Η λεκτική υπερβολή ως σχήμα λόγου είθισται στην δημόσια παρουσία των πολιτικών -και όχι μόνο- για να επισημάνουν το νόημα που εμπεριέχει η εκφερόμενη φράση- δήλωση. Ουδείς ψόγος. Το ζήτημα προκύπτει όταν η υπερβολή είναι τόσο εξώφθαλμη που υπερκαλύπτει το περιεχόμενο.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ένας από εκείνους τους πολιτικούς που με το επικοινωνιακό του χάρισμα το οποίο αναμφίβολα τον διακρίνει πέφτει αρκετά συχνά σε τέτοιες λεκτικές υπερβολές που επισκιάζουν αυτό που επιδιώκει να πει ή ακόμα οδηγούν σε μια (σκόπιμη;) παραπλάνηση.
Ο υπουργός Ανάπτυξης επελέγη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο επειδή κουβαλάει την φήμη του “doer”(person who takes action- δραστήριος) . Του ανθρώπου, δηλαδή, που φέρνει σε πέρας αυτό που αναλαμβάνει. Επ΄ αυτού αρκετοί έχουν αντίθετη άποψη από την υπουργική του θητεία στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, ωστόσο είναι προφανές πως στο εκλογικό ακροατήριο της Ν.Δ -αλλά και πέραν αυτού- η εντύπωση αυτή είναι ισχυρή.
Με αδύναμο ακόμα -είτε λόγω υπερβολικών προεκλογικών υποσχέσεων, είτε λόγω της άτακτης υφεσιακής πορείας της γερμανικής και γενικότερα ευρωπαϊκής οικονομίας– το αφήγημα ότι “η κρίση έληξε, οι αγορές χειροκροτούν, οι επενδυτές καταφθάνουν”, ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει αναλάβει να προωθήσει τάχιστα μερικές εμβληματικές επενδύσεις που έχουν ωριμάσει εδώ και χρόνια και είχαν δρομολογηθεί. Αλλά και κάποιες που συγκρούστηκαν με την “άλλη αντίληψη” της προηγούμενης κυβέρνησης και καθυστερούσαν.
Από το Ελληνικό (όπου οι μπουλντόζες δεν έχουν ακόμα μπει, όπως είχε καθ΄ υπερβολή διασπαρεί από ορισμένους προεκλογικά), μέχρι τις Σκουριές, την Αφάντου και την Κασσιόπη, ο Άδωνις Γεωργιάδης παίζει το δικό του στοίχημα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα το κερδίσει (σε ορισμένες από αυτές τις επενδύσεις είναι βέβαιο πως ότι είναι να γίνει θα γίνει) αλλά (και) με ποιον τρόπο θα το κερδίσει.
Έχοντας ασκηθεί εδώ και χρόνια σε λεκτικές υπερβολές δήλωσε πως “δίπλα στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη πρέπει να υπάρξει και το Μνημείο του Αγνώστου Επιχειρηματία” -για όλους εκείνους που προσπαθούν να επενδύσουν σε μη ευνοϊκό περιβάλλον.
[ Ως γνωστόν, το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1930 και, όπως όλα τα μνημεία αυτού του τύπου, είναι ένα κενοτάφιο προς τιμή των πεσόντων στους πολέμους*]
Η υπερβολή είναι κάτι περισσότερο από προφανής, ίσως κάποιοι ισχυριστούν πως είναι και προσβλητική για τα χιλιάδες θύματα των απελευθερωτικών αγώνων- ιδιαίτερα τώρα που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 2021.
Δύσκολο να φανταστεί κανείς πως μπορεί να συγκριθεί ο ανιδιοτελής αγώνας και η θυσία κάποιου που χάνει τη ζωή του στα πεδία των μαχών για την πατρίδα με έναν επιχειρηματία (ακόμα και τον καλύτερο που μπορείτε να υποθέσετε) που προσπαθεί να επενδύσει στη χώρα μας.
Είναι αλήθεια πως τέτοια παραδείγματα επιμονής και καλών προθέσεων υπάρχουν. Ορισμένοι -ως επιχειρηματολογία- ανακαλούν στη μνήμη τους τις προσπάθειες επί 18 χρόνια του αείμνηστου καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου να πείσει την εγχώρια γραφειοκρατία και τους εκάστοτε κυβερνώντες να τον διευκολύνουν για το “όραμά” του σχετικά με το φαραωνικό, πλέον, και υψηλής πολυτέλειας Costa Navarino στην πατρίδα του τη Μεσσηνία. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις, λιγότερο ή περισσότερο αγνές και οραματικές.
