Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με πολλές αλήθειες … πήρε η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» από τον Ιβάν Σβιτάιλο, η οποία εξελίχθηκε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το θέατρο, τα σχέδιά του και τον πόλεμο στην Ουκρανία
“… «Γεννήθηκα το 1985 στη Γιάλτα της Κριμαίας. Ο πατέρας μου ήταν Ουκρανός. Η μητέρα μου κατάγεται από ελληνική, ποντιακή οικογένεια, από τις περιοχές της Τραπεζούντας. Βρέθηκαν στην Κριμαία το 1920. Σοβιετική τότε η Κριμαία. Πολλά έγιναν από τότε… Και έχουμε φτάσει πια να μην αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Εθνη, επειδή προσαρτήθηκε στη Ρωσία».
Του ζητάμε να μας πει αν έχει μνήμες από τα χρόνια που ο ρώσικος και ο ουκρανικός λαός ζούσαν αδελφωμένοι σε μια χώρα που μαζί είχαν «χτίσει». «Εχω αρκετές μνήμες. Δεν αισθανόμασταν την ανάγκη να πούμε στον άλλον τι δεν πρέπει να είναι. Να τονιστεί μια κουλτούρα έναντι κάποιας άλλης. Είχαμε μια τρομερή ευκολία να είμαστε ό,τι θέλουμε. Να έχουμε μια κοινή γλώσσα, τα Ρωσικά και να είμαστε και Ελληνες και Αρμένιοι και ό,τι άλλο.
Η Γιάλτα ήταν ένα καλοκαιρινό θέρετρο. Εσφυζε από ζωή! Το καλοκαίρι ερχόταν κόσμος από όλη την ΕΣΣΔ. Γινόντουσαν συναυλίες, ήταν πεντακάθαρη… Αυτό τελείωσε. Με το που έγινε η διάσπαση, ήταν σαν να πέρασε οδοστρωτήρας. Ξέρεις, ακόμα και η τάξη και η ευγένεια χάθηκαν. Πριν, πέρα από τη δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό, υπήρχε και μια ενότητα ως προς τις ανθρώπινες αξίες. Υπήρχαν πράγματα που σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Κοίτα, δεν λέω ότι όλα ήταν τέλεια. Και λάθη υπήρχαν και παραλείψεις. Ομως, τώρα τίποτα δεν υπάρχει πια. Ολα αγοράζονται και πουλιούνται… Και αυτό είναι κάτι που με φοβίζει.
Ολο αυτό το παιχνίδι του διχασμού που είδαμε να ξετυλίγεται τα επόμενα χρόνια, ξεκίνησε μετά την ΕΣΣΔ. Και να σου πω, νομίζω ότι ήταν πολύ δύσκολο να τροφοδοτηθεί χωρίς “στήριξη”, γιατί κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει ότι αυτοί οι λαοί έζησαν, ζήσαμε ειρηνικά και αγαπημένα για πολλά χρόνια».
Πώς, λοιπόν, προχώρησε η ζωή μετά τις ανατροπές; «Ολη αυτή την περίεργη 5ετία, 1990 – 1995, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε, ότι η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια και έχουμε την Ουκρανία σαν ένα ανεξάρτητο κράτος, εγώ την έζησα εκεί με την οικογένειά μου. Μπήκαν οι νέες χώρες που προέκυψαν στη διαδικασία να μοιράσουν τα πάντα. Στρατό, στόλο, εργοστάσια… Και αυτό ήταν δύσκολο. Θυμάμαι εικόνες με τους ναυτικούς που κατέβαζαν την κοινή σημαία από τα πλοία στα μεγάλα λιμάνια, στο Κερτς, στη Σεβαστούπολη και έκλαιγαν. Ετσι ήταν φτιαγμένη η ΕΣΣΔ. Ηταν δεμένη η οικονομία και οι άνθρωποι μεταξύ τους. Η μητέρα μου εκείνα τα χρόνια αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα, όταν έφτασαν στο σημείο να την πληρώνουν με τρόφιμα.
