Το “Aριστερό Mπακ” μαρκάρει στενά τον Μελανσόν: “Ασφαλώς, δεν είναι και δεν θα γίνει Τσίπρας…”!

«Εγώ δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν διαπραγματεύομαι 17 ώρες με ανθρώπους που με προσβάλλουν», δήλωσε την Τρίτη ο υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας Ζαν-Λυκ Μελανσόν, μιλώντας στον ιστότοπο της «Le Parisien».
Όσοι ψάχνουν καθημερινά δικαίωση στο ακροδεξιάς κοπής αφήγημα περί του «προδότη» Τσίπρα που υπέκυψε στους εκβιασμούς των δανειστών μόνο και μόνο για να μείνει στην κυβερνητική «καρέκλα», βρήκαν στην παραπάνω υπεροπτική και προσβλητική δήλωση Μελανσόν νέο πεδίο χλεύης προς τον ΣΥΡΙΖΑ λαμπρόν στα social media. Γεμάτα τα timeline των εξ αριστερών (;) επικριτών της κυβέρνησης με ιαχές κατά του Τσίπρα και των συριζαίων που πλέον δεν έχουν το δικαίωμα να υποστηρίζουν τον υποψήφιο της «Ανυπότακτης Γαλλίας» (France Insoumise), ο οποίος καλπάζει δημοσκοπικά λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τον πρώτο γύρο.
Στις απολίτικες αναγωγές των αναλυτών αυτών, ο Μελανσόν «έκοψε» κάθε δεσμό που ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να διαμορφώσει μαζί του στο πλαίσιο της προσπάθειας ισχυρών συμμαχιών κατά της λιτότητας και της γερμανικής κυριαρχίας στην ΕΕ.
Ίσως, αντί άλλης απάντησης, θα αρκούσε τους να υπενθυμίσουμε ότι βρισκόμαστε στην κορύφωση της προεκλογικής ρητορικής που, όπως συμβαίνει πάντα, συνοδεύεται από πολιτικές υπερβολές, χάραξη διαχωριστικών γραμμών με οξύ τρόπο και ακραίο βερμπαλισμό, πόσο μάλλον σε μία προσωποκεντρικού χαρακτήρα αναμέτρηση όπως οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.
Αντί, όμως, να επικρίνουμε τους πανηγυρίζοντες για το «χαστούκι» Μελανσόν στον Τσίπρα, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε: Έχουν δίκιο, ο Μελάνσόν δεν είναι και δεν θα γίνει Τσίπρας!
Αν κάνει μάλιστα αυτή τη δήλωση, είναι γιατί προφανώς πολλοί στη Γαλλία ταυτίζουν τον υποψήφιο που προσπαθεί να απευθυνθεί, με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως, σε «εθνικό ακροατήριο» με τον Αλέξη Τσίπρα, μοναδικό εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Τι σημαίνει εθνικό ακροατήριο; Ο Μελανσόν απαγορεύει εμμέσως τις κομματικές και τις κόκκινες σημαίες χάριν των τρικολόρ στις συγκεντρώσεις του και, όπως σημειώνει εύστοχα ο αναλυτής Νίκος Σμυρναίος*, κάνει πράξη τη στρατηγική του «αριστερού λαϊκισμού», των Λακλάου και Μουφ εστιάζοντας στο δίπολο «ελίτ vs λαός» αντί του παραδοσιακού «Αριστερά vs Δεξιά». Το δεδομένο, ούτως ή άλλως παραμένει: Ο μόνος, ίσως, στον οποίο θα μπορεί να αναζητήσει ο Μελανσόν υποστήριξη την επόμενη ημέρα, αν καταφέρει να κάνει τη μεγάλη έκπληξη, θα είναι ο «ακατονόμαστος» Τσίπρας. Και τότε οι μεγάλες κουβέντες ή οι υπερβολές θα πεταχτούν στον Σηκουάνα, όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε μετεκλογική περίοδο, αιώνες τώρα…
Πράγματι, λοιπόν, ο Μελανσόν, τον οποίο κάθε προοδευτικός άνθρωπος που «βλέπει» τη «μεγάλη εικόνα» στην σημερινή Ευρώπη θα ήθελε στην ηγεσία της δεύτερης μεγαλύτερης χώρας της Ε.Ε., δεν μπορεί «να γίνει Τσίπρας». Γιατί δεν εκπροσωπεί την Ελλάδα του περίπου 2% του ΑΕΠ της ΕΕ και γιατί τα εργαλεία και τα διαπραγματευτικά όπλα που έχει είναι ασύγκριτα πιο αποτελεσματικά και ισχυρότερα.
