Το άλλο και πιο σημαντικό για όσους κινούνται -με όποιους αστερίσκους- στον αστερισμό της στήριξης της κυβέρνησης είναι η στάση τους απέναντι στη στάση των κατσαρολιστών. Το γεγονός, δηλαδή, ότι κινητοποιήθηκε ένας κόσμος ολόκληρος, στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι πήραν την υπόθεση ειρηνικά και ειρωνικά στα χέρια τους, άνοιξαν το καπάκι της κατσαρόλας, αποκάλυψαν ποιος – ποιος – ποιος θα φαγωθεί. Και το γεγονός ότι το εναρκτήριο λάκτισμα της μετωπικής αντιπαράθεσης το έδωσε ένας υπουργός, που τσίγκλησε με τη συνταγματική βέργα τη σφηκοφωλιά. Και πετάχτηκαν έξω οι σφήκες, που παρίσταναν τις μέλισσες.
Έτσι είδαν όλοι το χρώμα των άνευ χρώματος και το κεντρί των άνευ κέντρου. Επειδή αποφασίσαμε να πούμε τα σύκα – σύκα. Και θυμήθηκα τον μεγάλο Αζίζ Νεσίν: Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με έναν φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!
Αυτά έγραφε πριν από πολλά χρόνια. Υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει ότι για μας η στιγμή του ΜΙΛΑ είναι τώρα;
Ολόκληρο το αρθρο του Θαναση Καρτερού στο avgi.gr
