Ο ήλιος είχε τραπεί σε φυγή από νωρίς, με την δικαιολογία του χειμώνα πως βραδιάζει νωρίς, είχε και λίγα σύννεφα και όλα σκοτείνιαζαν αδιαφορώντας για το αταίριαστο της ώρας του ρολογιού μου. Ήθελα να βγώ έξω, μια βόλτα για ανάσα και ανάγκη φυγής. Με κούρασαν οι ίδιες ανακοινώσεις και αναλύσεις τραγικών φιγούρων της συνέντευξης τύπου, που οι μάσκες τις προσάπτουν και το γελοίο στοιχείο , οι ισχνές, κατ’ ανάγκη, δικαιολογίες, οι ευθύνες των ανεύθυνων, τα θλιβερά καθημερινά ρεκόρ, τα όρια και τα οριακά που έγιναν λάστιχο σφεντόνας. Με κούρασε η επικοινωνιακή προβολή εμπορίου ελπίδας των εμβολίων, οι υπογραφές και οι συμφωνίες που ανακοινώνονται, ο χρόνος άφιξης του και η σειρά των ομάδων που θα προηγηθούν, προς χρήση. “Ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαπτίσαμε” , σκέφθηκα κακόβουλα.
Έστειλα μήνυμα στο 13033 για φαρμακείο, έβαλα την μάσκα, κλείδωσα πίσω μου και άρχισα να περπατώ στην ερημιά του δρόμου. Πέρασα τα ακουστικά στα αυτιά μου και έβαλα τα χέρια στις τσέπες, ασυναίσθητα. Με τα χέρια στις τσέπες, σκέφθηκα, εγώ και ένας ολόκληρος λαός. Για φαντάσου, μια ζωή με τα χέρια στις τσέπες, όλοι μας. Τι να τα κάνεις άλλο παρά να τα έχεις στις τσέπες και να παρατηρείς. Να βλέπεις την ίδια σου την ζωή σαν θεατής, σαν τις σειρές που σου προτείνουν φίλοι ή γνωστοί. Να υποψιάζεσαι μέρος του σεναρίου και την δυσκολία του ρόλου που θα αναλάβεις, ελπίζοντας πως ο σκηνοθέτης στο τέλος θα κάνει την υπέρβαση, που σου αξίζει και θα σε σώσει, με ελάχιστο τίμημα απώλειας. Γελιέμαι όμως, η ζωή που διάλεξαν με την βοήθειά μου, ναι, οι σκηνοθέτες της ζωής, δεν είναι σειρά με ωραία μουσική και ωραίο τέλος. Τότε που μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου και το μυαλό μου, μετέχοντας σε ένα καλούτσικο σενάριο, με μικρά όνειρα και λίγη χαρά, τα έχωσα στις τσέπες μου.
Με τα χέρια στις τσέπες, παρακολούθησα τους άτεχνους σκηνοθέτες, να αρπάζουν, να λεηλατούν, να ασελγούν, να εξαπατούν και να βιάζουν αυτή τη χώρα, χρόνια τώρα και να πλουτίζουν υπέρμετρα. Με τα χέρια στις τσέπες, παρακολούθησα απογόνους δωσίλογων να αναρριχώνται σε κυβερνητικές θέσεις, συνεχίζοντας ανερυθρίαστα το αισχρό έργο τους, προκαλώντας με το θράσος τους και την κυνικότητά τους. Με τα χέρια στις τσέπες, είδα νεοφασίστες να μαχαιρώνουν και να σκοτώνουν καταλαμβάνοντας με ψήφους βουλευτικά έδρανα. Άλλους, είδα να αρθρογραφούν σε μισθωμένες φυλλάδες σκοταδισμού, καριερίστες ως παρουσιαστές σε δελτία διαστρέβλωσης και απόκρυψης ειδήσεων. Και σε πρωινάδικα ακροδεξιάς προπαγάνδας να λικνίζονται, με τσίμπλες στα μάτια “ιέρειες” σε ήχους τσιφτετελιών. Με τα χέρια στις τσέπες, ανέχθηκα, γλοιώδης δημοσιογράφους πρωινής, τάχα, ενημέρωσης να λαϊκίζουν με αντίστοιχους πολιτευτές, σε βάρος απαίδευτων νοικοκυρών που ανακάτευαν το φαγητό τους. Με τα χέρια στις τσέπες, παρακολούθησα αυτό το συνονθύλευμα, αρίστων αλητών και άκομψων γύναιων να αφοδεύουν με λόγια και έργα σε πολιτισμό, τέχνη, παιδεία, εργασία, υγεία και σε ό,τι καλαίσθητο και αληθινό, είχε διασωθεί, μέχρι σήμερα.
Σταμάτησα, έβγαλα τα χέρια από τις τσέπες, αφαίρεσα τη μάσκα και άναψα ένα τσιγάρο, στο άκουσμα ενός ακόμα μεγάλου, μακάβριου αριθμού, νεκρών και διασωληνωμένων ανθρώπων. Πόσοι χάθηκαν πάλι σήμερα! Όχι αριθμοί, μα άνθρωποι, με οικογένειες, με παιδιά, με γονείς, με αδέλφια, με……….Επειδή το ίδιο το σύστημα υγείας νοσεί. Επειδή το, να δημιουργούσαμε νέες ΜΕΘ θα ήταν “πεταμένα λεφτά”.…. Τόσο υπάνθρωποι! Η ανακοίνωση σημείωσε, θανάτους, όχι “πεταμένες” ψυχές.
Έβαλα πάλι τα χέρια στις τσέπες αφού πέρασα τη μάσκα στο πρόσωπο, ανατρίχιασα στην εικόνα της ζυγαριάς, από το ένα ζύγι χρήματα και από το άλλο ζύγι, ζωές, “πεταμένες” ζωές. Πάνω και από την αξία της ίδιας της ζωής, το κέρδος. Έτσι άνοιξαν τη χώρα στον τουρισμό και τα κρούσματα, για το κέρδος. Έτσι στοιβάχθηκα στα ΜΜΜ, για το κέρδος. Έτσι προγραμματίζουν να ανοίξουν πάλι, για το κέρδος των εορτών. Έτσι “επιτάσσουν” και τις ιδιωτικές κλινικές αφού πληρώνουν τριπλάσιες τιμές νοσηλείας, στους κλινικάρχες, για κέρδος. Με πανάκριβο αντίτιμο στις τσέπες τους, όλων των επιτηδείων, τις τσέπες.
Πέρασε η ώρα και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Άρχισε και το κρύο να γίνεται έντονο. Λένε πως ενός κακού μύρια έπονται και εδώ έχουμε παραπάνω από ένα κακό. Το σενάριο, μετά από όλα αυτά, ποιο να είναι; Μετά την καταστροφή, την πείνα και την φτώχια; Λες η μοίρα να μας τιμωρήσει με προσφυγιά, περιπλανώμενους στην Ευρώπη για μια καλύτερη τύχη; Ίσως και να μας αξίζει μια τέτοια τιμωρία. Με τα χέρια στις τσέπες πλησίασα στο σπίτι. Πέταξα τα κλειδιά στο τραπέζι και ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις γραμμές. Για τα χέρια στις τσέπες.
