«Έλα να πούμε ψέματα» (του Μανώλη Μεσσήνη)

Εσύ, Μανώλη Γλέζο, έγραψες για να θρηνήσεις τον θάνατο ενός, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Χειρόγραφη επιστολή θαρρώ πως ήταν, που τον εκλιπόντα υμνούσε ως «ο πρωτουργός να αποφευχθεί και να μην υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη, στη διάρκεια της κατοχής».
του Μανώλη Μεσσήνη
Ο Νίκος Καζαντζάκης, έγραψε, θαρρώ για να θρηνήσει μια τραγωδία, και περιγράφει τον Εμφύλιο στην Κρήτη:
«Γι’ αυτό όταν πλάκωσε ο αδερφοσκοτωμός δεν ξαφνιάστηκαν οι Καστελιανοί, δεν τρόμαξαν, δεν άλλαξαν συνήθειες μονάχα ό,τι ως τότε κουφόβραζε μέσα τους, βουβό κι αφανέρωτο, ξεσπούσε τώρα κι αυθάδιαζε λεύτερο τινάχτηκε από τα στήθια τους αχαλίνωτη η αρχέγονη λαχτάρα του ανθρώπου να σκοτώσει. Καθένας είχε κι ένα φίλο ή αδερφό, που τον μισούσε, χρόνια, χωρίς αφορμή, κάποτε χωρίς κι ο ίδιος να το ξέρει, στέρνιαζε χρόνια το μίσος και δεν έβρισκε κανάλι να βγει˙ και τώρα, να, ξαφνικά τους μοίραζαν τουφέκια και χειροβομβίδες, ανέμιζαν απάνω από τα κεφάλια τους τρισεύγενες σημαίες, τους ξόρκιζαν οι παπάδες, οι γαλονάδες, οι γαζετατζήδες, να σκοτώσουν τον γείτονα και τον φίλο και τον αδερφό˙ έτσι μονάχα, τους φώναζαν, η πίστη και η πατρίδα θα σωθούν».
Να βάλουμε, Μανώλη Γλέζο, αυτές τις δυο γραφές στη ζυγαριά;
Μάλλον δεν το θέλεις, γιατί “Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ”, όπως λέει και το βιβλίο που ασχολείται με το θέμα του εμφυλίου στην Κρήτη, της σπουδαίας συγγραφέως Μάρως Δούκα. Κι αν θέλεις, “Έλα να πούμε ψέματα”, ένα ακόμα σπουδαίο βιβλίο για το ίδιο θέμα. Μα, βιβλία είναι και ίσως τ’ αγνοείς… Όπως ίσως αγνοείς και έναν άλλον ήρωα, τον καπετάν Γιάννη Ποδιά και τον αποκεφαλισμό του, αλλά και ποιοι τοποθέτησαν το κεφάλι του σε παλούκι και το εξέθεσαν δημόσια στο Ηράκλειο. Λέω ίσως, γιατί ο Ποδιάς ήταν αγωνιστής, μαζί με πλήθος άλλων, σ’ έναν εμφύλιο που για σένα δεν υπήρξε, διότι πρόλαβε και τον απέτρεψε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Πώς είναι δυνατόν, Μανώλη Γλέζο, να οφείλεις αναγνώριση στο ψευδές αφήγημα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που ο ίδιος κατασκεύασε;
Λύγισε ο Κυριάκος, μ’ αυτή σου την επιστολή, και το προσκύνημά σου, ναι.
Λύγισα όμως κι εγώ μ’ εσένα, μαζί θαρρώ και οι Κρήτες, και η ζώσα ιστορία – τα πάθη του λαού μας!