Συνταγματική κρίθηκε από το Β’ Τμήμα του ΣτΕ η φορολόγηση εισοδημάτων και εμβασμάτων εξωτερικού πριν από τις 30.9.2010, ημέρα εφαρμογής του νόμου 3888/2010 και τα εισοδήματα αυτά, αλλά και τα εμβάσματα του εξωτερικού, φορολογούνται ως εισοδήματα από ελευθέρια επαγγέλματα.
Η επίμαχη απόφαση εκδόθηκε με αφορμή την υπόθεση τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη για τα εμβάσματα που είχε στείλει στην Κύπρο την διετία 2010-2011 και για τα οποία του επιβλήθηκε κύριος και πρόσθετος φόρος λόγω ανακριβών δηλώσεων. Ωστόσο, δεν πρόκειται για οριστική απόφαση, αφού το ΣτΕ παρέπεμψε στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών για να την εξετάσει και να εκδώσει νέα απόφαση.
Ως γνωστό ο Κύπριος τραγουδιστής και συνθέτης είχε μπει στο στόχαστρο των φοροελεγκτικών για εισοδήματα των προηγούμενων ετών ύψους 5,5 εκατ που -κατά την Εφορία- ήταν αδήλωτα. Σύμφωνα με την έκθεση ελέγχου, ο κ. Χατζηγιάννης μετέφερε το 2010 στην Κύπρο εμβάσματα 2.415.000, 600.000 και 1.940.000 ευρώ, και το 2011 το ποσό των 330.000 ευρώ.
Το ΚΕΦΟΜΕΠ (Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου) του επέβαλε πρόστιμο που άγγιξε τις 500.000 ευρώ, αλλά ο τραγουδιστής Χατζηγιάννης αμφισβήτησε τον καταλογισμό του και προσέφυγε στο ΣτΕ.
Στο ΣτΕ είχαν σταλεί από το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών προδικαστικά ερωτήματα με αφορμή την υπόθεση του επίμαχου τραγουδιστή, καθώς υπήρχαν αντίθετες δικαστικές αποφάσεις, καθώς άλλες δέχτηκαν ως συνταγματικό το νόμο και τους αναδρομικούς φορολογικούς ελέγχους και άλλες όχι. Τα ερωτήματα τα οποία κλήθηκε να απαντήσει το ΣτΕ αφορούσαν στο αν μπορεί να μετατοπίζεται το αποδεικτικό βάρος από την Εφορία στον πολίτη, αν κάθε έμβασμα μπορεί να εκλαμβάνεται ως προσαύξηση της περιουσίας από άγνωστη πηγή, αν μπορούν να αφαιρεθούν από τα δηλωθέντα εισοδήματα τεκμαρτές δαπάνες, αν ο κρίσιμος χρόνος για τη φορολόγηση είναι η ημερομηνία αποστολής του εμβάσματος και εντοπισμού του χρηματικού ποσού, κ.λπ.
Η απόφαση
Οι σύμβουλοι Επικρατείας επισημαίνουν, ότι «το βάρος απόδειξης των πραγματικών περιστατικών που στοιχειοθετούν την αποδιδόμενη σε ορισμένο πρόσωπο φορολογική παράβαση, η οποία επισύρει την επιβολή σε βάρος του των διαφυγόντων φόρων και συναφών κυρώσεων, φέρει, κατ’ αρχήν, το κράτος» (φορολογική αρχή). Η απόφαση αναφέρει δε, ότι «τούτο δεν έχει την έννοια ότι η φορολογική αρχή υποχρεούται να τεκμηριώσει την παράβαση με αδιάσειστα στοιχεία, που αποδεικνύουν άμεσα και με πλήρη βεβαιότητα την τέλεσή της. Πράγματι, μια τέτοια απαίτηση θα επέβαλε στη Διοίκηση ένα υπέρμετρο και συχνά αδύνατο να επωμισθεί βάρος, ασύμβατο με την ανάγκη ανεύρεσης δίκαιης ισορροπίας μεταξύ, αφενός, των προαναφερόμενων θεμελιωδών αρχών (και των θεμελιωδών δικαιωμάτων που αντλούν από αυτές οι φορολογούμενοι) και, αφετέρου, του επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος της πάταξης της φοροδιαφυγής, που από τη φύση της είναι συνήθως δυσχερώς εντοπίσιμη» και συνεχίζει:«Τούτων έπεται ότι η τέλεση φορολογικής παράβασης, όπως η επίδικη (Σ.σ.: του κ. Χατζηγιάννη), που συνίσταται στην παράλειψη δήλωσης φορολογητέου εισοδήματος, και, περαιτέρω, η ύπαρξη αντίστοιχης φορολογητέας ύλης μπορεί να προκύπτει, κατά την αιτιολογημένη κρίση της αρμόδιας φορολογικής αρχής, όχι μόνο με βάση άμεσες αποδείξεις, αλλά και από έμμεσες αποδείξεις (άλλως, “τεκμήρια”), ήτοι από αντικειμενικές και συγκλίνουσες ενδείξεις οι οποίες, συνολικά θεωρούμενες και ελλείψει άλλης εύλογης και αρκούντως τεκμηριωμένης, ενόψει των συνθηκών, εξήγησης, που ευλόγως αναμένεται από τον φορολογούμενο, είναι ικανές να προσδώσουν στέρεη πραγματική βάση στο συμπέρασμα περί διάπραξης της αποδιδόμενης παράβασης». ΣΗμειώνεται, ότι σε άλλο σημείο της απόφασης διευκρινίζεται ότι «η μεταφορά (με έμβασμα) χρηματικού ποσού από τραπεζικό λογαριασμό του φορολογούμενου, στον οποίο δεν υπάρχει συνδικαιούχος, σε άλλο τραπεζικό λογαριασμό του ίδιου προσώπου δεν ενέχει προσαύξηση της περιουσίας του».
Πηγή: ependisinews.gr
