«Η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο», απαντούσε ο Κώστας Σημίτης στον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, δια συνεντεύξεως, όταν εκείνος του επεσήμανε από το βήμα της Βουλής ότι «ήταν ο πρωθυπουργός που έβλεπε τις μίζες να περνούν».
του Άκη Καλογερά
Με τον Γιάννο Παπαντωνίου προφυλακισμένο με κατηγορίες περί χρηματισμού -τον δεύτερο μετά τον Ακη Τσοχατζόπουλο υπουργό των κυβερνήσεών του που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής- και για τον ίδιο, όπως και για δύο ακόμα μέλη τού τότε Υπουργικού Συμβουλίου να έχουν κινηθεί διαδικασίες ανοίγματος λογαριασμών, η διαφθορά αυτομάτως γίνεται ένα πιο… σύνθετο φαινόμενο και σίγουρα όχι μόνο κοινωνικό. Γίνεται πρωτίστως πολιτικό.
Τα γεγονότα που ακολουθούν περιέχουν και την υπεράσπιση του Κώστα Σημίτη. Και κανείς δεν πρέπει να αποκλείει το ενδεχόμενο το άνοιγμα των λογαριασμών του πρώην πρωθυπουργού να είναι και η καλύτερη υπεράσπισή του. Ωστόσο, ο πρώην πρωθυπουργός κρίνεται, όχι μόνο για την οικονομική πολιτική του, αλλά και για το γεγονός ότι στη θητεία του έλαβαν χώρα κάποια από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Όπως και λήφθηκαν κάποιες από τις κορυφαίες αποφάσεις, αρχίζοντας από την ένταξη στο ευρώ, για την οποία Σαρκοζί, Μέρκελ και Eurostat κατηγόρησαν τη χώρα ότι εισήλθε στο κοινό νόμισμα με ψεύτικα στοιχεία.
Ο Κώστας Σημίτης δεν είναι ο μοναδικός πρώην πρωθυπουργός για τον οποίο γίνεται έλεγχος. Συμβαίνει και για τον πρώην Γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί αλλά και για τον πανίσχυρο Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Πουθενά δεν γίνεται συζήτηση για σκευωρία ή για πολιτική εξόντωση. Στην Ελλάδα όμως αυτή είναι μονίμως η απάντηση μόλις κάποιος δικαστής ζητήσει έλεγχο για κάποιον «πρώην».
Εκτός από τον Κώστα Σημίτη, θιγόμενο αισθάνεται και το ΠΑΣΟΚ ή κάποια από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, όλοι οι «πρώην» βγήκαν να υπερασπιστούν τον Κώστα Σημίτη αλά ελληνικά: κατηγορώντας τους άλλους -εν προκειμένω τον ΣΥΡΙΖΑ- για «σκευωρία λίγο πριν από τις εκλογές».
«Ας πρόσεχαν»
Ο Κώστας Σημίτης πέτυχε αυτό που ο Γεράσιμος Αρσένης του έγραψε στην πασίγνωστη πια επιστολή του τον Ιούλιο του 2003. Με μια μικρή ομάδα μέσα από το ΠΑΣΟΚ, έχοντας τη στήριξη ισχυρών οικονομικών παραγόντων, πέτυχε να επιβληθεί προβάλλοντας τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της κοινωνίας. Κάτι που δεν έκανε ποτέ.
Το αποτέλεσμα, σε χοντρές γραμμές, ήταν οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι, ενώ όλο και περισσότεροι ζούσαν με δανεικά με τον εύκολο δανεισμό. Έγιναν γιγάντιες συμφωνίες που χρεώθηκαν στο κράτος.
Μια μικρή χώρα με συγκεκριμένες δυνατότητες μπήκε στα «μεγάλα κόλπα», με αποτέλεσμα τη συγκέντρωση κεφαλαίων και δύναμης σε συγκεκριμένους ομίλους.
- Το Χρηματιστήριο ήταν το όχημα της μεγαλύτερης συγκέντρωσης χρήματος σε λίγους. Σκουπίστηκαν και τα σεντούκια. Οι Ελληνες έδωσαν τα χρήματά τους στους λίγους και μέσα σε τρία τέσσερα χρόνια τα έχασαν. Εγινε η μεγαλύτερη αφαίμαξη αποταμιεύσεων γενεών και γενεών. Και την ώρα της καταστροφής ο Σημίτης είπε το απίστευτο «ας πρόσεχαν»!
- Η ένταξη στο ευρώ διαμόρφωσε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Το σύστημα (πολιτική και επιχειρηματική ελίτ, τράπεζες) αισθάνθηκε ισχυρό, αφού έπαιρνε λεφτά εύκολα και με χαμηλό επιτόκιο. Για τον κόσμο το χρήμα παρέμενε ακριβό (κι ας μην νοιαζόταν), αφού τα επιτόκια δανεισμού (κάρτες κ.λπ.) ήταν απίστευτα υψηλά. Για να μπει όμως η Ελλάδα στο ευρώ η τότε κυβέρνηση δεσμεύτηκε. Πρώτον, μάζεψε όλα τα δάνεια σε ευρώ (swap) και στις ευρωπαϊκές τράπεζες και, δεύτερον, δεσμεύτηκε ότι έως το… 2019 το χρέος θα είχε μειωθεί κοντά στο 70%. Η χρεοκοπία είχε ήδη αρχίσει, αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που την έβλεπαν. Κι όσοι την έβλεπαν έβγαζαν το χρήμα έξω, μαζί με τις εταιρείες τους. Έπρεπε να κάνει μεταρρυθμίσεις, τις οποίες όμως δεν έκανε. Αφού θα έφευγε, ας τις έκανε ο… επόμενος.
- Η Ολυμπιάδα του 2004 ήρθε να «καλύψει» την εικόνα, δημιουργώντας μια ακόμα φούσκα και πολλά χρέη στο κράτος. Τα έργα φυσικά και έγιναν με υπερτιμολογήσεις και αφαίμαξη κι άλλων κεφαλαίων, για τα οποία χρεώθηκε το κράτος.
δημοσιεύτηκε στην neaselida.gr
