαθμό και του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Φαίνεται λοιπόν, πολλά σημάδια από τότε μαρτυρούν επ’ αυτού, πως ο Σόιμπλε δεν συμβιβάστηκε ποτέ μ’ εκείνη του την ήττα. Δεν τη «συγχώρησε», δεν την λησμόνησε, δεν παραιτήθηκε ποτέ από τα σχέδιά του. Και με κάθε ευκαιρία (κι αν έχει στα χέρια του ευκαιρίες) επανέρχεται. Κι αν δεν μπορεί να ποντάρει στην έξοδο (βλέπετε, το Grexit δεν βρίσκεται πια στο τραπέζι), επιχειρεί όσο και όπως μπορεί να βάζει εμπόδια, να προσθέτει δυσκολίες, ακόμη και παγίδες, στην ελληνική προσπάθεια. Αναζητεί, με άλλα λόγια, τη μεγάλη ρεβάνς…
Το κρύο πιάτο…
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε λειτουργεί σήμερα εκδικητικά θα πει κανείς. Πολιτικά εκδικητικά είναι το σωστότερο. Απέναντι σε μια αριστερή κυβέρνηση, που δεν την ήθελε «στην αυλή του» ούτε στα χειρότερα όνειρά του. Δημιούργησε λοιπόν ο ίδιος το δύσκολο σταυρόλεξο. Ξεκαθαρίζοντας ότι χωρίς το ΔΝΤ ελληνικό πρόγραμμα δεν υπάρχει. Για να τον ακολουθήσουν, επ’ αυτού, και οι πάντα πιστοί του Ολλανδοί. Γνωρίζοντας ότι το ΔΝΤ θέτει, για τη συμμετοχή του, δύο ανελαστικούς όρους: Σκληρά μέτρα για τους Έλληνες, και σαφή οδικό χάρτη για το χρέος. Κι αν στο πρώτο πεδίο η ελληνική κυβέρνηση, με πόνο ψυχής, συμμορφώθηκε, του δεύτερου κρατάει ο ίδιος τα κλειδιά. Τα οποία, τουλάχιστον κατά τον δημόσιο λόγο του, δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει. Το εννοεί; Πόσο και ώς πότε; Ίσως η απάντηση δεν εξαρτάται μονάχα από τον ίδιο. Μια και οι πάντες, κυριολεκτικά οι πάντες, ώς και η Κομισιόν δημοσίως, τον δείχνουν ως μόνο υπεύθυνο, καλώντας τον να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση, την κάνει τη δουλειά του. Δυσκολεύει τον Τσίπρα, παρεμβάλλοντας εμπόδια στον σχεδιασμό του. Καθυστερεί την ποσοτική χαλάρωση έτσι ώστε, και όταν γίνει, να έχει ψαλιδιστεί η αποτελεσματικότητά της. Φρενάρει τους δυνάμει επενδυτές της χώρας, οι οποίοι περιμένουν τα «καλά νέα» για να κάνουν την κίνησή τους. Οδηγεί σε αναβολή τη δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, την προγραμματιζόμενη γι’ αυτό το καλοκαίρι, μια και το εγχείρημα συνδέεται απολύτως με το οικονομικό κλίμα. Ε δεν είναι και λίγα.
Το κακό σενάριο, το χειρότερο, το πραγματικά εφιαλτικό θα ήταν να τραβήξει ο Σόιμπλε το σχέδιό του ώς το τέλος. Να σαμποτάρει οριστικά τη συμμετοχή του ΔΝΤ, και να επιμείνει στην ανυπαρξία ελληνικού προγράμματος χωρίς αυτό. Πράγμα που θα οδηγούσε στην ανάγκη νέας διαπραγμάτευσης για νέο Μνημόνιο. Κάτι που, ασφαλώς, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί με τίποτα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προκειμένου να δει «φιλικότερες δυνάμεις» στα ελληνικά πράγματα ή να επαναφέρει θριαμβευτικά την πρότασή του για -προσωρινή;- έξοδο.
Αλλά είπαμε, αυτή την ώρα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι μόνος ή σχεδόν μόνος. Το λογικότερο όθεν, και το πιθανότερο, είναι ότι θα αναδιπλωθεί ώς τις 15 Ιουνίου. Αν δεν θέλει να υποστεί δεύτερη μεγάλη πολιτική ήττα. Ε, και πώς να το κάνουμε, δύο τόσο βαριά πολιτικά απωθημένα ήττας δύσκολα τα κουβαλάει κανείς. Ακόμη και ο Σόιμπλε…
Ολόκληρο το άρθρο του Βασίλη Πάικου μπορείται να το διαβάσετε στο avgi.gr
