Με μια ανάρτηση στο προσωπικό της προφίλ, από το χώρο που διέξαγεται η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και λίγα λεπτά πριν ανέβει στο βήμα ο Πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας, η Περιφεριάρχης Αττικής και μέλος της ΚΕ αλλά και του ΠΣ, Ρένα Δούρου, θέλησε να δώσει το στίγμα της επόμενης μέρας. Μιας επόμενης μέρας που χαρακτηρίζεται , σύμφωνα με την ανάρτηση της Ρένας Δούρου, από την ελπίδα που ανατέλλει ξανά, στις ζωές των απλών πολιτών και οχι σε εκείνες των πορφυρογέννητων, των μεγαλωμένων μεσα στον γυάλινο σωλήνα της ασφάλειας εξασφαλισμένων από πριν ζωών, του παλιού καθεστώτος που είχε μάθει σε άλλους δρόμους με φώτα από “νεον” και όχι στις διαδρομές υπό το φως του ήλιου … Η Περιφερειάρχης έκλεισε την ανάρτηση με τους συμβολικούς στίχους του Οδ Ελύτη από το “Αξιον Εστί”…
Έγραψε η Ρένα Δούρου στο προφίλ της:
“Επειδή κάποιοι έχουν ασυλία μηντιακή, δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε το πως πορεύτηκαν με πελατειακό κράτος, αυθαιρεσίες, παραδεισένιες ΜΚΟ, φοροδιαφυγή, λίστες μαύρου χρήματος, απλήρωτα δάνεια, εργολαβίες, παρανομίες κάθε είδους, παραβιάσεις ακόμα και της αξιοπρέπειας πολιτών και εφαρμογή των νόμων αλά καρτ …
Είναι αυτοί οι ίδιοι που σήμερα το παίζουν αθώες περιστερές και “άγγελοι εκδικητές” σε οικονομική συσκευασία.
Αλλά ακόμα κι έτσι δεν μπορούν να κρυφτούν.
Δεν παίρνουν θέση για την αύξηση του κατώτατου μισθού (που παίρνουν… αλλά δεν το λένε!), για τις αυξήσεις στους μισθούς γενικά για πρώτη φορά μετά από τα χρόνια των Μνημονίων, που ζήτησαν από την Μέρκελ, τον Σολτς και τον Μοσκοβισί να μην επιτρέψουν να μην περικοπούν οι συντάξεις, που λένε ότι ο Πρωθυπουργός δεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα να περικοπούν οι συντάξεις, που απέκλεισαν από εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή τον πρόεδρο της Κομισιον γιατί έλεγε καλά λόγια για την Ελλάδα, που έκαναν διάβημα στον Επίτροπο της ΕΕ να μην λέει ότι η Ελλάδα ολοκλήρωσε με επιτυχία τα προγράμματα επιτήρησης και βγαίνει από την κρίση, που θεωρούν το κοινωνικό μέρισμα και την 13η σύνταξη παροχές, τα Νοσοκομεία που ανοίγουν, πεταμένα λεφτά, τον ΕΦΚΑ εμπόδιο στην ανάπτυξη του ιδιωτικού ανταγωνισμού και θέλουν να τον καταργήσουν.
Είναι όλοι αυτοί που έχουν βγει από ένα γυάλινο σωλήνα πλήρους ασφάλειας εργαστηρίου,
που δεν έχουν δει ποτέ ένα ροζιασμένο από την αλμύρα της ζωής ηλικιωμένο χέρι να μετρά τα ψιλά για να πάρει ένα ζαχαρωτό στο εγγόνι του,
μια μάνα να κάνει ξανά και ξανά λογαριασμό για περισσέψουν χρήματα για μια νέα φορεσιά στα παιδιά της,
το χαμόγελο του παιδιού όταν ανατέλλει η μέρα.
Γιατί η δική τους ανατολή είναι τα φώτα νέον στους ψυχρούς τοίχους μιας απρόσωπης πολυεθνικής και όχι οι αχτίδες από τον ουρανό στη στάση του λεωφορείου, στην πλατεία, το πάρκο, το προαύλιο, την προκυμαία, το δρόμο.
Ο δικός τους δρόμος δεν έχει φως αλλά… φώτα.
Η ελπίδα όμως θέλει φως και όχι φώτα από νέον…
Και σε αυτήν την ελπίδα που ξεκινά με το τέλος της επιτροπείας, θα έχουν όλοι οι Έλληνες δικό τους μερτικό στον ήλιο – για να χρησιμοποιήσω και τα λόγια του ποιητή :
«Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά’ χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο»,
Οδυσσέας Ελύτης, «Άξιον Εστί».”
