Ο Νίκος Μωραίτης απαντά στον Ευκλείδη για τα περί «τοξικής αντιπολίτευσης»: «Έφυγε ο Τσιπρας και φάνηκε το τοξικό σημείο της μαϊμούς»

Το βρήκαμε το νέο αφήγημα. «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε λόγω της τοξικότητάς του».

Το σύνθημα έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός με τις πρώτες του μετεκλογικές δηλώσεις. Ο «εμείς μετράμε στρέμματα, εσείς φέρετρα», «ανταλλάξατε τη Μακεδονία με τις συντάξεις», «ξέρουμε τι έκανε ο πατέρας σας στη Χούντα», «εσείς, κύριε Τσίπρα, μας βάλατε στα μνημόνια» έδειξε ως υπεύθυνη για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ την τοξικότητά του.

Προσέξτε! Δεν έφταιγε η εμμονή σε ατελέσφορες συνεργασίες, η ερασιτεχνική και αντιφατική στρατηγική, η άθλια καμπάνια, η αίσθηση που έδωσε ότι δε θέλει να κυβερνήσει, η ατολμία στην TV, η εικόνα νηπιαγωγείου στο οποίο κάθε στέλεχος λέει ό,τι του κατέβει! Έφταιγε η… τοξικότητα ενός κόμματος το οποίο αντιπολιτευόταν στα όρια της ύπνωσης.

Το μήνυμα Μητσοτάκη περί «τοξικού ΣΥΡΙΖΑ» παρέλαβαν τρεις επικοινωνιακοί πυλώνες του συστήματος:

1.Τα έμμισθα τρολ που μοιράζουν «ψόφους στον Τσίπρα» και «μακάρι να πέσει το αεροπλάνο που τον μεταφέρει στις ΗΠΑ», αλλά πανηγυρίζουν γιατί η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει το τέλος της τοξικότητας στην πολιτική ζωή.

2.Δεξιοί και νεοφιλελεύθεροι δημοσιογράφοι και αναλυτές, με πύρινα άρθρα κατά του «τοξικού ΣΥΡΙΖΑ» και με πανομοιότυπες ερωτήσεις σε συνεντεύξεις κάθε στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ: «Μήπως χάσατε λόγω της τοξικότητάς σας;».

3.Αριστεροί δημοσιογράφοι δεξιών εντύπων που, ενώ δε στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε σε μία στιγμή της κυβερνητικής μάχης του με τα θηρία, τώρα θυμήθηκαν ότι… ψήφιζαν πάντα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φέτος μωρέ δεν πήγε το χέρι τους να τον ψηφίσουν γιατί ξαφνικά έγινε πολύ τοξικός.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, όταν αυτοί οι αγνοί διαμεσολαβητές της κοινής γνώμης θέτουν επίμονα το ερώτημα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνα -μέσα στην παραζάλη της ήττας και του αισθήματος ηγετικής ορφάνιας- σκύβουν το κεφάλι και ομολογούν έναν φόνο που δεν έκαναν.

Έτσι, οι συνεντεύξεις των περισσότερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ -δυστυχώς και διεκδικητών της ηγεσίας- αυτήν την περίοδο θα μπορούσαν εμφατικά να περιγραφούν ως εξής:

-Ήσασταν τοξικοί;
-Ήμασταν…
-Πιο δυνατά, ζαίοι, προδότες, δολοφόνοι, καταστροφείς της χώρας: Ήσασταν τοξικοί;
-Ναι, ήμασταν…
-Ώστε ήσασταν τοξικοί, ρε μαδουραίοι, άπλυτοι, πλεμπαίοι, αμόρφωτοι;
-Ναι, ναι, ήμασταν, να, γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο, δείρτε μας, δείρτε μας, μας αξίζει…

Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τα περί τοξικότητας:
Από το 2010 που χρεοκόπησε η Ελλάδα και μπήκαμε στα Μνημόνια, η τοξικότητα στη χώρα χτύπησε σταδιακά κόκκινο: Το πολιτικό σύστημα μετατοπίστηκε από το Κέντρο στα Ακρα: Το «συστημικό» ΠΑΣΟΚ υποκατέστησε ο «αντισυστημικός» ΣΥΡΙΖΑ και, αντίστοιχα, η ΝΔ μετατοπίστηκε προς τα Δεξιά ενσωματώνοντας το ακροδεξιό ΛΑΟΣ.

Με το «φόβητρο της Αριστεράς», ο δημόσιος διάλογος έγινε πόλεμος: Από τρολ, ανώνυμους λογαριασμούς του διαδικτύου, επώνυμους δημοσιογράφους και πολιτικούς. Αυτά καταγράφηκαν δυναμικά το 2012, γιγαντώθηκαν το 2015 και -με την καθημερινή, πολυετή πολιτική δολοφονία του Τσίπρα από τα ΜΜΕ- κράτησαν ως τώρα. Όσοι κάνουν ότι ανακάλυψαν την τοξικότητα σήμερα και όσοι την αποδίδουν αποκλειστικά στον αμυνόμενο, απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Αυτό που επιδιώκει το αφήγημα περί τοξικότητας του ΣΥΡΙΖΑ είναι να φιμώσει τους ηττημένους ώστε να νιώθουν ενοχικά μόλις πάνε να αρθρώσουν έστω και μία αντιπολιτευτική λέξη απέναντι στους θριαμβευτές.

Αποδεχόμενοι ότι ήταν τοξικοί ενώ στην ουσία ήταν πρόβατα επί σφαγήν, όσοι βουλευτές και μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πέφτουν στην παγίδα αυτή, αποδεικνύονται πραγματικά λίγοι και ανάξιοι των αγώνων που έκανε με κόστος στη δουλειά του, στη ζωή του, στις διαπροσωπικές του σχέσεις ένα κομμάτι του ελληνικού λαού που δε φοβήθηκε να τους στηρίξει σε τόσο δύσκολες στιγμές.

Ο απλός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά πιο γενναίος από την πλειοψηφία των στελεχών του, που αυτομαστιγώνονται με την πρώτη ερώτηση συστημικού δημοσιογράφου. Αυτή είναι μία πικρή, οδυνηρή αλήθεια. Τόση στελεχιακή γύμνια δεν την περίμενε κανείς ποτέ. Έφυγε ο Τσίπρας και φάνηκε το… τοξικό σημείο της μαϊμούς.

ΠΗΓΗ: documentonews.gr, Νίκος Μωραίτης