Με μία αιχμηρή ανάρτηση στο λογαριασμό της στο facebook σχολίασε η Ρένα Δούρου την απόφαση της υπουργού Παιδείας για την εισαγωγή του…cheerleading στα σχολεία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά “το υπουργικό “πράσινο φως” ήταν τυχαίο; Ή μήπως οι όμορφες, νεαρές, ευειδείς cheerleaders εκφράζουν πλήρως τη φιλοσοφία αυτής της υπέρκομψης κυβέρνησης“.
Μάλιστα η Ρένα Δούρου υπενθυμίζει τις δηλώσεις-“διαμάντια” που έχει κάνει στο πρόσφατο παρελθόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως το “δυστυχώς, δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική” στο BBC ή το “έχω πλήρη αίσθηση ότι οι βασικές δουλειές στο σπίτι γίνονται από τη νοικοκυρά” στον Alpha…
“Πρόκειται ακριβώς για τη θέση που επιφυλάσσει στις γυναίκες η σημερινή κυβέρνηση. Τη θέση των “cheerleaders” στον αθλητισμό και στην πολιτική. Στο δημόσιο λόγο και στο δημόσιο χώρο. Μπορούμε δηλαδή ελεύθερα να χειροκροτούμε και να τραγουδάμε και να κάνουμε άφοβα ακροβατικά. Είμαστε καλές όσο παραμένουμε διακοσμητικές. Αυτή είναι η ουσία. Και φυσικά μπορούμε να την αλλάξουμε, κρατώντας για αρχή το leaders...” τονίζει η Ρένα Δούρου.
Αναλυτικά η ανάρτησή της:
Περί cheerleaders και cheerleading ο λόγος.
Με αφορμή την απόφαση της υπουργού Παιδείας να μπορεί η Ελληνική Ομοσπονδία Τσίρλιντινγκ – Αθλητικού Ομαδικού Χορού να επισκέπτεται Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια για ενημερώσει για αυτό το είδος αθλητικού χορού “στο πλαίσιο διάδοσης του αθλητικού πνεύματος και της ενασχόλησης των νέων παιδιών με τον αθλητισμό”, ορισμένες σκέψεις.
Σκέψη πρώτη : οι cheerleaders παραπέμπουν σε πολύ συγκεκριμένα στερεότυπα της γυναίκας – bimbo, η οποία, όχι δεν μετέχει στον αγώνα, στον στίβο, στο τερέν του παιχνιδιού, αλλά βρίσκεται στην ζώνη εκείνη, γύρω από την οποία λαμβάνει χώρα η δράση. Δεν είναι θεατής αλλά επευφημεί και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο, χορεύοντας και κάνοντας ακροβατικές φιγούρες. Σχεδόν όλες και όλοι έχουμε δει στους αγώνες στις ΗΠΑ, όπου ευδοκιμεί αυτός ο “αθλητικός χορός”, τις cheerleaders να παρεμβάλλονται, για να τέρψουν με τις χορευτικές και ακροβατικές τους επιδόσεις το κοινό, έως ότου να συνεχιστεί το παιχνίδι…
Μια εύθυμη, καλλιτεχνικό-ακροβατική, νότα από γυναίκες στο ενδιάμεσο του “σημαντικού” αγώνα των ανδρών. Μια εικόνα της γυναίκας ως αξεσουάρ σε ένα ευχάριστο διάλειμμα μιας εκδήλωσης. Μια εικόνα που “δένει” πλήρως με τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, ακόμη και στον αθλητισμό. Διακρίσεων που κάνουν αισθητή την παρουσία τους ακόμη κι εκεί που δεν το περιμένουμε. Για παράδειγμα, όταν το 2016 τα ΜΜΕ επαινούσαν τον βρετανό τενίστα Μάρεϊ, λέγοντας ότι κανείς αθλητής δεν είχε κερδίσει δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τένις, εκείνος ορθά τους θύμισε ότι οι αδελφές Ουίλιαμς είχαν κερδίσει, όχι ένα ούτε δύο, αλλά τέσσερα η καθεμιά. Και η περίπτωση αυτή δεν είναι η μόνη. Σαν τα επιτεύγματα των γυναικών αθλητριών να είναι ήσσονος σημασίας.
