Μετά το διάγγελμα της ντροπής, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο ηγέτης της Αριστεράς ή της δημοκρατικής παράταξης. Από χθες το βράδυ ο ρόλος του Τσίπρα άλλαξε. Είναι να ενώσει όλους τους Έλληνες που δεν επιθυμούν έναν μονομανή δικτατορίσκο στην ηγεσία της χώρας τους.
του Νίκου Μωραΐτη
Αγαπητοί επιτελείς και επιτελάρχες του επιτελικού κράτους, κάτι μπερδέψατε. Οι πολιτικοί αρχηγοί μπαίνουν στον προεκλογικό στίβο ως αρχηγοί των κομμάτων τους. Όταν όμως εκλέγονται πρωθυπουργοί, είναι πρωθυπουργοί όλων των Ελλήνων.
Κι όταν βγαίνουν να κάνουν διάγγελμα, απευθύνονται επίσης σε όλους τους Έλληνες. Γι’ αυτό έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «Ελληνίδες – Έλληνες», γι’ αυτό έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου «λαέ της Ελλάδας». Κι όταν γράφει το κείμενο «συμπολίτες μου» και παπαγαλίζει ο σημερινός πρωθυπουργός «συμπολίτες μου», εννοεί όλους εμάς τους πολίτες που ζούμε στην ίδια χώρα μαζί του.
Ίσως πρέπει να το διευκρινίσει αυτό ο λογογράφος στον πρωθυπουργό: Πρόεδρε, όταν σου γράφω «συμπολίτες μου» εννοώ όλο τον λαό και όχι τους πολίτες του Ψυχικού ή της Εκάλης. Όχι τους πολίτες του mountain bike Πάρνηθας ή του τσιμπουσιού Ικαρίας. Όχι τους πολίτες της μίζας και της Νοβάρτις. Όχι τους αστυνομικούς και τα σώματα ασφαλείας. Όλους, πρόεδρε, όλους. Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε και αυτούς που σε ψήφισαν, και αυτούς που δε σε ψήφισαν.
Χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με το αιφνίδιο και πρωτοφανές διάγγελμά του, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός αυτής της χώρας που δίχασε των ελληνικό λαό, χωρίζοντάς τον σε πολίτες δύο κατηγοριών:
Μία πρώτη κατηγορία πολιτών που, όταν ξυλοκοπούνται και τραυματίζονται, ο πρωθυπουργός βγαίνει και κάνει διάγγελμα, και τους υπερασπίζεται, και απειλεί αυτούς που τους επιτέθηκαν. Εδώ ανήκει ο τραυματίας αστυνομικός της χθεσινής ημέρας.
Μία δεύτερη κατηγορία πολιτών που, όταν ξυλοκοπούνται και τραυματίζονται, ο πρωθυπουργός δε βγαίνει να κάνει διάγγελμα, δε ζητάει καμία παραίτηση, δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη και δεν ψελλίζει καμία συγγνώμη. Εδώ ανήκει ο τραυματισμένος από τους αστυνομικούς πολίτης της περασμένης Κυριακής.
Η βία είναι καταδικαστέα συνολικά. Χθες πρωθυπουργός της χώρας, για πρώτη φορά στη νεότερη Ιστορία, έκανε διάκριση ανάμεσα σε επιτρεπόμενη και απαγορευμένη βία, ανάμεσα σε πολίτες που προστατεύονται από το κράτος και σε πολίτες που αφήνονται στο έλεος του Θεού.
Ούτε μία κουβέντα! Ούτε μισή, για τον νεαρό που ξυλοκοπήθηκε άγρια και αναίτια την περασμένη Κυριακή στη Νέα Σμύρνη. Αυτός, κύριε Μητσοτάκη, δεν είναι πολίτης του κράτους σας;
Ένας τυφλωμένος πρωθυπουργός. Σε παραζάλη. Με τη χώρα κλειστή επί πέντε μήνες και τα κρούσματα στο ζενίθ, με υποθέσεις παιδεραστίας να κουκουλώνονται, με υπουργούς που πρέπει να παραιτηθούν και δεν παραιτούνται και άλλους που δεν πρέπει να παραιτηθούν και παραιτούνται. Με την οικονομία κλειστή κι αυτή, με τον κόσμο στο οικονομικό και ψυχολογικό του όριο. Ένας πρωθυπουργός πολιτικά παράφρων που χωρίζει τους πολίτες του σε «καλούς» και «κακούς»!
Μετά το χθεσινό διάγγελμα της ντροπής, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο ηγέτης της Αριστεράς ή της δημοκρατικής παράταξης. Είναι και των κεντρώων, και των εχεφρόνων δεξιών πολιτών που δεν ασπάζονται τη βία ούτε ανέχονται ένα αστυνομικό κράτος στον 21ο αιώνα. Από χθες το βράδυ ο ρόλος του Τσίπρα άλλαξε. Είναι να ενώσει τους Έλληνες που δεν επιθυμούν έναν μονομανή δικτατορίσκο στην ηγεσία της χώρας τους. Η ευθύνη του, τεράστια.
Διαίρει και βασίλευε.