Εφόσον ο πρώην Πρωθυπουργός, θεωρεί ότι οι αναφορές στα δημοσιευμάτα, των τριών συναδέλφων ( Κουτί της Πανδώρας, Παραπολιτικά, Δημοκρατία ), για την ύπαρξη συγγενικών του προσώπων, στον κατάλογο Φαλτσιανί με τους έλληνες καταθέτες στην ελβετική HSBC, αποτελεί συκοφαντική ή δυσφημιστική ενέργεια εις βάρος του, τότε να προσφύγει στις … “νόμιμες” ενέργειες, όχι μόνο κατά αυτών, αλλά και κατά όλων όσων τις αναδημοσιεύσαμε, σχολιάσαμε, αρθρογραφήσαμε, εκφέραμε άποψη , βάση αυτή την πληροφόρηση. Γιατί η ουσία βρίσκεται ακριβώς εκεί. ( Όπως και στην περίπτωση των περίφημων συνομιλιών Τόμσεν – Βελκουλέσκου ). Δηλαδή στο εάν τα πρόσωπα που κατέχουν τους συγκεκριμένους λογαριασμούς, είναι όντως τα ίδια με τα συγγενικά πρόσωπα του πρώην Πρωθυπουργού. Το εάν αυτό επηρέασε η όχι τον τρόπο χειρισμού από μέρους του της υπόθεσης της λίστας Λαγκάρντ, μένει να το κρίνει ο κάθε πολίτης. Δεν μπορεί όμως να … απαγορευθεί στον πολίτη η πρόσβαση στην πληροφορία και είναι γνωστό ότι ο δημοσιογράφος αποτελεί το Μέσο, το όχημα για αυτή την μετάβαση ( Όπως κατ αναλογία, το θέμα στα Wikileaks, είναι αν όντως Τόμσεν και Βελκουλέσκου είπαν αυτά που ακούγονται να λένε και όχι ποιος και γιατί τα … υπέκλεψε ). Αυτό ακριβώς είναι η ενημέρωση. Η παροχή της πληροφόρησης. Και ο διαχωρισμός της από την άποψη. Και αυτό το σεβάστηκαν απόλυτα οι τρεις συνάδελφοι. Πουθενά μέσα στα κείμενα δεν αναφέρεται ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα, κακώς είχαν λογαριασμούς στο εξωτερικό, πουθενά δεν υπάρχει νύξη ούτε καν υπονοούμενο για την προέλευση η ακόμα και τον τρόπο κατάθεσης των … όποιων ποσών στη συγκεκριμένη ελβετική τράπεζα. Το αντίθετο μάλιστα, σταθερά επισημαίνεται ότι μπορεί να μην υπάρχει κανένα θέμα με τους λογαριασμούς και να είναι απόλυτα σύνομοι και νόμιμοι…
ΥΓ: Τα δημόσια πρόσωπα, πόσο μάλλον ένας πρωθυπουργός, είναι υποχρεωμένα, σύμφωνα με το άρθρο 10 της Ευρωπαικής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), να υπόκεινται σε δημοσιογραφικό έλεγχο, ακόμη και αν αυτός είναι άδικος ή καθ υπερβολήν.
