Είστε εδώ

Β. Εύβοια, ένα χρόνο μετά: Στην προβλήτα που υποδεχόταν εκδιωγμένους

εύβοια φέρι πυρκαγιά the faq

Αύγουστος 2022, Λουτρά Αιδηψού. Οι παραλίες είναι γεμάτες από κόσμο, τα μαγαζιά το ίδιο. Νέοι, οικογένειες, μεγαλύτεροι, έρχονται εδώ για μια ακόμα φορά ή και για πρώτη. Είμαστε γεμάτοι από κόσμο και από χαρά. Όχι για τα έσοδα, που προφανώς παίζουν το ρόλο τους, μα κυρίως για τον τόπο. Αυτόν τον τόπο που αγαπάμε, που πέρυσι τον ζήσαμε γκρι και τον μυρίσαμε καμένο. Και δε ξεχνάμε, δε γίνεται να ξεχάσουμε, ότι στην ίδια ακριβώς προβλήτα που υποδεχόμαστε τους τουρίστες φέτος, πέρυσι συναντηθήκαμε με ανθρώπους εκδιωγμένους.

aidipsos

7 Αυγούστου. Η φωτιά καίει προς τη Λίμνη. Κι άλλες φορές έχουν υπάρξει πυρκαγιές εκεί, μα ποτέ ξανά τέτοια. Κόσμος παλεύει να σβήσει με μάνικες, τα κοινωνικά δίκτυα κατακλύζονται από μηνύματα αυτοοργάνωσης. Θα σβήσει στη θάλασσα αν δεν κάνουμε κάτι, λένε. Κάνουν γενναία προσπάθεια και καταφέρνουν πολλά, όμως δεν είναι μια μάχη στα ίσια. Η φωτιά πλησιάζει τα σπίτια, ο κόσμος πάει στο λιμάνι. Μπαίνει σε φέρι μποτ, εκκενώνει προς Αιδηψό.

Όσοι είμαστε στην Αιδηψό, μαθαίνουμε τα νέα από εδώ κι από εκεί. Σε ένα κλειστό γήπεδο μαζεύονται ράντζα και στρώματα. Όμως εκεί, δε θα μείνουν πολλοί από τους εκδιωγμένους. Γιατί η περιοχή έχει πολλά καταλύματα και οι ιδιοκτήτες θα τα προσφέρουν.

Εγώ, θα φιλοξενήσω 3 ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Είναι γλυκύτατοι, με τα λιγοστά τους πράγματα και το καναρίνι τους. Με ευχαριστούν, και προσπαθώ με κάθε τρόπο να τους πω ότι δεν πρέπει, ότι θα έκαναν το ίδιο. Είναι στεναχωρημένοι αλλά όχι απελπισμένοι. Τους φροντίζω όσο μπορώ σε ένα σπίτι χωρίς ρεύμα, λόγω διακοπών. Το ρεσό δεν είναι εύκολη υπόθεση, έχει φλόγα… Ανάβω ένα, με πολλή προσοχή, υπογραμμίζοντας ότι το ακούμπησα σε πορσελάνη, και τους καληνυχτίζω.

Οδηγώντας προς το σπίτι μου, δε μπορώ να πιστέψω αυτό που ζω ούτε μπορώ να διανοηθώ τι ζούνε. Μένουν μόλις 20 λεπτά μακριά οδικώς. Απόψε κοιμούνται μη ξέροντας αν το σπίτι τους, τα πράγματά τους, θα υπάρχουν το πρωί. Γνωρίζοντας ότι ο τόπος που αγάπησαν και επέλεξαν να ζήσουν, δε θα είναι πια πράσινος αλλά μαύρος. Δε μπορώ να σκεφτώ τη Βόρεια Εύβοια χωρίς πράσινο.

Η επόμενη ξημερώνει με τη Λίμνη καμένη και την “πάνω” φωτιά να καίει ακόμα. Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική και βάζουμε μάσκες για να ανασάνουμε. Συζητάμε τι θα κάνουμε, αν μας πουν να εκκενώσουμε. Ακούγεται παράλογο να φτάσει ως την Αιδηψό αλλά δεν είναι – κάηκαν ήδη δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, γιατί όχι και εμείς…

Τελικά, η Αιδηψός δεν κάηκε. Λαβώθηκε όμως πολύ, γιατί πολλή από τη γύρω ομορφιά της, χάθηκε στη στάχτη. Όσο για τους φιλοξενούμενούς μου, το πρωί της 8ης Αυγούστου, έφυγαν για το σπίτι τους και δεν τους ξανάδα. Πήρα όμως ένα τηλέφωνο, κάποιες μέρες μετά.

Η κυρία Μ. μού είπε ότι ευτυχώς το σπίτι δεν κάηκε, αλλά κάηκαν οι βουκαμβίλιες. Θα ανθίσουν ξανά της είπα, και συμφώνησε.


Μια αναγνώστρια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *