Στις 15 Νοεμβρίου 2017 σημειώθηκε στη Μάνδρα ένα καιρικό φαινόμενο που όμοιό του δεν υπήρξε ποτέ την τελευταία χιλιετία, όπως κατέθεσε ο καθηγητής του Τμήματος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ε. Λέκκας. Επρόκειτο για ένα φαινόμενο τουλάχιστον έξι φορές ποιο έντονο από εκείνο που ανέμεναν ότι μπορεί να συμβεί εντός 50 ετών.
Να σημειωθεί ότι νομική υποχρέωση υπάρχει για κατασκευή έργων που αντιμετωπίζουν το εντονότερο φαινόμενο που μπορεί να συμβεί εντός πεντηκονταετίας και όχι ένα φαινόμενο που μπορεί να συμβεί μία φορά στα 1.000 χρόνια. Συνεπώς, ακόμα κι αν είχε προλάβει να ολοκληρωθεί το έργο, θα ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί το ακραίο αυτό φαινόμενο ή τουλάχιστον να μετριαστούν αισθητά τα τραγικά αποτελέσματά του.
Ένα απλό παράδειγμα: φοράει κάποιος αλεξίσφαιρο γιλέκο για να προφυλαχθεί από σφαίρες και γίνεται στόχος ενός… πυραύλου!
Στη Μάνδρα υπήρχαν κάποτε δύο ρέματα, της Αγίας Αικατερίνης, που διέσχιζε την πόλη, και το ρέμα Σούρες, που διερχόταν στα ανατολικά της όρια. Το 1985 μπαζώθηκε το ένα και στη θέση του κατασκεύασαν έναν κλειστό αγωγό, πάνω στον οποίο έγινε η κεντρική λεωφόρος της πόλης. Δηλαδή, το ρέμα της Αγίας Αικατερίνης εξαφανίστηκε εντός της πόλης, όπως χιλιάδες άλλα ρέματα της Αττικής, χωρίς να ληφθεί καμία μέριμνα για την τύχη και τον διαχρονικό ρόλο του. Υπήρχε, λοιπόν, μία κοίτη που ερχόταν από ψηλά και λίγο πριν από την πόλη εξαφανιζόταν.
Από το 1985 δεν είχαν ασχοληθεί καν με την εξαφανισμένη κοίτη, αντιθέτως το 2003 ενέταξαν στο σχέδιο πόλης και άλλο ένα τμήμα της εξαφανισμένης κοίτης, αδιαφορώντας ξανά για τη λειτουργία του ρέματος. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2010 υπήρχε πλήρης απραξία και μόλις τότε ξεκίνησαν τις διαδικασίες αποκατάστασης της χαμένης κοίτης μέσω της εκτροπής του ρέματος της Αγίας Αικατερίνης στο ρέμα Σούρες. Λογικά, για να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο αντιπλημμυρικό έργο απαιτούνται τουλάχιστον 11 χρόνια, άρα ο προγραμματισμός του ήταν να παραδοθεί έτοιμο γύρω στο 2021.
Την 1.9.2014, όταν και ανέλαβε τα ηνία της Περιφέρειας Αττικής η νέα διοίκηση της Δύναμης Ζωής, υπήρχε έτοιμη μόνο η μελέτη περιβαλλοντικών όρων. Η δε μελέτη κατασκευής του έργου ήταν ακόμα στα χέρια του μελετητή, ήδη 26 μήνες αφότου ανέλαβε να την εκπονήσει. Αυτά που έπρεπε να γίνουν για να ολοκληρωθεί το έργο απαιτούσαν τουλάχιστον 6 χρόνια. Είχαμε, δηλαδή, μια περίπτωση κατά την οποία άλλοι δημιούργησαν το πρόβλημα, μπαζώνοντας το ρέμα, και καθυστέρησαν να ξεκινήσουν την επίλυσή του.
Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί το έργο, σημειώνεται μια εντελώς απρόβλεπτη καταστροφή, και για να αποσείσει το δικομματικό σύστημα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) τις δικές του διαχρονικές έστω πολιτικές ευθύνες, το φορτώνει στην τελευταία διοίκηση της Περιφέρειας. Ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η αλυσίδα των ευθυνών: σε μία σκυταλοδρομία ο πρώτος σκυταλοδρόμος αργεί να ξεκινήσει, ο δεύτερος πάει αργά, με αποτέλεσμα ο τρίτος, που ομολογουμένως τρέχει και προσπαθεί, να βρίσκεται εντελώς απρόβλεπτα μπροστά σε ένα νήμα το οποίο είναι αδύνατον να κόψει.
