Το Φθινόπωρο του 2009 στο γραφείο εκδότη στην περιφερειακή του Λυκκαβητού “παίχθηκε” το πρώτο επεισόδιο μιας πολιτικής ιστορίας που φθάνει ως τις μέρες μας. Ο εκδότης έπαιξε τον ρόλο του για να γίνει το ραντεβού και αποτραβήχθηκε. Στο δωμάτιο έμειναν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Δύο εκ των τριών διεκδικητών της ηγεσίας της Ν.Δ, μετά την μεγάλη εκλογική ήττα της παράταξης και την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή. Σαμαράς και Αβραμόπουλος έδωσαν τα χέρια και η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ντόρα Μπακογιάννη, φαβορί μέχρι τότε για την αρχηγία, δεν κατόρθωσε ποτέ να επιτύχει αυτό που πολλοί θεωρούσαν πως δικαιούται, και ο πολιτικός που έριξε την κυβέρνηση του πατέρα της, το 1993, ανέλαβε τα ηνία της παράταξης.
(Πηγή: anatropinews.gr )
Πέρασαν κάτι περισσότερο από δέκα χρόνια για να φθάσουμε προ ημερών στην δήλωση των κύκλων του Αντώνη Σαμαρά: “Ούτε έδωσε εξηγήσεις, ούτε του ζητήθηκαν εξηγήσεις, ούτε θα μπορούσε να του ζητήσει κανείς εξηγήσεις”. Πιο σαφής δεν θα μπορούσε να είναι. Μόνο που η Ν.Δ σήμερα δεν είναι το ηττημένο κόμμα του 2009. Έχουν μεσολαβήσει πολλά και αρκετά απ΄ αυτά φέρουν την υπογραφή του πολιτικού που θεωρεί εαυτόν “υπεράνω εξηγήσεων”.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι Ντόρα. Είναι σαφώς, σήμερα, σε πολύ καλύτερη θέση απ΄ότι ήταν η αδελφή του το 2009. Έκανε, πάλι, τη ΝΔ κυβέρνηση και απολαύει της εμπιστοσύνης της εκλογικής της βάσης μετά τη νίκη του περασμένου Ιουλίου. Η Ελλάδα δεν είναι πια στα μνημόνια -με υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα-, και τα μιντιακά συμφέροντα στέκονται απέναντί του με σημαντικό (ακόμα) απόθεμα ανοχής.
Για πολλούς στη Ν.Δ και πέραν αυτής ο Αντώνης Σαμαράς εκνσάρκωνε παλιά το “απόλυτο κακό”.
Ήταν ο άνθρωπος που σημάδεψε την παράταξη σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές της παλαιότερης ιστορίας της. Όλοι γνωρίζουν, όμως, πως είναι ένας επίμονος παίκτης, ένας πολιτικός που γνωρίζει όσο λίγοι τη σημασία της ρήσης του Λα Ροσφουκώ ” η εκδίκηση πηγάζει πάντοτε από την αδυναμία της ψυχής, που δεν είναι ικανή να υποφέρει τις προσβολές”. Και εν προκειμένω, ο Αντώνης Σαμαράς νοιώθει προσβεβλημένος. Εισέπραξε, όπως λένε οι δικοί του άνθρωποι, περιφρόνηση στην επιθυμία του να βρεθεί στις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εισέπραξε για δεύτερη φορά περιφρόνηση από την στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέρριψε δίχως δεύτερη κουβέντα την εισήγηση τρίτων να τον χρίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η περιφρόνηση σε “ικανές εργαστηριακές συνθήκες” είναι, αναμφίβολα, εκρηκτική.
Οι επιλογές του έχουν περιοριστεί πολύ. Κάποιοι λένε πως επί της ουσίας δεν έχει καμία επιλογή- και αυτό ίσως τον θυμώνει περισσότερο. Το να δει τον Αλέξη Τσίπρα δίπλα στον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, σε ένα Ειδικό Δικαστήριο για την “σκευωρία” της Novartis, είναι, αναμφίβολα, ένα “περίστροφο” που το κρατά πάνω στο τραπέζι.
Μόλις χθες, από την Καλαμάτα, άλλωστε, όταν ρωτήθηκε για τη συμπληρωματική “από μηχανής” κατάθεση του Αρεοπαγίτη Ιωάννη Αγγελή, έστειλε το μήνυμά του:
«Κοιτάξτε, από την πρώτη ημέρα είχα πει ότι είναι συμμορία. Και όσοι τότε δεν το πίστευαν, σήμερα το πιστεύουν. Η ιστορία αυτή πρέπει να καθαρίσει σε βάθος και μέχρι τέλους!»
Αυτό το “μέχρι τέλους” εκλαμβάνεται από αρκετούς ως ένα σήμα προς το Μέγαρο Μαξίμου για παραπομπή και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να του κάνει τη χάρη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όταν ένας πρωθυπουργός αναζητά απεγνωσμένα συναίνεση –με το προσφυγικό και τα ελληνοτουρκικά να σφίγγουν γύρω του σαν θηλιά-, το τελευταίο που μπορεί να κάνει είναι να παραπέμψει τον προκάτοχό του.
Οι φήμες λένε πως ο Αντώνης Σαμαράς διαθέτει μια συμπαγή ομάδα υποστηρικτών στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. Η αλήθεια είναι πως καμια δεκαριά βουλευτές είχαν απαντήσει θετικά, όταν ρωτήθηκαν σχετικά, στην πιθανότητα να είναι ο πρώην πρωθυπουργός ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η έκφραση επιθυμίας, άλλωστε, δεν κοστίζει τίποτε στην πολιτική.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο, όμως, πως ο Άδωνις Γεωργιάδης (που έχει αποκαλέσει τον Σαμαρά “τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης”), ο πανέξυπνος και έμπειρος Μάκης Βορίδης, ο Θάνος Πλεύρης, ο Νότης Μηταράκης, ο Ανδρέας Κατσανιώτης –και μερικοί ακόμα που θεωρούνται ακραιφνώς “σαμαρικοί”– θα διακινδυνεύσουν υπουργικές καρέκλες και φιλοδοξίες για να τον υποστηρίξουν σε έναν “χορό του Ζαλόγγου”.
