Η πολιτική της αριστεράς στην Ελλάδα τα τελευταία λίγα χρόνια, θα αποδειχθεί σωτηρία για τον τόπο ως προς τον τομέα αυτό. Είναι ανάγκη να αλλάξει η Ευρώπη, είναι ανάγκη να βγει από το στρατόπεδο της άγριας λιτότητας. Άλλο το μέτρο για να ζει κανείς και άλλο το να πεινάει.
Ναι, υπήρξαν οι άνθρωποι αυτοί στη χώρα μας που αγόραζαν τα τζιπ χωρίς να μετρούνε αν το ύψος τους ταίριαζε στην πόρτα του γκαράζ, ναι υπήρξαν και υπάρχουνε οι άνθρωποι αυτοί που ζούσανε και ζούνε με μαύρα λεφτά. Είναι πολλοί πολιτικοί ανάμεσα τους, αυτοί της γνωστής μεταπολίτευσης. Ναι, υπήρξαν οι άνθρωποι του Σημιτικιστάν. Πλένανε τα πόδια τους με σαμπάνιες του χρηματιστηρίου, ναι υπήρξαν οι ΠΑΣΟΚάνθρωποι οι οποίοι άλωσαν και κατάκλεψαν όλο το δημόσιο χρήμα και ακόμα μιλούν. Υπήρξαν και υπάρχουν οι διεφθαρμένοι της πολεοδομίας, της εφορίας, του ΚΕΕΛΠΝΟ και των κάθε λογής δημοσίων υπηρεσιών. Ναι, υπήρξε η νέα τραπεζική τάξη η οποία αντικατέστησε την παλιά μικρομεσαία τάξη για ένα διάστημα.
Όμως οι επιχειρηματίες οι οποίοι με δικά μας χρήματα ουσιαστικά γινόντουσαν επιχειρηματίες, αφού παίρναν από τις τράπεζες τα χρήματα τα οποία επένδυαν χωρίς να μπαίνουν σε κανένα απολύτως ρίσκο, αυτοί οι επιχειρηματίες λοιπόν πέθαναν μόλις τους ζητήθηκαν τα δάνεια πίσω.
Γι’ αυτό δεν μπορεί να αναπτυχθεί η χώρα γιατί αναπτύχθηκε πάνω σε ψεύτικα πόδια. Γιατί αυτό όλο ήταν ένα σκηνικό. Θυμάμαι στη Λάρισα την περίοδο της χούντας ένας είχε πάρει τεράστιο δάνειο από την τράπεζα για να στήσει ένα μεγάλο γουρουνοστάσιο. Καθώς πηγαίναμε προς τον Πλαταμώνα υπήρχε ένας τεράστιος τείχος όπου ήταν η πρόσοψη του νέου εργοστασίου. Έπρεπε να κατέβει κανείς για να δει πως μόνο αυτός ο τοίχος υπήρχε. Πήρε τα λεφτά, έκτισε την πρόσοψη και έφυγε. Αυτό ακριβώς είχαμε. Επιχειρηματίες της πρόσοψης. Ένας ψεύτικος κόσμος πασχίζει τώρα να γίνει αληθινός. Οι παριστάνοντες. Να γίνουν πρόσωπα υπαρκτά. Ο λαός προσπαθεί να θυμηθεί τα παλιά του αντανακλαστικά. Οι καιροί αλλάζουν. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα.
Η Μεγάλη Βρετανία άνοιξε την πόρτα. Η έξοδος του Μεσολογγίου και τώρα η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου.
Και αν η Αγγλία πετύχει μόνη της; Τι θα συμβεί σε δύο χρόνια; Τι παράδειγμα θα πάρουν οι χώρες; Μήπως είναι καλύτερο να αρχίσουν να ζούνε μόνες τους;
Μήπως επιστρέψουν σε παλαιότερες λογικές; Η Μεγάλη Βρετανία θα γίνει ο νέος άξονας των αυτονομημένων χωρών της Ευρώπης. Και ίσως αντί του ευρώ οι χώρες αυτές να έχουν ένα χαλαρότερο σύστημα. Αντί της ευρωζώνης, η αγγλοζώνη με βάση τη στερλίνα και όχι το ευρώ. Ίσως κάποιες χώρες να δημιουργήσουν νέες οικονομικές ζώνες. Ο κόσμος αλλάζει. Και δεν θα γίνει όπως τον οραματίζονται οι άνθρωποι, αλλά οι τραπεζίτες και οι έχοντες και κατέχοντες τον μεγάλο πλούτο. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν. Γιατί εμείς, έτσι κι αλλιώς, επιβάτες θα είμαστε στο καινούργιο τρένο που θα έρθει. Και αν ακόμα η Μεγάλη Βρετανία την τελευταία στιγμή μείνει εντός Ευρώπης, το ερώτημα έχει ήδη τεθεί. Όταν η γυναίκα αναρωτηθεί αν πρέπει να παραμείνει σε μια σχέση ήδη η πόρτα της εξόδου έχει ανοίξει. Ακόμα και αν παραμείνει στον άντρα της για τα μάτια του κόσμου δεν θα πάψει ποτέ να κοιτά προς την πόρτα που άνοιξε.
ΥΓ.: Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στην υπόθεση της δολοφονίας που συνέβη στην Μεγάλη Βρετανία.
Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι το σύστημα κατασκευάζει προβοκάτορες. Ένα τέτοιο είδος προβοκατόρων είναι και οι επονομαζόμενοι » τρελοί » η «ψυχοπαθείς.»
Εκπαιδεύονται, ζούνε μέσα σε γειτονιές, κάνουν την αλλόκοτη συμπεριφορά τους γνωστή στο περιβάλλον ώστε όταν αργότερα μιλήσουν γι’ αυτούς οι γείτονες, όλοι να λένε πως ο άνθρωπος αυτός δεν έστεκε καλά.
Υπάρχει ένας στρατός τέτοιων «ψυχοπαθών » έτοιμων για δολοφονίες, έτοιμων για προβοκάτσιες και βέβαια η ποινή για τους έχοντες τέτοια προβλήματα είναι πάντα μικρή.
Ένας ακροδεξιός δολοφόνος που σκοτώνει μία γυναίκα μάλιστα 10 μέρες πριν τα αποτελέσματα του brexit θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος.
Δεν είναι και δεν ξέρω αν είναι.
Ξέρω ότι τέτοιοι στρατοί υπάρχουν σε κάθε χώρα. Μην ξεχνάτε ότι η ποινή που παίρνουν είναι πάντα μικρή και σύντομα βγαίνουν από τις φυλακές.
Έτσι φτιάχνει το σύστημα ανθρώπους που μπορεί να του χρειαστούν μόνο μία φορά. Ακριβώς όπως η ασφαλιστική μας εταιρεία.
Την πληρώνουμε συνέχεια και μας είναι χρήσιμη μόνο σε περίπτωση ατυχήματος.
Αυτοί οι χρήσιμοι «τρελοί» πληρώνονται χρόνια για μια τέτοια στιγμή.
Ολόκληρο το άρθρο του Λάκη Λαζόπουλου στο altsantiri.gr
