Είναι διάχυτη σε πολλούς η εντύπωση ότι μέσα σε ένα ακραία πολωτικό κλίμα η πλειοψηφία του ΣτΕ δεν επηρεάστηκε τόσο από την “συνταγματικότητα” του νόμου Παππά αλλά από την “πολιτική του ταυτότητα”.
Εξάλλου, με τις αποφάσεις του στο πρόσφατο παρελθόν το ΣτΕ είχε κρίνει αρκετά “μνημονιακά εγκλήματα” των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ως συνταγματικά, με πρώτα και καλύτερα τα ίδια τα μνημόνια! Συνταγματικές είχε βρει το ανώτατο δικαστήριο και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την κατάργηση 13-14ου μισθού στο δημόσιο, τις απολύσεις εκπαιδευτικών, το PSI και το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων, το “μαύρο” στην ΕΡΤ….
Τι θα είχε συμβεί άραγε αν το νόμο δεν τον έφερνε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ που δεν συμφωνεί για τη συγκρότηση ΕΣΡ αλλά ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι; αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συναινούσε στη συγκρότηση ΕΣΡ και η κυβέρνηση της ΝΔ έφερνε τον ίδιο νόμο για να βάλει τάξη μετά από 27 χρόνια στο τηλεοπτικό τοπίο και με τα λεφτά των καναλαρχών να στηρίξει 4.000 προσλήψεις στην υγεία και τη φιλοξενία επιπλέον 15.000 παιδιών σε παιδικούς σταθμούς φέτος, θα είχε άραγε κριθεί “αντισυνταγματικός” ο νόμος;
