«Η μέση χώρα της ΕΕ ξοδεύει 7.000 ευρώ τον χρόνο για την εκπαίδευση κάθε παιδιού, εδώ (σ.σ. στην Ελλάδα) ξοδεύουμε 2688»
Ένα ακόμα στοιχείο ήρθε να συμπληρώσει την «καταπληκτική ποιότητα ζωής» που διαφημίζει διακαώς ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης για τη χώρα μας. «Καταπληκτική» σίγουρα για τον ίδιο και ημέτερους, για την πλειονότητα της κοινωνίας, τα ελληνικά νοικοκυριά, τους εργαζόμενους και συγκεκριμένα για τα παιδιά και τους νέους, «η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα της ΕΕ», όπως τόνισε ο πρώτος επίσημος εκπρόσωπος της UNICEF στην Ελλάδα Λουτσιάνο Καλεστίνι στην «Κ». Στον πάτο η εκπαίδευση, η υγεία και η κοινωνική προστασία των παιδιών στη χώρα μας, με αποτελέσμα να έχουμε άλλη μια ντροπιαστική πρωτιά!
«Η Ελλάδα μπορεί να ισχυριστεί πως είναι η χειρότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να είσαι παιδί», τονίζει ο κ. Καλεστίνι. «Αυτό μας λένε τα δεδομένα», δηλώνει. Αυτά αφορούν την παχυσαρκία, την παιδική φτώχεια, την ψυχική υγεία – μεταξύ άλλων δεικτών. Παραδείγματος χάριν, η Ελλάδα είναι πρώτη σε παιδική παχυσαρκία στην Ε.Ε. και τρίτη σε παιδική φτώχεια. «Η κατάσταση για τα παιδιά στην Ελλάδα δεν είναι πολύ καλή», λέει ο ίδιος. Κατά τη γνώμη του, «οι ευθύνες αποτελούν συσσώρευση επτά δεκαετιών με ανεπαρκείς πολιτικές δράσεις», τόνισε συγκεκριμένα.
Ένας λόγος, όπως επεσήμανε, είναι ότι δεν ξοδεύουμε αρκετά για τα παιδιά μας – «η μέση χώρα της Ε.Ε. ξοδεύει 7.000 ευρώ τον χρόνο για την εκπαίδευση κάθε παιδιού, εδώ ξοδεύουμε 2.688», λέει, τονίζοντας ότι η Ελλάδα ακόμα βγαίνει από μία από τις πιο δύσκολες περιόδους στην Ιστορία της αλλά και τις μελλοντικές επιπτώσεις των δημοσιονομικών επιλογών μας.
Επιπλέον, οι λόγοι αφορούν και στην ημιτελή πολιτική ατζέντα για τα παιδιά στην Ελλάδα. Από όταν η Ελλάδα επικύρωσε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού το 1993, έχει περάσει περισσότερους από 80 νόμους ή σχέδια δράσης που αφορούν τα παιδιά, δηλώνει, αλλά αυτά τα σχέδια δράσης δεν έχουν οριοθετημένους στόχους και χρονικά πλαίσια, ούτε κοστολογήσεις. «Έχουν γίνει γενναίες προσπάθειες από –μάλλον– κάθε κυβέρνηση τον τελευταίο μισό αιώνα, αλλά ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο ποια είναι η εθνική ατζέντα για τα παιδιά και ποιος είναι υπεύθυνος», σημειώνει.
Ο τρίτος λόγος αφορά την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχονται στα παιδιά. «Η ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος αναφέρεται πιο συχνά –τι μαθαίνουν τα παιδιά μας και πώς;– αλλά είναι και η ποιότητα του συστήματος υγείας και η δυνατότητα του συστήματος κοινωνικής προστασίας να δεχθούν όλα τα ευάλωτα παιδιά μέσα σε ένα δίχτυ ασφαλείας, κάτι που δεν συμβαίνει», επεσήμανε μεταξύ άλλων.
