… Ένας άνθρωπος εμφανώς εξαρτημένος, εμφανώς διαφορετικός, ίσως ακόμα και αναγνωρίσιμος, ένας άνθρωπος που φέρεται να κρατούσε μαχαίρι μπήκε σε ένα κοσμηματοπωλείο για να πάρει προφανώς τα μετρητά του ταμείου. Παγιδεύτηκε, η πόρτα έκλεισε πίσω του κι όταν προσπάθησε απεγνωσμένα να σπάσει το τζάμι και να βγει έξω, δέχτηκε τις δολοφονικές κλοτσιές στο κεφάλι, έπεσε αιμόφυρτος και την ώρα που ξεψυχούσε τού φόρεσαν χειροπέδες.
Αυτή είναι η εικόνα που έκανε και κάνει τον γύρο του κόσμου, αυτή είναι η εικόνα του κοινωνικού αυτοματισμού που προκαλούν οι καθημερινές ενέσεις τρομοκρατίας και φόβου για την εγκληματικότητα της Αθήνας.
Κάθε πολίτης ακούγοντας όλη μέρα και κάθε μέρα πόσο επικίνδυνη και απροστάτευτη είναι η ζωή στην Αθήνα με τους μετανάστες, τους Ρουβίκωνες και τους χρήστες, γιατί οφείλει να κατανοεί στη συνέχεια ποια είναι τα όρια του νόμου;
Πόσες φορές την ημέρα ακούν οι αστυνομικοί ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Ότι παρακολουθούν, αντί να επιτίθενται; Ότι χαϊδεύουν αντί να δέρνουν; Πόσες φορές την ημέρα ακούν, βλέπουν και διαβάζουν οι πολίτες ότι οδηγούνται μαθηματικά στο να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους γιατί η Αθήνα έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι;
Κι αν μερικά χρόνια πριν τα ίδια ακριβώς λόγια και οι ίδιες μιντιακές κραυγές για τους μετανάστες, το άσυλο, τους αναρχικούς κ.λπ. όπλισαν με χρήσιμες «δικαιολογίες» τα τάγματα της Χρυσής Αυγής, σήμερα φτάνουμε στο φαινόμενο ένας άνθρωπος να λιντσάρεται με μανία στο κέντρο της Αθήνας και οι υπόλοιποι να κοιτάζουν το θέαμα.
Ένας μόνο ανάμεσα στους δεκάδες παριστάμενους φαίνεται να προσπαθεί να εμποδίσει τη δολοφονική μανία, όπως τουλάχιστον αποτυπώνει το φρικιαστικό βίντεο.
Και η αστυνομία; Παρακολουθεί και στη συνέχεια φοράει στον μισοπεθαμένο χειροπέδες. Και δεν μιλάει κανείς γι’ αυτό, κανείς διαπρεπής δημοσιογράφος απ’ όσους λύσσαξαν για το άσπρο φανελάκι που φορούσε ο φρουρός στη σκοπιά της ιρανικής πρεσβείας δεν μπαίνει στον κόπο να φωνάξει.
Η είδηση έφυγε γρήγορα από τις πρώτες αναρτήσεις και από τις πρώτες ειδήσεις. Οι μπογιές και τα τρικάκια του «Ρουβίκωνα» απασχολούν περισσότερο από μια εν ψυχρώ δολοφονία με λιντσάρισμα.
Κι όσοι βιαστούν να πουν ότι φταίνε μόνο οι δύο που κλότσησαν μέχρι θανάτου τον άνθρωπο, ας πάνε πρώτα να κοιταχτούν καλά στον καθρέφτη!…
Ολόκληρο το άρθρο της Άντας Ψαρρά στην efsyn.gr
