Κάποτε το κριτήριο για τους νέους δημοσιογράφους ήταν το γράφειν (τουλάχιστον για τις εφημερίδες).
Σήμερα είναι το πτύειν (τηλεοπτικώς και εγγράφως) και μάλιστα κατά απόλυτη προτίμηση, τον ΣΥΡΙΖΑ
και την κυβέρνηση συμμαχίας του με τους ΑΝΕΛ.
Υπερβολές; Πραγματικότητα.
Αυτή είναι η άνευ λοιπών λεπτομερειών (δεν χρειάζονται άλλωστε) οδηγία που δίνουν οι καναλάρχες
και τα “κομμένα κεφάλια” τους, σε νέους και όχι μόνο δημοσιογράφους, τη σήμερον ημέρα.
“Πυροβολείτε τον ΣΥΡΙΖΑ αβέρτα”. Σε όλα τα επίπεδα. Το κυβερνητικό, το ηθικό, το πολιτικό. Στα πάντα όλα. Πλησιάζει βλέπετε και η… “καταραμένη ώρα” της αδειοδότησης των καναλιών. Και πλέον δεν υπάρχει χρόνος για… λεπτεπίλεπτες αντιμετωπίσεις. Για επεξεργασμένους σχεδιασμούς.
Τώρα πρέπει να πέσουν όλα στον υπέρ πάντων αγώνα. Τον αγώνα της επιβίωσης της διαπλοκής.
Εκείνης ακριβώς που ζυμώθηκε επί δεκαετίες με την εξουσία. Και που γνωρίζει τα απόκρυφα χούγια
των δύο (πρώην) μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Που γνωρίζει πόσα
θαλασσοδάνεια και με τι τίμημα, της έχουν χαριστεί… Που γνωρίζει τόσα και τόσα και ακριβώς για
αυτόν το λόγο σιχαίνεται τόσο πολύ και τόσο βαθιά τον Τσίπρα. Τον άνθρωπο που είπε “τέλος” στη
διαπλοκή. Που έκανε σημαία του την κάθαρση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Εκείνον που οι πολίτες
ψήφισαν και εμπιστεύθηκαν σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις. Δείχνοντας παράλληλα “κόκκινη
κάρτα” στις παρά φύσιν σχέσεις διαπλεκομένων και εξουσίας.
Για όλα τούτα, το σύνθημα δόθηκε στα σκυλιά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πρέπει να πέσει. Πρέπει
πρώτα να χάσει το ηθικό της πλεονέκτημα, να αποδομηθεί και μετά (όνειρα θερινής νυκτός βέβαια) να
σκάσει με πάταγο. Και να επιστρέψουν οι γνωστοί ταγοί της εξουσίας, Κούληδες, Αδώνηδες, Βορίδηδες, Αν – Μισέλ, Σοφούλα, και λοιποί και λοιπές στην κυβέρνηση. Εκεί όπου οι ίδιοι θεωρούν ότι
είναι ταγμένοι από κάποια… θεϊκή δύναμη.
Κούνια που τους κούναγε.
Όσες εντολές κι αν δώσουν στους κοντυλοφόρους τους, όσες οδηγίες κι αν στείλουν στους εντεταλμένους τους στα τηλεπαράθυρα, όσες συμμαχίες κι αν κλείσουν με “αντικειμενικούς” και
“σοβαρούς” δημοσιογράφους μαζί με τα διάφορα σούργελα των σόσιαλ μίντια και τα πληρωμένα
ακάουντ της λάσπης και της παραπληροφόρησης, θα σπάσουν τα μούτρα τους.
Δεν είμαστε στη δεκαετία του 1960. Ούτε καν στο 2000.
Βαρωνείες τέλος.
Και τα σκυλιά δεμένα.
Δήγμα Ουρσουλίνας
