Η πολιτική τυμβωρυχία του Κυρ. Μητσοτάκη- Η αναβίωση του έργου με το έγκλημα της MARFIN θα ήταν γκροτέσκα, εάν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη- Της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Χάραξαν την αντιπολιτευτική τους γραμμή με εργαλείο τους νεκρούς στο Μάτι και τα αποκαΐδια της ζωής των ανθρώπων και της φύσης.

Ζητούσαν παραίτηση Πολάκη – Ξανθού, για τα 39 -εκείνη την περίοδο (Φεβρουάριος 2019) -θύματα από την εποχική γρίπη. Φέτος ξεπέρασαν τα 100 αλλά ο Μωϋσής μάλλον θα τα αναστήσει…

Ως επαγγελματίες μεταπράτες μετέτρεψαν σε πολιτικό εμπόρευμα τον φόβο για τον κορονοϊό, εργαλειοποίησαν την πανδημία για να επιβάλουν την κουλτούρα της απαγόρευσης και της κοινωνικής υποταγής και έκαναν την υγειονομική κρίση ευκαιρία για τους ίδιους και τους κολλητούς τους, με τα λεφτόδεντρα – από χρήματα του Δημοσίου – στις αυλές των καναλαρχών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις την ώρα που η πανδημία είναι σε έξαρση και ο έγκλειστος κόσμος κολλημένος στην οθόνη, με την ψευδαίσθηση ότι η χώρα κυβερνάται από τον Σωτ. Τσιόδρα και τον καραντινάρχη Ν.Χαρδαλιά.

Αδίστακτοι τυμβωρύχοι, ακραίοι ακόμη και στην κουτοπονηριά τους, εργαλειοποιούν τώρα ξανά και το έγκλημα της MARFIN, οργανωμένο φόρα παρτίδα από το τότε παρακράτος, όταν η δυναμική του πλήθους των 200.000 ανθρώπων στην πρώτη διαδήλωση κατά του μνημονίου, έπρεπε να αναχαιτιστεί πάση θυσία. Και τι θυσία! Έκαψαν τρεις ανθρώπους ζωντανούς σε ζωντανή σύνδεση, για να μείνει ζωντανή η διάχυση της συκοφαντίας, για πάσα χρήση και μελλοντικά.

Το τότε μέλλον είναι πια το σημερινό παρόν και το έργο που προσπαθούν να αναβιώσουν θα ήταν γκροτέσκο (υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ και τότε ο Μιχ.Χρυσοχοΐδης)  εάν δεν ήταν τόσο απεχθές και επικίνδυνο. Πρωταγωνιστής αυτής της πολιτικής τυμβωρυχίας είναι δυστυχώς ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης, με κομπάρσους τους Βορίδηδες.

Ενόψει εκλογών επιχειρούν τώρα με πλακέτες να εντοιχίσουν στα ντουβάρια του οικοδομήματος του Μωϋσή, τη νέα αμφισβήτηση -αχαρτογράφητη ακόμη-  που γεννά η βιοπολιτική της πανδημίας και τα παράγωγα της.

Πολιτικές ύαινες που τρέφονται και γιγαντώνονται από τους νεκρούς, τους σκυλεύουν και πάλι δέκα χρόνια μετά χωρίς αισχύνη, “χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδὼ”.-