Έφυγε ο Θοδωρής. Έφυγε, αναμενόμενα ξαφνικά! Αυτό είναι και το τραγικό σ’ αυτή την απώλεια, που την κάνει να ξεχωρίζει από άλλες πολλές που έχουμε ζήσει, του βασικού ανθρώπου της εφημερίδας μας, του σύντροφου, του φίλου. Και τώρα, αν επιχειρήσουμε να τον αποχαιρετήσουμε με τον κλασικό τρόπο που συνηθίζουμε εμείς στην Αριστερά, θα του φιλοτεχνήσουμε μια ελλειπή εικόνα. Να πούμε, για παράδειγμα, ότι μέσα σ’ ένα επάγγελμα πολυσύνθετων δυσκολιών και πάμπολλων «ολισθηρών ευκαιριών» ο Θοδωρής διακρίθηκε ως ένας αριστερός δημοσιογράφος εξαιρετικής επαγγελματικής επάρκειας, ότι έβρισκε πάντα τον τρόπο, εργαζόμενος συγχρόνως, να βοηθήσει τη συλλογική μας προσπάθεια να προχωρήσει η Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά, στις πολύ δύσκολες, στις λιγότερο δύσκολες εποχές και στην εποχή της δύσκολης νίκης. Ή ότι πριν τα είκοσι χρόνια του, όταν ακόμη βασίλευε η χούντα, συνάντησε τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ενώ με ανήσυχο και ανοιχτό πνεύμα στη συνέχεια συνάντησε τις ιδέες της Κομμουνιστικής Ανανέωσης και την παρακολούθησε έως το τέλος.
Πρέπει να πούμε κι άλλα. Ότι ήξερε, πχ, να παθιάζεται για την εθελοντική σε μεγάλο βαθμό, συλλογική προσπάθειά μας στην «Εποχή». Να φέρνει ιδέες, να ανακαλύπτει θέματα, να υποδείχνει. Να βάζει τα θέματα, να επιμένει, να επιχειρηματολογεί, να καυγαδίζει, να αντιπαρατίθεται. Να φωνάζει για τη γραμμή και τον τρόπο που θα φθάνει στον αναγνώστη. Να παλεύει πάντοτε να συνδυάσει – αν γίνεται αυτό εύκολα! – για να έχουμε δύσκολα άρθρα, θεωρητικά, ιδεολογικά, με βάθος αλλά ταυτόχρονα με εύληπτη γραφή και άλλα, που να εκλαϊκεύουν, να είναι όχι απλοϊκά αλλά απλά, «να τα καταλαβαίνει και η μάνα μου» όπως πάντα τόνιζε και τρέλαινε τους νεότερους συναδέλφους για να το καταφέρνουν. Να βάζει κόκκινο στους πρωτοσέλιδους τίτλους, αν και είχε αχρωματοψία όπως έλεγε, για να «χτυπάνε» στο μάτι. Να μας ενημερώνει γραπτά στη στήλη του αλλά και προφορικά στις συσκέψεις για τα πλείστα όσα συνέβαιναν στα υπόγεια του Τύπου.
Δεν ήξερε να κάνει οικονομία όμως. Και όταν ακόμη ήταν ολοφάνερα τα σημάδια, ότι επιδεινώνεται η εύθραυστη υγεία του και παραδεχόταν ότι πρέπει να προσέξει, ότι πρέπει εξάπαντος να φύγει από τη μεγάλη καθημερινή ένταση όπου ζούσε, να ξαναδεί τον τρόπο της προσφοράς του, δεν το έκανε. Όχι γιατί δεν ήξερε τον κίνδυνο ή τον προσέγγιζε επιπόλαια, αλλά διότι η ανάγκη συγρατημού τον υπερέβαινε. Υπερέβαινε αυτό που ήταν. Αυτό ήταν και το τραγικό στοιχείο στη δική του απώλεια.
Όταν στη συντακτική επιτροπή της Τρίτης προγραμματίζουμε τα άρθρα, ρεπορτάζ και συντάκτες από τη σελίδα ένα έως τριάντα δύο, καθώς θεωρούσαμε ότι είχαμε δώσει με υποσχετική στο Μαξίμου ή το Υπουργείο Οικονομικών τον Θοδωρή εξακολουθούσαμε στην τρίτη σελίδα να γράφουμε «Μιχό». Διότι αυτή τη σελίδα έγραφε για χρόνια με το ψευδώνυμο Α.Π. Θάνος –από το απίθανος, όπως έλεγε. Διότι η τρίτη σελίδα ήταν του «Μιχό», είχε τη δική του φυσιογνωμία. Υποσχόμαστε, λοιπόν, πως θα τη διατηρήσουμε. Να κρατάμε ενεργό τη μνήμη του.
Οι υπόλοιποι της «Εποχής»
Πηγή: Εποχή