Οι ίδιες φήμες λένε πως ο Αντώνης Σαμαράς “εκπαιδεύει” το “νέο αίμα” της κοινοβουλευτικής εμπροσθοφυλακής του. Και “φωτογραφίζουν” τριαντάρη βουλευτή με χαρισματικό επικοινωνιακό πάθος και μεγάλη απήχηση στην σκληρή δεξιά πτέρυγα.
Στη Ν.Δ, άλλωστε, χάρη στην “εκτόξευση” της “σχολής Άδωνη”, με τους χειρισμούς που έκανε τα τελευταία χρόνια ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, υπάρχει ισχυρή επιρροή των απόψεων Σαμαρά.
Το ερώτημα είναι τι χρειάζεται κανείς μια συμπαγή ομάδα βουλευτών εάν δεν έχει σχέδιο. Ορισμένοι επιμένουν πως ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να ξεμένει κατά καιρούς από φίλους, σχέδια, όμως, έχει πάντοτε. Ακόμα και στην ηλικία του, το πείσμα και η δίψα για “δικαίωση” ή για “εκδίκηση”, τον οδηγούν συχνά σε κινήσεις που δεν αναμένει ο εκάστοτε αντίπαλός του.
Ένα σχέδιο θα μπορούσε να είναι, όπως ακούγεται, η ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα. Την εμπειρία την έχει από την εποχή της ΠΟΛ.ΑΝ, όμως έχουν περάσει πολλά χρόνια, τα αντανακλαστικά του έχουν “σκουριάσει” και μπορεί να δυσκολευτεί να βρει συμμάχους εντός και εκτός πολιτικής σκηνής.
Αφορμή θα μπορούσε να αποτελέσει η πιθανότητα να οδηγηθεί η ελληνοτουρκική κρίση σε μια διαδικασία με πορεία προς την Χάγη. Τα μηνύματά του φρόντισε να τα στείλει πρόσφατα με μια συνέντευξη στον “Φιλελεύθερο”: “Χάγη μόνο για την υφαλοκρηπίδα”. Αν και επί της ουσίας εννοούσε “Χάγη ποτέ”. Το αντίθετο, δηλαδή, απ΄ ότι λέει η Ντόρα και απ΄ όσα συζητά ο ίδιος ο πρωθυπουργός στις συσκέψεις με ειδικούς στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ένα αφήγημα περί τα εθνικά ζητήματα και με ισχυρή δόση κριτικής στον Κυριάκο Μητσοτάκη για την εγκατάλλειψη της υπόθεσης των Πρεσπών και, τώρα, τα ελληνοτουρκικά, θα μπορούσε ίσως να συντηρήσει τις ελπίδες του για μια παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα στον κατάλληλο χρόνο. Και αυτός ο κατάλληλος χρόνος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την μία και μοναδική αναμέτρηση που θα γίνει με απλή αναλογική, όταν, φυσικά, αποφασίσει κάτι τέτοιο ο πρωθυπουργός.
Αρκούν, όμως, τα αποφθέγματα του Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ για να αποφύγει την πολιτική αποστρατεία που έρχεται με ταχύτητα προς το μέρος του; Δύσκολο. Εκτός εάν συστρατευθούν μαζί του εκείνοι που αρχίζουν να εκνευρίζονται με ορισμένες επιλογές της κυβέρνησης.
Επ’ αυτού καλό είναι να θυμάται κανείς στο μέλλον την απουσία του Αντώνη Σαμαρά από την ψηφοφορία της τροπολογίας στο ποδόσφαιρο. Οι συνεργάτες του θα κάνουν ότι μπορούν να το υπενθυμίζουν και οι πιθανοί “αποδέκτες” έχουν καταλάβει περισσότερα απ΄ αυτά που υπονοούνται.
Δύο πράγματα είναι βέβαια σε αυτή την αβέβαιη εσωτερική μάχη. Το πρώτο είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς δεν πρόκειται να αποτραβηχθεί εύκολα στο “φέουδο” της Μεσσηνίας και να δηλώνει παρών μόνο ως ακίνδυνος “Νέστορας” της πολιτικής. Και το δεύτερο -προσώρας σημαντικότερο-, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει ακόμα την υπεροπλία των κινήσεων και τα μέσα να περιορίσει τις φιλοδοξίες του.
Η “δίψα” του στελεχικού δυναμικού της Ν.Δ για αδιάλλειπτη παραμονή στην εξουσία είναι ένα από αυτά. Και η διαγραφή είναι ένα “εργαλείο” που θα παραμείνει πάνω στο τραπέζι. Στο Μαξίμου εδραιώνεται, άλλωστε, σύμφωνα με πληροφορίες, η πεποίθηση πως από έναν “πόλεμο” με τον Σαμαρά, κερδισμένος θα βγει ο Μητσοτάκης…
Ο Μπαλζάκ έλεγε πως “η φοβερότερη εκδίκηση είναι το να περιφρονήσεις τον αντίπαλό σου, ενώ μπορείς να τον συντρίψεις”. Και αυτή τη ρήση έχει κατά νου αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός. Μένει να δούμε ποιος θα επικρατήσει τελικά…
Σ.Κ
ΣΣ: Οι επώνυμες απόψεις που φιλοξενούνται σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει οτι υιοθετούνται υποχρεωτικά, από το The FAQ
