Πέρα όμως από τις παραπάνω επικοινωνιακές στοχεύσεις, υπάρχει και κάτι βαθύτερο, που πιθανόν να μην εμπεριέχεται στις συνειδητές διεργασίες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο όρος «αριστερή παρένθεση», ως μεταφορικό σχήμα, παραπέμπει και λίγο στη σημασία της «αριστερής παραφωνίας». Η έκφραση «δεξιά -ή έστω κεντρώα- παρένθεση» μάλλον δεν θα έβγαζε νόημα.
Υπάρχει μια αυτονόητη (και ίσως γι’ αυτό ασυνείδητη) παραδοχή στο σύνολο του κοινωνικο-πολιτικού καθεστώτος -που σημαίνει στο σύνολο των δυνάμεων που συντάσσονται με τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τον στηρίζουν- ότι δεν μπορεί ποτέ «στα σοβαρά» να υπάρξει διακυβέρνηση της χώρας για μεγάλο χρονικό διάστημα από δυνάμεις της Αριστεράς.
Για ένα ταξικό καθεστώς που μεταδικτατορικά και μέχρι την κρίση ουδέποτε ένιωσε σοβαρά απειλημένο, η προοπτική «να στεριώσει» μια αριστερή κυβέρνηση φαντάζει όντως σαν μια κακόγουστη φάρσα, οι αυτουργοί της οποίας θα πρέπει επί τέλους να τα μαζεύουν και να μας απαλλάξουν από την ενοχλητική παρουσία τους.
Κατά συνέπεια, η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» επιτελεί ταυτόχρονα δύο λειτουργίες. Στο επίπεδο της προπαγάνδας και της επικοινωνιακής στρατηγικής, είναι ίσως το κεντρικό τέχνασμα που χρησιμοποιείται, ιδίως από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να πειστεί ο κόσμος πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. είναι ούτως ή άλλως «ξοφλημένη».
Και στο επίπεδο της ιδεολογίας, είναι ένας τρόπος με τον οποίο το ευρύτερο πλέγμα του ταξικού κατεστημένου πασχίζει να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι δεν έχει απολέσει την πολιτική εξουσία.
Υπάρχει όμως κι άλλη μια πιθανή ερμηνεία της ανησυχίας που καλείται να κατευνάσει η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης». Ως γνωστόν, τα πολιτικά κόμματα διατηρούν μια σχετική αυτονομία από τις ταξικές δυνάμεις των οποίων τα συμφέροντα εκπροσωπούν.
Τούτο σημαίνει ότι τα κόμματα που για δεκαετίες κυβερνούσαν εκπροσωπώντας τα εν λόγω συμφέροντα ενδεχομένως έχουν αρχίσει να ανησυχούν πως κάποιο νέο κόμμα ίσως αποδειχτεί καλύτερο από εκείνα γι’ αυτή τη δουλειά.
* Ο Κύρκος Δοξιάδης είναι καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ολόκληρο το άρθρο δημοσιεύεται στην efsyn.gr
