Ο Πολάκης «τσούζει»…

Τον στοχοποιούν. Τον βρίζουν. Τον διαβάλουν. Επιχειρούν να τον απαξιώσουν. Να τον λερώσουν. Να πούνε ότι είναι ίδιος με αυτούς.
Όμως…
Ό,τι κι αν κάνουν. Ό,τι κι αν πουν. Όση λάσπη κι αν ρίξουν. Όση χολή κι αν ξεράσουν, η ουσία είναι μία και παραμένει.
Ο Πολάκης ενοχλεί. Και δεν ενοχλεί τυχαία. Αλλά στοχευμένα. Ενοχλεί όλα εκείνα τα κυκλώματα που έκαναν πάρτι τόσα χρόνια τώρα. Που είχαν στήσει τα παραμάγαζά τους και «ενθυλάκωναν» (τι λέξη και αυτή) τόσα και τόσα: χρήματα, διορισμούς, θεσούλες, συστηματάκια, κι έχει ο Θεός. Όλα τούτα σοφά καμωμένα, από τους προηγούμενους.
Τους άλλους. Εκείνους που σήμερα έχουν το θράσος να ζητάνε τα ρέστα από τον Πολάκη που καθαρίζει την κόπρο του Αυγεία.
Εκείνους που σαν τις μύγες, έλκονται ακριβώς από την κόπρο αυτή. Έχουν κολλήσει πάνω της με ισχυρή κόλλα – αρπακτιστάν. Και ο Παύλος έρχεται, ο παλιάνθρωπος από το πουθενά, να χαλάσει τη δουλειά. Τόσο καλοδουλεμένη, τόσο υπολογισμένη, τόσο κερδοφόρα.
Και έρχεται αυτό το… ζωντανό και καταστρέφει ένα… έργο τέχνης.
Ντροπή.
Αλίμονο.
Από πού και ως πού; Με ποιο δικαίωμα; Χθεσινός άνθρωπος στην εξουσία και νομίζει ότι μπορεί να χαλάει καταστάσεις. Αν είναι δυνατόν…
Ας οπλιστούν όμως με υπομονή. Γιατί ο Παύλος ήλθε για να μείνει.
Και μένει το… θράσος του. Η βούλησή του για σύγκρουση.
Αυτήν φοβούνται.
Γιατί γνωρίζουν ότι από αυτήν θα χάσουν.
Χάνουν. Τα αυγά και τα πασχάλια.
Περαστικά…
Αντζελίνα η Συριζαία