O Μεγάλος Περίπατος, είναι μια πολύ ωραία ιδέα. Ωστόσο κάθε ιδέα, που αφορά στην καθημερινότητα των ανθρώπων, μπορεί στην πράξη να αποδειχθεί εφιάλτης, ειδικά όταν υπάρχει βιασύνη στην εφαρμογή.
Το πρωί στο κέντρο της Αθήνας, μετά τις παρεμβάσεις στην Πανεπιστημίου, δεν υπήρξε οδηγός όσο ευσεβής και να είναι, που να μην έμπλεξε τον Μεγάλο Περίπατο με την επουράνια ζωή και το επέκεινα.
Μπορεί τα Θεία και το μετά να απασχολούσαν τους ένδοξους προγόνους μας στους δικούς τους μεγάλους περιπάτους, ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι φιλοσοφούσαν χωρίς να έχουν το βάσανο της καθημερινής εργασίας.
Το αντίθετο ισχύει με τους ένδοξους απογόνους των ενδόξων προγόνων, που σήμερα προσπαθούσαν μάταια να πάνε στη δουλειά τους, χωρίς χλαμύδες και κουβέντα για την Ιδανική Πολιτεία, αλλά κλεισμένοι στα αυτοκίνητά τους.
Για να καταλάβεις βέβαια κάποιον, που έχει την καθημερινή αγωνία να πάει στη δουλειά του στην ώρα του, είτε με ΙΧ είτε με τα ισχνά δρομολόγια των μέσων μεταφοράς, πρέπει να το έχεις ζήσει.
Ίσως βέβαια να είμαστε υπερβολικοί καθώς σύμφωνα με τις 32 ερωτήσεις και απαντήσεις του Δήμου της Αθήνας, “δεν αναμένεται κάποια σημαντική επιβάρυνση πέρα από τις πρώτες ημέρες όπου οι οδηγοί θα ενημερώνονται και θα αναπροσαρμόζουν τις συνήθειές τους, τις διαδρομές τους και τα ωράριά τους”.
Ο Δήμος εκτιμά ακόμα ότι η ταλαιπωρία θα κρατήσει 3-6 μήνες, “καθώς μετά οι άνθρωποι θα αλλάξουν τις συνήθειές τους, θα χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς” (που όσοι τα χρησιμοποιούμε γνωρίζουμε πόσο καλά λειτουργούν) και γιατί όχι, θα αρχίσουν να προτιμούν το ποδήλατο αντί για το ΙΧ τους.
Ένα ακόμα δυνατό σημείο του σχεδίου, είναι ακόμα ότι “στην είσοδο των οδών, των οποίων η χρήση αλλάζει δεν θα γίνεται έλεγχος, αλλά ενημέρωση από Δημοτικούς Αστυνομικούς”.
Αυτό λογικά θα βοηθά ώστε να μπαίνεις ενημερωμένος στο χάος και να ελέγχεσαι κατά την έξοδο, έχοντας την κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση. Καλή τύχη στους Δημοτικούς Αστυνομικούς.
Υπάρχουν βεβαίως πολλά ακόμα αναπάντητα ερωτήματα, από τους ποδηλάτες μέχρι τη στάθμευση και από τον κίνδυνο δημιουργίας μικρών γκέτο από την μείωση της κίνησης μέχρι τις ανησυχίες των καταστηματαρχών και το μόνο σίγουρο είναι ότι και η συζήτηση και οι αντιδράσεις θα συνεχιστούν.
Και αυτό ειναι το πραγματικά ανησυχητικό. Ένα σχέδιο για μια τόσο ωραία και μεγάλη ιδέα, πρέπει να έχει προβλέψεις για όλα, να έχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και να υπάρχει μέριμνα για την καθημερινότητα. Όχι να είναι στον αέρα και υπό συζήτηση.
Δεν θα ήταν πιο λογικό για παράδειγμα, πρώτα να φτάσουν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της πρωτεύουσας στο επίπεδο λειτουργίας ευρωπαϊκής χώρας και μετά να δημιουργηθούν συνθήκες, που θα ωθούν τους πολίτες να τα χρησιμοποιήσουν;
Δεν θα ήταν επίσης πιο λογικό να κλείσουν οι τρύπες και να αφαιρεθούν τα εμπόδια για όσους χρησιμοποιούν τα πεζοδρομια, πριν φτιάξουμε νέα πεζοδρόμια;
Εδώ όχι μόνο μπαίνει το κάρο μπροστά από το άλογο, αλλά το “πάμε και βλέπουμε” εμφανίζεται και ως καινοτομία.
Σύμφωνα πάλι με τις διευκρινίσεις του Δήμου, “για πρώτη φορά ένα τόσο μεγάλο και σημαντικό έργο υλοποιείται με αυτόν τον τρόπο. Δοκιμαστικά. Ζούμε το έργο στην εξέλιξή του, κάθε μέρα. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε, να διορθώσουμε πράγματα. Και βεβαίως κάποια οδός με περιορισμούς στην κυκλοφορία εάν χρειαστεί να ανοίξει εκ νέου για όλους. Και επιπλέον σε όλες τις φάσεις εφαρμογής, η πόλη είναι ζωντανή, ανά πάσα στιγμή, εφόσον η κοινωνία το θέλει και μελετηθεί σωστά, μπορούν να γίνουν προσαρμογές τόσο στις νέες όσο και στις υφιστάμενες οδούς”.
Δηλαδή οι οδηγοί θα πάρουν μέρος σε ένα πείραμα, προσπαθώντας να φτάσουν στη δουλειά τους. Απλό ακούγεται, αλλά αν η σημερινή μέρα επαναληφθεί καμιά 200αριά φορές, μέχρι “να προσαρμοστούν και να αλλάξουν τις συνήθειές τους”, ο Μεγάλος Περίπατος θα πάει περίπατο.
Προς τι λοιπόν αυτή η βιασύνη; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί. Ποιοι και γιατί βιάζονται για την υλοποίηση του έργου, ώστε να προχωρούν σε δοκιμές με τα νεύρα των πολιτών;
Αν η βιασύνη οφείλεται στη ματαιοδοξία της υλοποίησης ενός τέτοιου έργου σε μια θητεία, είναι τεράστιο λάθος. Αυτό δεν είναι έργο μιας θητείας ή ενός δημάρχου, αλλά μπορεί να γίνει η αποτυχία ενός δημάρχου, αν το “παμε και βλέπουμε” συνδυαστεί με την περαιτέρω ταλαιπωρία, των ήδη ταλαιπωρημένων πολιτών.
δημοσιεύτηκε στο news247.gr