Από τότε μέχρι σήμερα, βέβαια, έχουν συμβεί πολλά. Πλέον, φτάσαμε στο σημείο να νομοθετούν εξαιρώντας ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Να σου δώσω να καταλάβεις, η θεία μου στο Χάρκοβο διδάσκει Νομικά, τα τελευταία 3, 4 χρόνια δεν μπορεί να διδάσκει το Δίκαιο στα Ρώσικα. Ξέρει να μιλήσει Ουκρανικά στον δρόμο ή στις αγορές της, αλλά και στο πανεπιστήμιο που χρειάζεται ειδική ορολογία;».
Και συνεχίζει διατρέχοντας τα χρόνια. «Στην Ουκρανία επικρατούσε τεράστια διαφθορά. Και σε αυτό δεν εξαιρούταν κανείς. Είτε φιλορωσικό ήταν το κόμμα που κυβερνούσε, είτε φιλοδυτικό. Και παράλληλα πολλή φτώχεια για τον λαό. Αυτή την κατάσταση κάποιοι την αξιοποίησαν. Από τη δεκαετία του 2000 “έπεσαν” τρελά χρήματα σε ΜΚΟ, ιδρύματα, για να φουντώσουν με εθνικισμό τη νέα γενιά, που δεν είχε μνήμες ή ακόμα και αν είχε, θα μπορούσε εύκολα να ξεχάσει οτιδήποτε όμορφο. Υπήρχε παντού ρητορική μίσους και διχασμού. Για να το πετύχει αυτό ένας μηχανισμός θέλει και χρόνο, χρήμα και μεγάλη οργάνωση.
Δυστυχώς, η Ουκρανία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς μπορεί να χειραγωγηθεί ένας ολόκληρος λαός, για να μεθοδευτούν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Ετσι, φτάσαμε στο πραξικόπημα του 2014, το οποίο έγινε οργανωμένα. Εμφανίστηκαν όλες αυτές οι εθνικιστικές, ακροδεξιές ομάδες που κυριολεκτικά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Και ξέρεις, τότε, στην Ουκρανία είχαμε Αμερικάνο πρέσβη, τον κ. Πάιατ, αυτόν που στη συνέχεια ήρθε εδώ. Και, μάλιστα, τότε περπατούσε με όλους αυτούς. Ηταν… μια “δημοκρατική” έκφραση…
Αργότερα αυτοί οι άνθρωποι μπήκαν και είναι σε διοικητικές υπηρεσίες, στα σώματα στρατού, ασφάλειας, υπουργεία.
Δεν ξέρει, άραγε, η ΕΕ που είναι “ευαίσθητη” σε έννοιες όπως δημοκρατία, πολιτισμό, ότι δέχεται μια χώρα που έχει φασιστικά σύμβολα; Οτι δέχεται μια χώρα που έχει δώσει παράσημα σε εγκληματίες; Υπάρχουν δεκάδες τάγματα σαν το τάγμα Αζοφ. Δεν μπορεί να αγνοεί ότι 15.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αυτά τα 8 χρόνια στο Ντονμπάς και το Λουγκάνσκ…».
Και τελικά;«Αυτό που ξέρω, είναι ότι ανάγκη των απλών ανθρώπων είναι η Παιδεία, είναι η Υγεία, είναι ο Πολιτισμός. Ανάγκη όλων μας είναι να ζήσουμε όμορφα. Δεν έχουμε ανάγκη τα Ραφάλ και τα υποβρύχια… Χρειάζεται, όμως, να ψάξουμε και να αναζητήσουμε την αλήθεια. Και σε αυτό η Ιστορία θα μας βοηθήσει… Γιατί λαός χωρίς μνήμη μπορεί, δυστυχώς, να ξαναζήσει τραγικές στιγμές του παρελθόντος…».
Πηγή: Εφημερίδα «Ριζοσπάστης» / imerodromos.gr
