Με μια καταλυτική παρέμβαση, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των συζητήσεων του e-kyklos, που είναι δικό του think tank, ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και εγνωσμένης αξίας Συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος, “ξεθόλωσε τα τζάμια” σχετικά με το αν ο νέος Ποινικός Κώδικας που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ισχύει από τον Ιούλιο του 2019, που ανέλαβε μετα τις προωρες κάλπες, η κυβέρνηση της ΝΔ, είχε “πονηρές” πρόνοιες για τους υπόδικους τότε, καταδικασμένους εδω και 2 εβδομαδες χρυσαυγίτες. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, βάζει τέλος και στους ισχυρισμούς του πρώην Υπ Δικαιοσύνης Στ Κοντονή, που βάσει αυτων δικαιολόγησε την ρήξη του με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την σπέκουλα Πέτσα – ΝΔ αλλά και των γνωστών φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ, ότι δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σκοπό οταν έφερνε το νέο ΠΚ, να “κλείσει το μάτι” στη ΧΑ.
Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα, αρχής γενομένης από την ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου (η πλήρης απομαγνητοφώνηση των ομιλιών ΕΔΩ ):
Φθάσαμε να έχουμε τώρα μία ποινική καταδίκη για βαριά αδικήματα, για εγκληματική οργάνωση, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, σε πρώτο βαθμό και περιμένουμε, αφού μάθαμε και την απόφαση επί της ποινής, να δούμε πώς θα γίνει δεκτή η πρόταση της εισαγγελικής έδρας για την αναστέλλουσα δύναμη της έφεσης που θα ασκηθεί.
Κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι η Εισαγγελέας της έδρας πρότεινε να απαλλαγούν για το αδίκημα της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης και προτείνει να χορηγηθεί η αναστέλλουσα δύναμη τώρα, έως ότου έχουμε τελεσίδικη απόφαση, δείχνει ότι ούτε οι διαδηλώσεις, ούτε οι δηλώσεις πολιτικών προσώπων επηρεάζουν τη Δικαστική Εξουσία, η ισταμένη Δικαιοσύνη με την Εισαγγελέα της έδρας έχει μία άποψη, δεν επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η καθημένη Δικαιοσύνη, οι τρεις Δικαστές του Εφετείου Κακουργημάτων έχουν τη δική τους άποψη κατά δικανική πεποίθηση με την αιτιολογία που θα τη δούμε και αναλυτικά στην καθαρογραμμένη απόφαση. Τώρα βεβαίως έχουμε μία απόφαση πρώτου βαθμού, εκκρεμεί η κατ’ έφεση δίκη, εκκρεμεί πιθανότατα η αναίρεση και εκκρεμεί και η ατομική προσφυγή που προφανώς θα ασκήσουν πολλοί κατηγορούμενοι, ιδίως καταδικασθέντες, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Kαι συνέχισε σχετικά με όσα ειπώθηκαν το τελευταίο διάστημα για το εάν ο νέος Ποινικός Κώδικας κατέληξε σε ευνοϊκότερες ή όχι ρυθμίσεις για την Χρυσή Αυγή, ή ακόμα περισσότερο εάν διατάξεις του εκπονήθηκαν με αυτό τον σκοπό:
Έγινε επίσης πολλή συζήτηση για τη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Μήπως ο Ποινικός Κώδικας ο καινούριος, από τον Ιούλιο του 2019 και μετά, πριν τις εκλογές ψηφισμένος, εμπεριείχε μία σκοπιμότητα, να διευκολυνθεί η ποινική μεταχείριση των κατηγορουμένων για τη συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής με επιεικέστερο πλαίσιο ποινής για την εγκληματική οργάνωση στο άρθρο 187, γιατί μειώθηκαν τα πλαίσια, θα τα ακούσουμε από τους ειδικότερους εμού ποινικολόγους;
Μήπως το γεγονός ότι καταργείται συνολικά, με ρητό και κατηγορηματικό τρόπο, ως μία αντίληψη δικαιοκρατική η παρεπόμενη ποινή της στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων και εισάγεται η παρεπόμενη ποινή της στέρησης θέσεων και αξιωμάτων για όλους, όχι για τις υποθέσεις αυτές μόνο, όχι για τη «Χρυσή Αυγή», αλλά γενικώς, στο γενικό μέρος του Ποινικού Κώδικα, μήπως εμπεριείχε κάποια σκοπιμότητα ή είναι μία σωστή δικαιοπολιτικά και σύγχρονη επιλογή ποινικού φιλελευθερισμού και Κράτους Δικαίου;
Το βέβαιον είναι ότι και ο προγενέστερος Ποινικός Κώδικας προέβλεπε παρεπόμενη ποινή στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων όταν καθίσταται η απόφαση αμετάκλητη, γιατί αυτό το προβλέπει το Σύνταγμα στο άρθρο 51 παράγραφος 3 ρητά και ο ισχύων Κώδικας τώρα προβλέπει ότι όλα αφορούν την αμετάκλητη απόφαση. Άρα, ούτως ή άλλως, είτε είχαμε αλλαγή του Ποινικού Κώδικα είτε όχι, από την πρωτοβάθμια απόφαση έως τη φάση της αναίρεσης και την αμετάκλητη απόφαση, θα είχαν ακόμα και έγκλειστοι στις φυλακές οι καταδικασθέντες τη δυνατότητα να ασκούν πλήρως όλα τα πολιτικά τους δικαιώματα και να διεκδικούν και την κομματική τους έκφραση. Άρα ο πολίτης θα έπρεπε μόνος του να αποφασίσει να σταθεί απέναντί τους και να επιβάλλει ή να μην επιβάλλει τις δικές του κυρώσεις με τη δική του πολιτική βούληση και πολιτική επιλογή.
Υπάρχει ένα άλλο θέμα, επίσης, ποινικολογικού χαρακτήρα το οποίο έχει προκύψει. Ο ισχύων τώρα Ποινικός Κώδικας απαιτεί περισσότερο χρόνο πραγματικής έκτισης της ποινής πριν τεθεί ζήτημα υπό όρον απόλυσης, δυνητικής, με απόφαση του αρμοδίου δικαστηρίου, τα 2/3, ο προγενέστερος τα 2/5, αλλά ο προγενέστερος είναι ο επιεικέστερος που ίσχυσε διαχρονικά. Άρα εδώ έχουμε ένα συνδυασμό επιεικέστερου πλαισίου ποινής και παλιού τρόπου υπολογισμού του ελάχιστου χρόνου έκτισης της ποινής, προκειμένου να ζητηθεί υπό όρον απόλυση, και σε αυτό πρέπει να δοθεί μία απάντηση.
Το γεγονός ότι καταργήθηκε η παρεπόμενη ποινή της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων, στερεί τη δυνατότητα από τον εκλογικό νομοθέτη, όχι τον ποινικό, να προβλέψει στον εκλογικό νόμο και τώρα, γιατί δεν έχουμε απαγόρευση αναδρομικότητας ποινικού νόμου, έχουμε εκλογική νομοθεσία, τη δυνατότητα να προβλέπει περιορισμούς του εκλογικού δικαιώματος για κάποιες κατηγορίες αμετακλήτως καταδικασθέντων για σοβαρά εγκλήματα δημοκρατικής απαξίας και για ένα περιορισμένο χρόνο σύμφωνα με την Αρχή της αναλογικότητας;
Υποστήριξα πρόσφατα με ένα άρθρο μου στα «Νέα» ότι αυτό βεβαίως και μπορεί να γίνει, το προβλέπει το άρθρο 51 παράγραφος 3 του Συντάγματος, δεν απαιτεί παρεπόμενη ποινή, απαιτεί αμετάκλητη καταδίκη σε κύρια ποινή. Άλλωστε το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο Αστικό Δίκαιο με αυτόν που τίθεται σε δικαστική απαγόρευση, σε πλήρη στερητική δικαστική συμπαράσταση όπως λέγεται τώρα, όπως το προβλέπει και για αυτούς που δεν έχουν συμπληρώσει το όριο ηλικίας. Όποιος δεν έχει ενεργό εκλογικό δικαίωμα, δεν έχει και δικαίωμα του εκλέγεσθαι σύμφωνα με το άρθρο 55, άρα δεν μπορεί να εκλεγεί βουλευτής, ή αν προκύψει ο λόγος αυτός, μπορεί να εκπέσει από βουλευτής με απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου. Άρα ούτως ή άλλως έχουμε τη δυνατότητα να ασχοληθούμε με τις ρυθμίσεις της εκλογικής νομοθεσίας.
Ένα τελευταίο ερώτημα. Ισχύει το τεκμήριο αθωότητας μετά την πρωτοβάθμια καταδίκη; Έχει πει το Στρασβούργο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ότι ισχύει.
Επίσης τίποτα από όλα αυτά δεν αναιρεί την υποχρέωσή μας να σεβόμαστε τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου η οποία έχει ασχοληθεί πολύ με τα εκλογικά δικαιώματα των εγκλείστων στις φυλακές, ιδίως σε βρετανικού χαρακτήρα υποθέσεις –και ρωσικού βεβαίως– άρα ψηφίζουν οι κρατούμενοι και βεβαίως μπορούν να είναι και υποψήφιοι. Έχουμε δει στο παρελθόν υπόδικους ή κατάδικους που ήταν υποψήφιοι και εξελέγησαν βουλευτές υπό άλλες συνθήκες, σε άλλη μεριά του πολιτικού φάσματος της χώρας.
Κορυφαίο ζήτημα –και με αυτό τελειώνω την, δυστυχώς, μακρύτερη από ό,τι ήθελα εισαγωγή μου, αλλά ήθελα να θέσω το πανόραμα των θεμάτων– είναι η ευθύνη των πολιτών. Δεν μπορεί ο πολίτης να κρυφτεί πίσω από οποιαδήποτε δικαστική απόφαση. Η δικαστική απόφαση θωρακίζει τη Δημοκρατία και το Κράτος δικαίου, αλλά η ευθύνη των πολιτών, ανδρών και γυναικών, είναι ευθύνη των πολιτών και για αυτό που ψήφισαν και για αυτό που θα ψηφίσουν, και για το παρελθόν τους και για το συλλογικό μας μέλλον, για τη συλλογική μας μοίρα που είναι το άλλο όνομα της Ιστορίας.
Πηγή: anatropinews.gr
