Ας υποθέσουμε πως γίνεται ένας φόνος που συγκλονίζει το πανελλήνιο, αλλά ο βασικός ύποπτος για τη διάπραξή του έχει τη δυνατότητα να επιβάλει «νόμιμη» σιωπή στους μάρτυρες. Υπάρχει τρόπος αστυνομική ή δικαστική αρχή να διερευνήσει αυτόν τον φόνο και να οδηγήσει τον κατηγορούμενο στον φυσικό του δικαστή; Ασφαλώς όχι.
– Πηγή: efsyn.gr
Ας υποθέσουμε επίσης ότι υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει διαπράξει και άλλους φόνους, αλλά απαγορεύεται «νομίμως» στους μάρτυρες που γνωρίζουν να καταθέσουν στις αρμόδιες αρχές. Υπάρχει περίπτωση να εξιχνιαστούν αυτοί οι φόνοι; Ασφαλώς όχι.
Αν το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας είχε τέτοια προβλήματα ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ένας δολοφόνος να καλυφθεί για τις πράξεις του πίσω από κάποιου είδους νομιμότητα, θα μπορούσαμε άραγε να ισχυριστούμε πως είμαστε κράτος δικαίου και πως η Δικαιοσύνη συνιστά εξουσία και πυλώνα της Δημοκρατίας μας; Ασφαλώς όχι.
Και όμως. Όλα αυτά συμβαίνουν και με το σκάνδαλο των υποκλοπών. Έχουμε δύο θύματα υποκλοπών -τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Θανάση Κουκάκη- για την περίπτωση των οποίων δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση. Έχουμε επίσης ακόμη έναν πολιτικό, τον Χρήστο Σπίρτζη, ο οποίος βεβαιωμένα τέθηκε υπό παρακολούθηση με το σύστημα Predator.
Έχει γραφτεί ότι υπό παρακολούθηση από την ΕΥΠ ήταν περί τα επτά με οκτώ πολιτικά πρόσωπα. Έχουμε άγνωστο αριθμό παρακολουθήσεων που μπορεί να αφορούν πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες. Και έχουμε βασικό ύποπτο τον πολιτικό προϊστάμενο αυτής της υπηρεσίας, τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όμως, τι είναι εκείνο που δεν έχουμε; Δεν έχουμε τη δυνατότητα να διερευνηθεί η υπόθεση. Ο βασικός ύποπτος επικαλείται το απόρρητο και απαγορεύει στους εμπλεκόμενους να μιλήσουν. Με το απόρρητο, απαγορεύει επίσης στην ΕΥΠ να δώσει όλα τα στοιχεία στο Κοινοβούλιο, στις αρμόδιες αρχές και στη δικαστική εξουσία -στην εξεταστική επιτροπή δηλαδή- που διεξάγουν έρευνα.
Βρισκόμαστε μπροστά στην πιο ξεδιάντροπη επιχείρηση συγκάλυψης με την υπογραφή του πρωθυπουργού. Εμμέσως αλλά σαφώς ομολογεί πως είναι ένοχος και προστατεύει τον εαυτό του. Αδιαφορεί για το γεγονός ότι αυτό πιστεύει όλος ο κόσμος. Τον ενδιαφέρει να μην αποδειχτεί η ενοχή του μέσω των οργάνων της συντεταγμένης πολιτείας. Αυτό έχει άλλες, ποινικές, συνέπειες πέραν των πολιτικών. Τις πολιτικές πιστεύει πως θα τις διαχειριστεί.