Γιατί ο Μελανσόν, είτε το θέλει είτε όχι, αν εκλεγεί (και μόνο τότε, άλλωστε, θα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι επιδιώκει να αλλάξει στην ΕΕ και τη Γαλλία και με ποιον τρόπο), δεν θα είναι ο απομονωμένος Τσίπρας της χρεοκοπημένης Ελλάδας του 2015 αλλά ο πρόεδρος μιας από τις μεγαλύτερες χώρες σε βιομηχανική παραγωγή, σε μία Ευρώπη που κλονίζεται από αλληλοεπικαλυπτόμενες κρίσεις και δίπλα σε μία Γερμανία που μπαίνει σε προεκλογική περίοδο με αβέβαιο το αποτέλεσμα της κάλπης.
Ο Μελανσόν θα ηγείται μιας χώρας που όχι μόνο δεν συγκρίνεται με την Ελλάδα, η οποία ήταν και παραμένει σε μνημονιακό «πρόγραμμα», ήταν και παραμένει σε διαρκή και ασφυκτική διαπραγμάτευση υπό δημοσιονομική επιτήρηση αλλά, αντίθετα, έχει τέτοιο οικονομικό και πολιτικό εκτόπισμα που μπορεί να αλλάξει όλη τη συζήτηση για το μέλλον και την πορεία της ΕΕ. Μια Γαλλία που αν θελήσει να χαράξει δρόμο διαφορετικό από τις επιταγές του Βερολίνου και την εμμονή στη λιτότητα, όχι μόνο δεν θα μπορεί να γίνει εύκολα βορά στις ορέξεις υπέρτερων δυνάμεων (όπως έγινε με το «coup» του Ιουλίου η Ελλάδα) αλλά, αντίθετα, θα καταφέρει να κερδίσει πολλά από όσα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είχαν ως συνθήματα ήδη από το 2012, όταν ξεπρόβαλαν στο μονολιθικό ευρωπαϊκό γήπεδο. Και, να δικαιώσει όσους επέμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε και οφείλει να αντέξει στην κυβέρνηση ώστε, αποφεύγοντας τα σχέδια της αριστερής παρένθεσης, να μην βλέπει από την «ασφαλή» απόσταση της εξέδρας (βλέπε αντιπολίτευση) όλες τις ραγδαίες εξελίξεις που έρχονταν – έφτασαν!
Έκτοτε, με τη συμβολή της Ελλάδας (και αυτό δεν μπορεί να το παραγνωρίσει ούτε ο Μελανσόν ούτε οι εν Ελλάδι «αντιΣΥΡΙΖΑ» υποστηρικτές του), οι ρωγμές στη γερμανική μονοκρατορία είναι υπαρκτές, η συμμαχία του Νότου έχει αρχίσει να διαμορφώνεται (και ο Μελανσόν είναι δεδομένο πώς θα την αξιοποιήσει στο έπακρο) και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (με διαφορετικές ταχύτητες και βαθμό φερεγγυότητας από χώρα σε χώρα) αποκόπτεται, προ του φόβου της πολιτικής εξαφάνισης, από το άρμα του νεοφιλελευθερισμού κοιτώντας είτε προς μια στρατηγική συμμαχία με την Αριστερά (βλέπε Πορτογαλία) είτε, όπου είναι δυνατόν, στην επανάκτηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων ώστε να δώσει αυτή το στίγμα στη μετά-Μέρκελ (;) εποχή.
Είναι, άλλωστε δεδομένο, ότι, όπως έδειξε η παραφωνία «ΣΥΡΙΖΑ» στην Ευρώπη της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας, για την παραμικρή μετατόπιση, χρειάζεται τεράστια κατανάλωση δυνάμεων. Όχι μόνο ο Μελανσόν θα διαπραγματευτεί «για ώρες» με τους αντίπαλους αλλά, όλοι όσοι τάσσονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απέναντι στην ΕΕ όπως είναι σήμερα, θα πρέπει να είναι στο πλευρό του, ζητώντας του ο ευρωσκεπτικισμός που εκφράζει προεκλογικά να μετατραπεί σε μοχλό υπέρβασης της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη. Και, εξίσου σημαντικό, ο (αναγκαστικά, λόγω του χαρακτήρα της αναμέτρησης και της πίεσης που ασκεί ο λόγος της Λεπέν) εθνοκεντρικός και στρογγυλεμένος λόγος του να μετασχηματιστεί σε ταξικά προσανατολισμένες πολιτικές ανατροπής των πολιτικών Ολάντ, κάτι που ούτως ή άλλως υπόσχεται ο Μελανσόν και όσες δυνάμεις τον στηρίζουν. Τέλος, να αφήσει την υπερβολικά προσωποπαγή επικοινωνιακή πολιτική προς όφελος δημοκρατικών και συλλογικών διεργασιών που θα πρέπει να οδηγήσουν ενωμένη τη γαλλική Αριστερά στις βουλευτικές εκλογές του καλοκαιριού.
Ήδη, χωρίς «να είναι Τσίπρας», ο Μελανσόν αντιμετωπίζει την επίθεση των συστημικών media (εδώ επαναλαμβάνεται η ρητορική περί σταλινικού που θέλει να κάνει τη Γαλλία Βενεζουέλα!) και των αγορών, αλλά και τη λοιδορία του πολιτικού συστήματος. Στο σημείο αυτό, κρίνεται επιτακτικό ο μοναδικός εκπρόσωπος της γαλλικής πολιτικής σκηνής που θεωρητικά ανήκει στην ίδια πλευρά του ποταμιού με τον Μελανσόν, ο Σοσιαλιστής Αμόν, να κάνει το ιστορικό του χρέος και να αποσύρει την υποψηφιότητά του αναγνωρίζοντας ότι ο υποψήφιος της «Ανυπότακτης Γαλλίας» είναι πλέον ο μόνος αριστερός υποψήφιος με πιθανότητες να περάσει στο δεύτερο γύρο.
Μόνο σε αυτήν την περίπτωση θα έχει νόημα να συζητήσουμε όλα τα παραπάνω, μακριά από αφορισμούς και παραβλέποντας ακόμα και τις ευθύνες του Μελανσόν για μη κοινή προεδρική υποψηφιότητα της Αριστεράς, κάτι που επιδίωξε το ΚΚ Γαλλίας, σύμμαχος του «προδότη» ΣΥΡΙΖΑ, για να μην ξεχνιόμαστε… Μόνο τότε αυτό που «ξορκίζει» ο Μελανσόν, θα έχουμε βάσιμη ελπίδα να γίνει πραγματικότητα: «Να γίνει» Τσίπρας (ένα ακόμη και αφάνταστα πιο ηχηρό, εκλογικό «ατύχημα» για την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα) αλλά, κυρίως, «να μη γίνει»: ο οποιοσδήποτε «συμβιβασμός» της Γαλλίας με «αυτούς που προσέβαλαν την Ελλάδα», σε μία νέα φάση συσχετισμού δυνάμεων -και με δεδομένη την ισχύ που έχει η Γαλλία ως χώρα- να είναι περισσότερο επώδυνος, τούτη τη φορά, για τους παίχτες της απέναντι όχθης, παρά για το Παρίσι…
* στο άρθρο με τίτλο «Γαλλία: το πολιτικό τοπίο λίγες μέρες πριν τον 1ο γύρο των προεδρικών εκλογών», δημοσιευμένο στις 17/4/2017 στη διεύθυνση http://ephemeron.eu/1932
 
Πηγή: left.gr