Αυτό που χρειάζεται αυτές τις ώρες που η Ελλάδα θρηνεί για τους (τουλάχιστον) 86 νεκρούς δεν είναι μία συγγνώμη, και εννοώ μια συγγνώμη που θα δείξει οτι κάποιος, ακόμα και αν δεν έφταιγε, αναλαμβάνει την ευθυνη για ότι έγινε, παραγράφοντας ουσιαστικά τις ευθύνες που υπάρχουν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες σε όλα τα επίπεδα (από τον πολιτικό που πίεζε για να νομιμοποιηθούν τα αυθαίρετα για να μη στεναχωρήσει την κομματική του πελατεία, τον κομματάρχη που κανόνιζε τα ρουσφετάκια, το δήμαρχο που δεν ήξερε τι γινόταν στο δήμο του, τον πολίτη που πίεζε για να χτίσει ένα εξοχικό πάνω στο κύμα, την υπηρεσία που λαδωνόταν για να κάνει τα στραβά μάτια…)
Αυτό που χρειάζεται από τους πολιτικούς μας ταγούς, που θα δείξει (και όχι θα αποδείξει) ότι αντιλαμβάνονται και το μέγεθος της τραγωδίας και το γεγονός ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά για να μην ξαναϋπάρξει κανένα Μάτι είναι ένα “λυπάμαι”. “Λυπάμαι” που δεν έκανα περισσότερα για να αλλάξει ο πολεοδομικός σχεδιασμός σε περιοχές όπως το Μάτι που, όπως δείχνουν όσα γίνονται πλέον γνωστά, ήταν σχεδόν προαναγγελθείσα τραγωδία, “λυπάμαι” που δεν συγκρούστηκα περισσότερο με τα συμφέροντα για να αλλάξει συνολικά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον τόπο μας, “λυπάμαι” που δεν είχε 100 περισσότερα εναλλακτικά σενάρια ο σχεδιασμός για την αντιμετώπιση ανάλογων κρίσεων, “λυπάμαι” που δεν έπνιξα αυτή τη ρημάδα τη γραφειοκρατία για να πάρω μία μπουλντόζα και να γκρεμίσω τοιχάκια, μάντρες και ότι άλλο παράνομο έκοψε προχθες το δρόμο στους ανθρώπους που προσπαθούσαν να φύγουν.
(οι Αμερικάνοι που εμείς το ανάδελφο έθνος κοροιδεύουμε για πολλά από αυτά που κάνουν, απορρίπτοντάς τα ως “αμερικανιές”, έχουν ρίξει πολύ βάρος στο “community” και φροντίζουν όλοι μαζί να προστατεύουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους και φυσικά τη ζωή τους, όπως το να πουν στον “καινούριο” ότι είναι υποχρεωμενος να καθαρίζει την αυλή του, γιατί η αλλαγή συνήθως ξεκινάει από “κάτω”…)
E.Π.