Σκέψη δεύτερη: γιατί τώρα; Το υπουργικό “πράσινο φως” ήταν τυχαίο; Ή μήπως οι όμορφες, νεαρές, ευειδείς cheerleaders εκφράζουν πλήρως τη φιλοσοφία αυτής της υπέρκομψης κυβέρνησης, με τις ελάχιστες γυναίκες υπουργούς – “δυστυχώς, δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική”, εξηγούσε στην έκπληκτη δημοσιογράφο του BBC, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο ίδιος άλλωστε στις 21 Μαίου του 2019, πριν κερδίσει τις εκλογές και γίνει πρωθυπουργός, εξηγούσε στον Alpha : “έχω πλήρη αίσθηση ότι οι βασικές δουλειές στο σπίτι γίνονται από τη νοικοκυρά”.
Της κυβέρνησης που υποβάθμισε τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, μετατρέποντάς την σε Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων. Της κυβέρνησης που στο σποτ της Πολιτικής Προστασίας κατά του ιού – το απέσυρε μεν υπό τη γενική κατακραυγή, ήταν όμως ενδεικτικό της αντίληψής της για τη θέση των γυναικών – παρουσίαζε τις γυναίκες ως πανούργα θηλυκά που παρασύρουν τα άβουλα αρσενικά στις πλατείες.
Πρόκειται ακριβώς για τη θέση που επιφυλάσσει στις γυναίκες η σημερινή κυβέρνηση. Τη θέση των “cheerleaders” στον αθλητισμό και στην πολιτική. Στο δημόσιο λόγο και στο δημόσιο χώρο. Μπορούμε δηλαδή ελεύθερα να χειροκροτούμε και να τραγουδάμε και να κάνουμε άφοβα ακροβατικά. Είμαστε καλές όσο παραμένουμε διακοσμητικές. Αυτή είναι η ουσία. Και φυσικά μπορούμε να την αλλάξουμε, κρατώντας για αρχή το leaders…
ΥΓ: Στο Αρσάκειο θηλέων, σε ένα περιβάλλον κατεξοχήν προστατευμένο από “κακές” συναναστροφές με άρρενες – αυτός άλλωστε ήταν κι ένας από τους σημαντικούς λόγους που πολλές οικογένειες το επέλεγαν για τις κόρες τους -, πολλές από εμάς είχαμε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να αναδειχθούμε σε αρχηγούς στις ομάδες μπάσκετ ή βόλεϊ, και να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στην απαιτητική άσκηση του δημόσιου λόγου από τη θέση των προέδρων των 15μελών Συμβουλίων. Για να διαπιστώσουμε, αποφοιτώντας, τις τεράστιες δυσκολίες που συνεπάγεται η διεκδίκηση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας στον “έξω κόσμο”, απέναντι στους άνδρες και σε ένα σύστημα φτιαγμένο από άνδρες για άνδρες. Πόσο δύσκολος είναι ο αγώνας για την ισότητα των φύλων. Πόσο βαθιά ριζωμένες είναι οι έμφυλες διακρίσεις, καθώς έπρεπε να φθάσουμε στο 2020 για να αποκτήσει η χώρα μια (αρσακειάδα) γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σε αυτόν τον απαιτητικό, καθημερινό αγώνα, ας μην ξεχνάμε ότι η “Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία” του Αρσάκη και του Τοσίτσα, ιδρύθηκε μεν το 1836, όταν η γυναικεία ψήφος ήταν ακόμη ταμπού, συνέβαλλε δε καθοριστικά στη μόρφωση των κοριτσιών, προσφέροντας το πολυτιμότερο εργαλείο χειραφέτησης: την παιδεία. Για να μπορούμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Να καθορίζουμε εμείς, και όχι κάποιοι άλλοι, τις ζωές μας. Να κάνουμε εμείς τις επιλογές που μας εκφράζουν. Να κάνουμε εμείς παιχνίδι και όχι cheerleading. Δεν είναι εύκολο αλλά, όπως το ζούμε κάθε μέρα, αξίζει. Για εμάς και τα κορίτσια που έρχονται.