Από όλη την ακροαματική διαδικασία, τα πορίσματα και τις καταθέσεις προέκυψε σαφώς ότι δεν υπήρξε καθυστέρηση στη διαδικασία υλοποίησης του έργου, ήταν μάλιστα αδύνατον να ολοκληρωθεί πριν από το 2021, αλλά και ότι αν ήταν ολοκληρωμένο, θα έπαιζε ουδέτερο ρόλο λόγω της σφοδρότητας του φαινομένου.
Το δικαστήριο δεν τόλμησε να αποδεχθεί την αλήθεια αυτή ή ορθότερα έκανε ένα σημαντικό μεν αλλά μισό βήμα – αθώωσε τους 13 και καταδίκασε τους 8. Η πλήρης αθώωση όλων θα έστελνε δύο πολύ σημαντικά μηνύματα στην κοινωνία. Πρώτον, ότι η κλιματική κρίση είναι εδώ, δεν αντιμετωπίζεται κατασταλτικά, αφού επισυμβούν τα ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά προληπτικά, καταπολεμώντας την υπερθέρμανση του πλανήτη. Δεύτερον, ότι κάναμε λάθος στον τρόπο δόμησης των πόλεών μας, μπαζώνοντας τα ρέματα, χτίζοντας και τσιμεντοποιώντας.
Όμως αντί του τολμηρού βήματος της πλήρους αθώωσης όλων, καταδικάστηκαν κάποιοι αιρετοί και υπηρεσιακοί παράγοντες. Ανεξάρτητα αν η επιλογή των καταδικασθέντων ήταν αλλοπρόσαλλη, αφού από το Δασαρχείο καταδικάστηκαν η διευθύντρια και η υπάλληλος, όχι όμως ο πολιτικός προϊστάμενος, από την Περιφέρεια δικάστηκαν ο πολιτικός προϊστάμενος αντιπεριφερειάρχης και η διευθύντρια, όχι όμως ο υπάλληλος, από τον δήμο δε μόνο η δήμαρχος, ενώ από την Πολεοδομία μόνο ο διευθυντής, το μήνυμα που εκπέμφθηκε ήταν θολό. Η κοινωνία διαμέσου αυτής της καταδίκης πήρε μήνυμα εφησυχασμού, φταίνε ο Α αιρετός και ο Β υπηρεσιακός και όχι η υπερθέρμανση του πλανήτη και η κλιματική κρίση, όχι το μπάζωμα των ρεμάτων και η τσιμεντοποίηση.
Μόνο ένας δικαστής είχε την τόλμη να πάει κόντρα σε πολιτικές σκοπιμότητες και να δικάσει αντικειμενικά. Απέναντι στο στερεότυπο «υπάρχουν νεκροί, άρα κάποιος πρέπει να πληρώσει, ανεξάρτητα από το αν φταίει ή όχι» αντέταξε τη νομική, στέρεα άποψή του, σύμφωνα με την οποία οι νεκροί δεν δικαιώνονται με άδικες καταδίκες. Τόλμησε να διαλαλήσει αυτό που αποδείχθηκε στη δίκη, ότι την αποκλειστική ευθύνη για την τραγωδία την έχει η κλιματική κρίση, στέλνοντας το σωστό μήνυμα στην κοινωνία. Ένα μήνυμα σύμφωνα με το οποίο δεν πρέπει να γίνεται υποκριτική αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων για μια καταστροφή απότοκο της κλιματικής κρίσης, γιατί υπεύθυνοι είμαστε όλοι που δεν καταπολεμάμε την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Πάντως ο δικαστής αυτός έδειξε με την απόφασή του ότι υπάρχει ελπίδα, πως υπάρχουν δικαστικοί λειτουργοί που τιμούν το λειτούργημα. Είναι σίγουρο ότι ο δικαστής αυτός θα έχει μια λαμπρή πορεία εντός του δικαστικού σώματος και θα γράψει ιστορία, ακόμα κι αν κυνηγηθεί γιατί δεν θα υπακούει στην «εικαζόμενη βούληση του κυρίου».
Πηγή: avgi.gr
