“Εξάλλου, το βασικό θέμα συζήτησης στο τελευταίο Πολιτικό Συμβούλιο ήταν, όπως είχε δεσμευθεί ο Τσίπρας, για τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα και ιδίως στα ελληνοτουρκικά, μετά τη συμφωνία της κυβέρνησης για επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών με την Άγκυρα. Και σ’ αυτή τη συζήτηση καταγράφηκαν, για μια εισέτι φορά, οι δύο διαφορετικές γραμμές στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Το αρχικό, προς ψήφιση, κείμενο άλλαξε σημαντικά αφού, όπως διαπιστώθηκε, ένθεν κακείθεν, δεν αποτελούσε το σημείο ισορροπίας των διϊστάμενων απόψεων.
Ο Μπίστης, ο Χατζησωκράτης, ο Λιάκος είχαν συνοδοιπόρους, στη γραμμή του συμβιβασμού με την Άγκυρα, τον Τσακαλώτο, τον Φίλη και τους “σημιτικούς” από τους πασοκογενείς, ενώ οι “σκληροί” των προεδρικών εκτός των ανδρεοπαπανδρεϊκών βρήκαν πολύτιμο σύμμαχο και τον Φώτη Κουβέλη, ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα, όπως λέγεται, για να αλλάξει το αρχικό κείμενο. Και κυρίως να μην επικρατήσει η άποψη ότι “στο Αιγαίο θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν τα συμφέροντα όλων των χωρών, της Τουρκίας περιλαμβανομένης”, κάτι που εκ των πραγμάτων διευκολύνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη να βρεθούν -όπως άλλωστε επιθυμούν το ΝΑΤΟ και οι ευρωπαίοι εταίροι μας- οι κοινοί τόποι με τον Ερντογάν για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Μάλιστα, υπήρξε και έντονη κριτική προς την ομάδα εκείνη των στελεχών, η οποία με βασικό εισηγητή τον Νίκο Μπίστη, “προσεγγίζει τα εθνικά θέματα ωσάν να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη στην κυβέρνηση”. Η βασική ένσταση των λεγόμενων “πατριωτών” του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι “δεν μπορούμε να προτείνουμε που θα υποχωρήσουμε και τι θα δεχθούμε. Δεν μπορεί να επικεντρώνουμε την πολιτική μας σε τεχνικές και νομικές πτυχές της διαπραγμάτευσης. Αυτό είναι αρμοδιότητα των κυβερνήσεων, όχι των αντιπολιτεύσεων. Η αντιπολίτευση θα πρέπει να προβάλλει αρχές και διπλωματικά δεδομένα και να υποδεικνύει τις κόκκινες γραμμές. Μέχρι εκεί. Και να ασκεί κριτική αν θεωρεί ότι φαλκιδεύονται τα εθνικά συμφέροντα”. Από την άλλη έντονη ήταν και η κριτική της αριστερής μειοψηφίας. Για παράδειγμα ο Νίκος Φίλης, λέγεται ότι τάχθηκε υπέρ της αναθεώρησης της “πολιτικής των τριγώνων” (κατά περίπτωση ανάμεσα σε Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτος κ.α. ) στην περιοχή, επειδή, όπως είπε, αυτή υιοθετήθηκε μετά από πίεση του αμερικανικού στέϊτ Ντιπάρτμεντ. Ο Νίκος Παππάς αντέτεινε ότι “εμείς μόνοι μας πήγαμε στο Ισραήλ, δεν μάς πήγαν οι Αμερικάνοι”…
Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας, ενώ βρίσκεται πιο κοντά στο λεγόμενο “πατριωτικό” κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ εν τούτοις είναι υποχρεωμένος για λόγους ενότητας του κόμματός του, να ισορροπεί ανάμεσα στις δύο γραμμές. Επειδή όμως έχει τη γνώμη ότι τα θέματα εξωτερικής πολιτικής -από την κύρωση των εκκρεμουσών τριών συμφωνιών με τη Βόρεια Μακεδονία μέχρι (και ιδιαίτερα) τα ελληνοτουρκικά- θα φέρουν σε δύσκολη θέση τον Μητσοτάκη και θα δοκιμάσουν την κυβερνητική πλειοψηφία, σχεδιάζει να ανεβάσει τους αντιπολιτευτικούς τόνους. Και μάλιστα, στο αμέσως επόμενο διάστημα θα επιχειρήσει και ένα διεθνές διπλωματικό λίφτινγκ του προφίλ του. Ήδη, σύμφωνα με πληροφορίες, ετοιμάζεται να μεταβεί στην Λευκωσία, προκειμένου να δείξει ότι “σε αντίθεση με τον Κυριάκο, αυτός βρίσκεται δίπλα στους Κύπριους αδελφούς” και θεωρεί ότι “οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περιλαμβάνουν ως ανυπόστατο τμήμα τους το Κυπριακό”. Εκτός από την Λευκωσία θα μεταβεί και σε άλλες πρωτεύουσες και οπωσδήποτε στις Βρυξέλες”
* Ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Φελέκη μπορείτε να το διαβάσετε στο matrix24.gr
