” … Αν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανοήσουν ότι η ελληνική κοινωνία από το 2015 που έγιναν κυβέρνηση έχει αλλάξει άρδην δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι. Θα πηγαίνουν από ήττα σε ήττα. Αν συνεχίσουν να τσακώνονται αν είναι (ή πρέπει να γίνουν) αριστεροί, κεντρώοι, σοσιαλδημοκράτες, ριζοσπάστες στο τέλος θα το κλείσουν το μαγαζί αφού κανείς δεν θα μπαίνει για να ψωνίσει.
Ο Τσίπρας και οι σύντροφοί του πρέπει να καταλάβουν ότι τα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα, είναι φορείς εξουσίας και όχι εντευκτήρια και κέντρα διαλογισμού. Είναι οι πολιτικές εκφράσεις των κυβερνητικών λύσεων που χρειάζονται να δοθούν στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά, θεσμικά και αξιακά αιτήματα της εποχής. Όσοι νομίζουν ότι κυβερνώσα αριστερά σημαίνει ένα αριστερό κόμμα να καταφέρει να πάρει την κυβέρνηση είναι καλύτερα να αφήσουν την δουλειά σε κάποιον άλλον. Αν δεν καταλάβουν ότι για την ήττα τους δεν φταίνε μόνο τα στριφογυρίσματα του Τσίπρα με την απλή αναλογική και την προοδευτική διακυβέρνηση ούτε μόνο οι κατρουγκαλιές, οι πολλακισμοί και οι …ακακίες, αλλά επειδή η κοινωνία έχει πάει σε άλλο λέβελ και η διαιρετική τομή μνημόνιο -αντιμνημόνιο, που κράτησε για μια δεκαετία τον ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικο-εκλογικό αφρό, έχει ξεπεραστεί.
Η Κουμουνδούρου χρειάζεται νέες αναγνώσεις της πραγματικότητας και νέα ελκυστικά αφηγήματα και όχι μόνον νέα πρόσωπα και νέες δομές. Δεν τους φταίει μόνο το χάλι τους, τους φταίει και το κεφάλι τους που δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο Μητσοτάκης μετατοπίζοντας συνεχώς την Δεξιά προς το Κέντρο δεν κερδίζει απλώς την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, αλλά και στερεί ζωτικό χώρο από την Κεντροαριστερά. Της κόβει την προοπτική αυτοδυναμίας. Με κόμματα του 12% και του 18% και με την απλή αναλογική τελειωμένη, η αυτοδυναμία εφεξής είναι άπιαστο όνειρο για κάποιο κόμμα της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.
Όσο ο ζωτικός κυβερνητικός χώρος της Κεντροαριστεράς περιορίζεται τόσο θα αναπτύσσονται μεθοριακά επεισόδια και μικροί εμφύλιοι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Μόνη ωφελημένη από αυτή την εξέλιξη είναι η ευρύτερη δεξιά παράταξη αφού η μεν κεντροδεξιά της έκφραση, η ΝΔ, περιορίζει την κεντροαριστερά και ταυτόχρονα δημιουργεί, εκ των πραγμάτων, έναν χώρο δεξιότερα της ΝΔ, ο οποίος στην παρούσα συγκυρία είναι διασπασμένος, αλλά μελλοντικά, εφόσον χρειαστεί, μπορεί να συνδράμει κοινοβουλευτικά για να μην διαταραχθεί η δεξιά ηγεμονία. Αν κάποια στιγμή στο μέλλον η ΝΔ δεν καταφέρει να κερδίσει την αυτοδυναμία δεν θα χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ για να σχηματίσει κυβέρνηση αφού θα έχει «καβάντζα» ένα από τα μικρότερα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ στο καναβάτσο και με το ΠΑΣΟΚ να χάνει τον διαπραγματευτικό ρόλο του «ενδιάμεσου κεντρώου» στο σχηματισμό κυβέρνησης ο Μητσοτάκης χτίζει μεθοδικά μια δεξιά ηγεμονία, η οποία εκτείνεται και πέραν της τετραετίας. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ (και στο ΠΑΣΟΚ) αυτό δεν το καταλάβουν δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα. Η Κουμουνδούρου θα λέει ηττηθήκαμε, αλλά είμαστε ακόμη αξιωματική αντιπολίτευση και η Χαριλάου Τρικούπη θα επαίρεται ότι συνεχώς ανεβαίνει (από το 4% στο 6%, στο 8%, στο 11% στο 11,8%) και μειώνει τη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν συνεχίσουν έτσι τις επόμενες εκλογές δεν θα τις κερδίσει ο Γκρίνμπεργκ, αλλά ο …Πίνατ.