Αλλά, μνημείο; Είναι το ίδιο ανιδιοτελείς και με όραμα όλοι οι επιχειρηματίες; Υπήρξαν στην πορεία του χρόνου πριν την κρίση ανιδιοτελείς οι τράπεζες ή μια σημαντική μερίδα της επιχειρηματικής ελίτ που βασίστηκε στις συναλλαγές της με το κράτος και πλούτισε απ΄αυτές; Ήταν ανιδιοτελείς και…”πεσόντες στην μάχη με το τέρας της ελληνικής αβελτηρίας” -ώστε να τους αξίζει μνημείο- όσοι με το χάραμα της κρίσης έσπευσαν να αλλάξουν φορολογική έδρα και να βγάλουν τα δισεκατομμύρια τους στο εξωτερικό; Ήταν ανιδιοτελείς όσοι εκβίασαν και εκμαίευσαν ειδικά προνόμια και ειδικές συνθήκες;
Και, εν τέλει, όταν κάποιος θεωρεί πως αναλογεί μνημείο δίπλα σε εκείνο του Αγνώστου Στρατιώτη για τους επιχειρηματίες δεν πρέπει να έχει προηγουμένως ξεχωρίσει τα ξερά από τα χλωρά, τους μπαγαμπόντηδες από την υγιή επιχειρηματικότητα, τα “θαλασσοδάνεια” και τα Panama Papers από εκείνους που άνοιξαν τα πανιά τους σε ξένες αγορές και έγιναν μεγάλοι χωρίς να βασίζονται στις γκρίζες συμβάσεις με το κράτος;
Και, ακόμα, δεν πρέπει να δηλώσει πως συντριπτικά την μεγαλύτερη ευθύνη (μαζί με την στρεβλή επιχειρηματική νοοτροπία που αναπτύχθηκε) την έχουν οι κυβερνήσεις πριν την κρίση που – σε ευνοϊκές, τότε, συνθήκες- δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν εκείνο το φορολογικό, γραφειοκρατικό και νομοθετικό καθεστώς που δεν θα έδιωχνε αλλά θα προσέλκυε επενδύσεις; Και η ηγεσία της Δικαιοσύνης, ακόμα, δεν έχει ευθύνες γι αυτά; Και ένας κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός;
Ο επιχειρηματίας επιδιώκει το κέρδος. Ορθόν και υγιές όταν γίνεται σε συνθήκες διαφάνειας και αξιοκρατικού ανταγωνισμού. Ακόμα πιο σωστό όταν φροντίζει να μην διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό, όταν σέβεται τον μόχθο των εργαζομένων. Παραδείγματα υπάρχουν: λέγεται, για παράδειγμα, πως οι επενδύσεις συγκεκριμένης καπνοβιομηχανίας αντιμετωπίζονται πολύ θετικά και από τους εργαζόμενους σε αυτή διότι τηρούνται με το παραπάνω οι εργασιακοί κανόνες. Δεν είναι, όμως, όλες οι επιχειρήσεις έτσι. Και δεν έχουν αυτή τη νοοτροπία μερικά από τα πιο βαριά ονόματα της εγχώριας επιχειρηματικότητας που πιέζουν τις κυβερνήσεις για διεύρυνση των ανισοτήτων και για ευκολότερο κέρδος. Οι επιχειρηματίες αυτοί υπήρξαν συνομιλητές των κυβερνήσεων και συχνά πυκνά επέβαλαν τους όρους τους με τρόπους που έχουν περιγραφεί στο πολιτικό λεξιλόγιο ως “διαπλοκή”.
Η λεκτική υπερβολή, λοιπόν, του “doer” υπουργού δικαιολογείται ίσως λόγω του οίστρου του να επιτύχει εκεί που άλλοι απέτυχαν αλλά είναι ατυχής και παραπλανητική.
Εκτός εάν την μιμηθεί και η Κύπρος και ανεγείρει “μνημείο ρώσων ολιγαρχών” δίπλα στην Πράσινη Γραμμή, ή ο Παναμάς, τα Κέϊμαν και άλλοι “παράδεισοι” με κάποιο “μνημείο οφσοριούχων”.
Εν κατακλείδι, κάνε τη δουλειά σου αλλά κάν’την ήσυχα, χωρίς υπερβολές και προσβολές. Το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει ή θα σε διαψεύσει…
Σ.Κ
*Η απόφαση για την ανέγερση ενός μνημείου στον άγνωστο στρατιώτη ελήφθη από την δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου. Με απόφαση του ίδιου, σαν υπουργού Στρατιωτικών, στις 3 Μαρτίου 1926 προκηρύχθηκε καλλιτεχνικός διαγωνισμός στην εφημεριδα Εσπέρα «διά την υποβολήν μελέτης ανεγέρσεως τάφου Αγνώστου Στρατιώτου εις την έμπροσθεν των Παλαιών Ανακτόρων Πλατείαν, καταλλήλως προς τούτο διαρρυθμιζομένην». Στις 9 Οκτωβρίου 1926 το Υπουργείο Στρατιωτικών ενέκρινε και βράβευσε κατά πλειοψηφία την μελέτη του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη (wikipedia)
δημοσιεύτηκε στο anatropinews.gr
