Σήμερα γιορτάζει το ραδιόφωνο. Αυτό που βάζαμε κάτω απ’ το μαξιλάρι, ώστε να ακούμε ενώ κάναμε πως κοιμόμαστε. Αυτό που ακούγαμε πειρατικά, για να μάθουμε όσα δε μας έλεγαν, σε μαύρες εποχές. Το χρειαζόμαστε το ραδιόφωνο. Είναι αυτό που μας προσφέρει ενημέρωση, μαζί τέρψη, μαζί επικοινωνία με τον «ραδιοφωνατζή».
Δεν είναι απρόσωπο το ραδιόφωνο, ούτε παθητικό. Ο ακροατής έχει ρόλο, έχει βήμα, έχει την δυνατότητα να εκφραστεί, να ενημερωθεί αλλά και να ενημερώσει. Είναι προσωπική υπόθεση το ραδιόφωνο. Δε μπορεί να μετατρέπεται σε κασετόφωνο και στικάκι mp3. Δεν πρέπει να σκοτωθεί από τις playlists. Το ραδιόφωνο είναι οι δημιουργοί, η μουσική, οι δημοσιογράφοι…οι φωνές. Δηλαδή η ψυχή του.
Το ραδιόφωνο, το φτιαγμένο με όνειρο και καρδιά, μας εκπαιδεύει, μας κάνει καλύτερους. Και πρέπει να είναι ανοιχτό. Δε φτάνει μόνο να «ακούγεται». Πρέπει και να «ακούει». Σήμερα λοιπόν γιορτάζει το ραδιόφωνο, αλλά ιδιαίτερα το δικό μας ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο που «ακούει». Το Κόκκινο.
Μια σκέψη στο “Το ραδιόφωνο είναι η ψυχή του (του Κώστα Αρβανίτη)”