Αν δεν κατανοήσουν ότι τα μνημόνια τελείωσαν, αλλά υπάρχει η «γενιά των μνημονίων», η οποία, όπως έδειξαν οι εκλογές, σταμάτησε να είναι βασικός αιμοδότης της αριστεράς. Και αρχίζει να αιμοδοτεί και την Ακροδεξιά. Και ειδικά σε εργατικές και λαϊκές συνοικίες και με φτωχούς και ανέργους ανθρώπους. Αν δεν μελετήσουν σε βάθος τις κοινωνικές μετατοπίσεις, τις αξιακές μεταμορφώσεις και τις τεχνολογικές επιπτώσεις που έχουν συντελεστεί την τελευταία δεκαετία και δεν ανακαλύψουν το νέο κόσμο που δημιουργούν τα κοινωνικά δίκτυα, οι ψηφιακές πλατφόρμες, η τηλεργασία, η τεχνητή νοημοσύνη, σε μερικά χρόνια θα ψάχνουν να βρουν οπαδό με τηλεφακό. Αν δεν καταφέρουν να παντρέψουν τα δικαιώματα με την παραγωγή νέου πλούτου, την καταπολέμηση των ανισοτήτων με τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, την κοινωνική αλληλεγγύη με την οικονομική σταθερότητα, θα ηττώνται συνεχώς. Αν η ενσυναίσθηση δεν συνδυαστεί με τον επαγγελματισμό και την τεχνοκρατική επάρκεια η κυβερνητική προοπτική της Κεντροαριστεράς θα εξασθενεί.
Αυτά και πολλά άλλα θα πρέπει να συζητήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρύτερη Κεντροαριστερά και όχι αν η αξιωματική αντιπολίτευση είναι κολοβή επειδή στη νέα Βουλή, έχοντας λιγότερους από 50 βουλευτές, θα στερείται σοβαρών κοινοβουλευτικών όπλων, όπως η πρόταση μομφής, η σύσταση εξεταστικής επιτροπής ή θα έχει λιγότερους μετακλητούς υπαλλήλους και σοβαρή περικοπή της ετήσιας χρηματοδότησης. Σοβαρά είναι όλα αυτά καθώς και η οργανωτική καχεξία της Κουμουνδούρου όμως το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι μετά από περίπου 10 χρόνια, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά στα κυβερνητικά έδρανα, δεν έχει καταφέρει να φτιάξει ψυχοδομές και δίκτυα στην κοινωνία και το κράτος. Προφανώς επειδή οι περισσότεροι τα χρόνια της διακυβέρνησης τα αντιμετώπισαν μάλλον σαν κυβερνητικό τουρισμό παρά ως ιστορική τομή αναδιοργάνωσης της αριστεράς με όρους εξουσίας.
Το καλό είναι πως τουλάχιστον σε κάποιους, μεταξύ των οποίων και ο Τσίπρας, ωριμάζει η ιδέα επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με προσπάθεια ανασυγκρότησης ευρύτερα της Κεντροαριστεράς. Το στοίχημα πάντως δεν πρόκειται να κερδηθεί αν δεν εδράζεται σε ένα νέο, ρεαλιστικό και εναλλακτικό κυβερνητικό αφήγημα που μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες πλειοψηφίες. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται δουλειά, ανοιχτό μυαλό και επεξεργασίες που να διακρίνονται από προοδευτικές αντιλήψεις, αλλά να έχουν και έντονο το στοιχείο του πραγματισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας αντί να προβληματίζεται για το δικό του μέλλον και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή θα διαλυθεί σε περίπτωση που αυτός παραιτηθεί ίσως θα έπρεπε αντί να κάνει Πολιτικές Γραμματείες, Κεντρικές Επιτροπές και Συνέδρια να κλειστεί κάνα δεκαήμερο με πολιτικά στελέχη, διανοούμενους, επικοινωνιολόγους, διαφημιστές, λομπίστες, επιχειρηματίες, εκπροσώπους κοινωνικών φορέων και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, για να βρει ποια στρατηγική μπορεί να μεγαλώσει την Κεντροαριστερά και να την ξαναφέρει στην εξουσία.
Να συνεδριάσει και να ξανασυνεδριάσει με τα κομματικά όργανα ο Τσίπρας όμως το πρόβλημα του δεν είναι ποιά θα είναι η νέα ισορροπία στις κομματικές ομάδες ούτε πως θα υπάρξει modus vivendi ανάμεσα στον Σπίρτζη, τον Τζανακόπουλο, τον Παππά, τον Φίλη και τον Τσακαλώτο. Το πρόβλημα του Τσίπρα είναι πως με το 17,8% δεν ηγείται αξιωματικής αντιπολίτευσης οιωνεί κυβέρνησης, αλλά μιας κολοβής αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο ίδιος είναι αρχηγός ενός μεγάλου αριστερού κόμματος, αλλά και όχι οιωνεί πρωθυπουργός. Ο Τσίπρας και οι σύντροφοί του πρέπει να κάνουν ότι έκαναν και οι Εργατικοί στη Βρετανία. Να χαράξουν μια στρατηγική δεκαετίας κι όχι να πηγαίνουν από εκλογές σε εκλογές για να μετράνε πόσο μειώθηκε ή αυξήθηκε το ποσοστό τους.
Μετά την δραματική ήττα του 1983 συγκεντρώθηκαν τον Νοέμβριο του 1985 για να συζητήσουν το μέλλον του κόμματός τους. Η ομάδα των συμβούλων στρατηγικής, στην οποίαν εκτός από τους πολιτικούς συμμετείχαν και υψηλόβαθμα στελέχη της επικοινωνίας,της βιομηχανίας, του μάρκετινγκ αποφάσισαν ότι απαιτούνταν μια εντελώς νέα και καινοτόμα προσέγγιση στην εικόνα των Εργατικών καθώς και νέες πολιτικές, οι οποίες θα γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στο κόμμα και τους μελλοντικούς του ψηφοφόρους. Μέχρι τότε οι Εργατικοί επέμεναν να δίνουν μάχες σε πεδία που αντιστοιχούσαν σε προηγούμενες δεκαετίες. Μετά από πολλές μελέτες και συζητήσεις αποφασίστηκε ότι θα πρέπει να προσεγγιστούν τα “παιδιά της Θάτσερ”, δηλαδή εκείνη η ομάδα ψηφοφόρων που ήθελε να δει να υλοποιούνται οι φιλοδοξίες του για την παραγωγή νέου πλούτου και είχε ως πρότυπο στην άσκηση πολιτικής τη συμπεριφορά της Μάργκαρετ Θάτσερ. Η στρατηγική που χαράχτηκε το 1985 απέδωσε καρπούς το 1997 με την επικράτηση του Μπλερ. Ήταν μια στρατηγική που χτίστηκε για να απευθυνθεί στη φιλόδοξη, ανώτερη και μεσαία τάξη της Αγγλίας και χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο οργανωμένο σχέδιο οικοδόμησης νέας εικόνας για πολιτικό κόμμα στην ιστορία της Αγγλίας, αλλά και παγκοσμίως.
Κάτι ανάλογο πρέπει να πράξει και στα καθ’ ημάς η Προοδευτική Παράταξη. Το μέλλον είναι στα “παιδιά των μνημονίων”. Σ’ αυτά πρέπει να εστιάσει την προσπάθεια με λόγο περιεκτικό και βραχύλογο και όχι με τσιτάτα και αμπελοφιλοσοφίες. Στις αγωνίες, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τα σχέδια, τα θέλω και τα πιστεύω της θα χτιστούν οι αυριανές κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές πλειοψηφίες. Εξάλλου οι νέες γενιές, σε επίπεδο πολιτικής σκέψης και συμπεριφοράς, βρίσκονται πιο κοντά -λόγω και του πολιτισμού του Ίντερνετ- στα απλά, λιτά, καθαρά και εστιασμένα μηνύματα για το μέλλον.
Και νοιώθουν αποστροφή, ανία και πλήξη με τις εγκεφαλικές δολιχοδρομίες για το πολιτικό παρελθόν και τους τσακωμούς για το ποιός έβλαψε ή βλάπτει περισσότερο τους ίδιους και τη χώρα τους…”
