Σήμερα έχω γενέθλια. Σήμερα σήμερα, όχι σήμερα χθες ή σήμερα αύριο και το λέω από σήμερα.
Γενικά δεν τo ‘χω με τις ημερομηνίες, αλλά με θυμάμαι γιατί είναι εύκολο: τρεις άσοι και ξεμπερδέψαμε. Δεν τo ‘χω και με τα «Χρόνια Πολλά», όπως διαβάσαμε στην παρούσα στήλη προ ημερών, οπότε φουλ του άσου με γκρινιάρα ντάμα σε ζευγάρι η δικιά σου.
Φέτος, όμως, θα το δω… αλλιώς. Αυτό το «αλλιώς» που, καθώς το λες, κλείνεις τσαχπίνικα το μάτι και γέρνεις και κάπως το κεφάλι προς τ’ αριστερά.
Βασικά, θα το δω αλλιώς, από τα ίδια. Εξηγούμαι: την πρώτη δεκαετία του 2000 μήτε που τη θυμάμαι σαν μετράω τα χρόνια. Οχι από ματαιοδοξία -αυτή την εξαντλήσαμε στα τακούνια του χορού και κάτι λίγο που ‘χει μείνει, το φάγαμε σε λέξεις. Ούτε από προσωπικές ενοχές -μια χαρά δεκαετία ήταν: πανελλήνιες, φοιτητικά χρόνια, σεξ με τους κουβάδες, διάβασμα με το καντάρι και όλα καλά. Αλλά να. Σαν να ήταν όλα γύρω τριγύρω κάπως κοιμήσικα, σαν να μην έγινε κάτι ουσιαστικό, σαν να κοιμηθήκαμε και να ξυπνήσαμε κατευθείαν εν κρίσει!
Αυτή πάλι τη δεύτερη δεκαετία του 2000, δεν λέμε να την ξεχάσουμε. Δύσκολα ήταν, δουλειές ψάχναμε, αλλού μας έδιωχναν, αλλού μας κράταγαν, το σεξ μειώθηκε, το διάβασμα αυξήθηκε, τυχερά είν’ αυτά… Κυρίως, όμως, έχω την αίσθηση πως ήταν μια δεκαετία που όλοι κάτι περίμεναν. Βασικά, την αλλαγή. Από τα μέσα. Ενεκα της κρίσης. «Δεν μπορεί», έλεγαν, «τώρα θα δούμε καθαρά», «θα βάλουμε μυαλό», «κάτι καλό θα βγει απ’ όλο αυτό το χάλι».
Και να που φτάσαμε στο 2020! Προσωπικά, πάλι, στις παρυφές της τρίτης δεκαετίας και ανήμερα των γενεθλίων μου δεν μπορώ να πω πως είδα και πολλούς «να βλέπουν καθαρά», «να βάζουν μυαλό», μήτε είδα και πολλά «καλά να βγαίνουν απ’ αυτό το χάλι».
Ενα χάλι κι ένα χαλί είδα βασικά. Που όλοι έγραψαν πως ήταν στην ίδια απόχρωση, ενώ όλοι καταλαβαίνουμε πως αυτό δεν μπορεί να ισχύει καθώς το «χαλί» και το «χάλι» διαφέρουν ως προς την τονικότητα. Πήγε, λέει, προ ημερών, η κυρία του κυρίου Πατούλη στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου ακόμα κατοικεί ο νυν Πρόεδρος που δεν τον βλέπω να είναι «νυν» για πολύ ακόμα γιατί δεν τον θέλουν κάτι κύριοι σαν τον Πατούλη επειδή τον ήθελαν κάτι άλλοι κύριοι όχι σαν τον Πατούλη, και φωτογραφήθηκε στις σκάλες, φορώντας ένα μπορντό βελουτέ συνολάκι.
Ως πρόεδρος της «UNESCO Βορείων Προαστίων» πήγε! Τι ‘ναι αυτό, θα σας γελάσω. Θ’ ανακηρύσσει τις μούρες τους διατηρητέα μνημεία ως συνδρομή στον παγκόσμιο πολιτισμό, τι να πω;
Ούτε αυτό μ’ ένοιαξε πάντως. Ούτε πώς μπήκε, ούτε ποιος έδωσε άδεια φωτογράφισης (σκηνικό για selfie το Προεδρικό Μέγαρο; Το είδαμε κι αυτό), ούτε αν πήρε άδεια. Δεν μ’ ένοιαξε ούτε που σχολιάστηκε (γι’ αυτό το έκανε εξάλλου), ούτε πώς σχολιάστηκε, ούτε αν της ταίριαζε το κόκκινο βαθύ ή ένα χρυσό θα τη φώτιζε καλύτερα.
Μ’ ένοιαξε που μας ένοιαξε.
Μια βδομάδα έχει σχεδόν που έγινε και το κλωθογυρίζω μέσα μου και στασό δεν βρίσκω. Αντε και πήγε, άντε και ντύθηκε, άντε και στήθηκε, άντε και το ‘δανε, άντε και το ‘πανε. Για ακόμη μια φορά, ίσα που ξεμάθαμε να σχολιάζουμε το τι κάνει η μία και η άλλη κυρία του ενός και του άλλου κυρίου της κυβέρνησης, πάλι από την αρχή. Ακόμα κι αυτό όμως, άντε, να το καταπιώ. Αλλά το ότι μετά από 2.000 χρόνια και δύο δεκαετίες (και τι δεκαετίες), ακόμη κάποιοι (διόλου λίγοι) έχουν σαν πρότυπο Πατούλαινες, αυτό με ξεπερνάει. Δεν είναι ότι τους ξαναψηφίζουμε, είναι ότι θέλουμε να γίνουμε κι εμείς έτσι. Ετσι ακριβώς. Μέσα κι όξω μας… Γιατί;
Απάντηση δεν έχω.
Γι’ αυτό σου λέω. Ανήμερα των γενεθλίων μου, το αποφάσισα. Θα μείνω ως έχω. Αν είναι η εξέλιξη να είναι αυτό, να μου λείπει! Με την καμία! Θα μείνω ως έχω!
Ως έχω -και πολύ μού είναι.
πηγή: efsyn.gr
