“Μπουρλότο” βάζει στην υπόθεση Λιγνάδη αλλά και στο Μαξίμου η γνωστή αρχαιολόγος, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Δέσποινα Κουτσούμπα με νεά ανάρτηση-ποταμό στο προφίλ της στο Facebook.
Συγκεκριμένα αφήνει να εννοηθεί οτι επιτελείς του Μαξίμου ενορχήστρωσαν τη δημοσιότητα γύρω από τον βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου, παρότι η κ. Μπεκατώρου είχε το θάρρος να κάνει την καταγγελία το Νοέμβριο για πρώτη φορά και τοτε δεν ασχολήθηκε κανείς ουτε από το Μαξίμου ουτε από τα ΜΜΕ.
“Θα μείνω για πάντα με την απορία” γραφει η Δεσποινα Κουτσούμπα: “Ήξεραν ότι είχαν στην πλάτη τους μια υπόθεση παιδοβιαστή; Δεν ήξεραν και πιάστηκαν απροετοίμαστοι ή ήξεραν αλλά ήταν τόσο σίγουροι ότι κανείς δεν θα μιλήσει;”! Χαρακτηρίζει δε το ερώτημα του πως σκέφτηκαν καποιοι στο Μαξίμου ως “million dollar question” που δεν ξέρουμε αν θα απαντηθεί ποτέ…
Η ανάρτηση της Δέσποινας Κουτσούμπα στο Facebook :
“Επειδή ξέρω ότι τώρα τελευταία με παρακολουθείτε, με αφορμή την υπόθεση #Λιγνάδη, τώρα που πλέον έχουν βγει πολλά στη φόρα, τώρα που ανασάναμε, που πλέον είναι ορατή η παραπομπή του σε δίκη και δεν χρειάζεται να μασάει πια κανείς τα λόγια του, θέλω να σας πω τα εξής:
1. Γενικά δεν τα ξέρω όλα και δεν τοποθετούμαι επί παντός του επιστητού. Όμως όταν επιμένω σε ένα θέμα είναι γιατί το έχω ψάξει. Και όταν γράφω κάτι με βεβαιότητα, δεν είναι γιατί είμαι ξερόλας (καλά, καμιά φορά μπορεί να είναι και για αυτό), συνήθως είναι γιατί ξέρω αρκετά παραπάνω από αυτό που γράφω. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο δικό μου προφίλ. Υπήρξαν (λίγοι) δημοσιογράφοι, αρκετοί καλλιτέχνες και κάποιοι ακόμη άνθρωποι του πέριξ χώρου, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τα σόσιαλ μίντια (και ειδικά το fb, που είναι επώνυμο) για να μιλήσουν για την πολύ σοβαρή υπόθεση, πολύ πριν φτάσει να αναγνωριστεί ως σοβαρή. Με όποιο τρόπο και με όση σαφήνεια μπορούσαν. Για να βοηθήσουν κάποιους να μιλήσουν. Για να στείλουν μήνυμα αλληλεγγύης στα θύματα. Για να σταματήσουν το κουκούλωμα που επιχειρούνταν. Για να ταυτιστεί ο ΓΣΗ (γνωστός ηθοποιός-σκηνοθέτης). Για να πουν σε περισσότερους αυτα που ξέρουν, να ενεργοποιήσουν. Και αυτό βοήθησε, τελικά. Αν ήταν μόνο στο χέρι των συστημικών μίντια και της λίστας Πέτσα, ο Λιγνάδης θα είχε βγει λάδι και όλοι εμείς θα φαινόμασταν τρελοί!
Γι’ αυτό σήμερα η Υπουργός μίλησε με τέτοιο μένος εναντίον των σ/μ. Γιατί έχει συνηθίσει τη δημοσιογραφία που η Παναγιωταρέα σηκώνει το τηλέφωνο και παίρνει τον αρχισυντάκτη και του λέει τη γραμμή. Κι αυτό στα σ/μ δεν γίνεται. Είμαστε πολλοί και πολλές και δεν υπακούμε.
Τι θέλω να πω: τα σόσιαλ μίντια δεν λειτουργούν πάντα θετικά. Εδώ μέσα αναπαράγονται κι ένα σωρό χοαξίλες, προφανώς. Όμως, νομίζω ότι η πλειονότητα του κόσμου μπορεί να καταλάβει ποιος μιλάει σοβαρά εδώ μέσα. Και σε αυτή την υπόθεση, το κατάλαβε μια χαρά, και ήταν χάρη σε μερικούς δημοσιογράφους, μερικά προφίλ και την πολλαπλασιαστική δύναμη των σόσιαλ μίντια που αυτή υπόθεση δεν χάθηκε (ξανά) στη λήθη.
2. Ο Δ. Λιγνάδης δεν ήταν μόνος. Τώρα που η υπόθεση Λιγνάδη θα πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης, επιτέλους, ήρθε ή ώρα να ασχοληθούμε με εκείνους και εκείνες που τον κάλυπταν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και με τους μηχανισμούς που οδήγησαν τα θύματα -εκατοντάδες θύματα!- στο να μη μιλήσουν για τόσα χρόνια. Εδώ υπάρχουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες -τα ονόματα τα χω ήδη γράψει για όποιον-αν διαβάζει προσεκτικά, θα έρθει η ώρα τους. Υπάρχει όμως και ένα κλειδί: το Αρσάκειο. Η παιδεραστική δράση του Λιγνάδη ξεκίνησε από το 1990 στο (ιδιωτικό) σχολείο. Όσο ήταν υπεύθυνος της θεατρικής ομάδας, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι η κατάθεση της 16χρονης Αρσακειάδας στο 2020mag έχει επαναληφθεί με εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες και με όποια δυνατή κατάληξη μπορείτε να φανταστείτε στο περιστατικό (και στο Κολέγιο κάποια χρόνια). Το πρόβλημα δεν είναι των μαθητών και των μαθητριών. Το πρόβλημα είναι στο ίδιο το σχολείο, και τα ερωτήματα είναι πολύ σοβαρά: Τι ήταν αυτό που το σχολείο δεν είδε και γιατί; Ποιος ήξερε και δεν μίλαγε και γιατί; Μέχρι πού φτάνει η “ομερτά” στα σχολεία της υποτιθέμενης “αριστείας”; Γιατί οι μαθητές και οι μαθήτριες δεν αισθάνονταν ότι έπρεπε ή ότι μπορούσαν να μιλήσουν για αυτό εντός του σχολικού περιβάλλοντος; Δεν είναι θέμα “δυσφήμησης” του σχολείου ή μηδενισμού των αποφοίτων του! Ίσα ίσα, είναι σοβαρό θέμα να γίνει κατανοητό ποιο ήταν το λάθος για να μην ξανασυμβεί, ούτε στο Αρσάκειο, ούτε πουθενά.
Η Φιλεκπαιδευτική δεν έχει βγάλει ούτε καν ανακοίνωση για το θέμα, σαν να μην υπάρχει! Ο Γ. Μπαμπινιώτης, όχι μόνο δεν το σταμάτησε στο ξεκίνημά του το κακό, αλλά επιπλέον στήριζε τον Δημήτρη Λιγνάδη δημόσια μέχρι πρότινος. Θα εξηγήσει γιατί; Θα ζητήσει συγνώμη; Έχει καταλάβει πόσα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν το Αρσάκειο είχε σταματήσιε την παιδεραστική δράση του Λιγνάδη στο ξεκίνημά της αντί να την υποθάλπτει; Θα παραιτηθεί έστω εκείνος τώρα που έμαθε τι συνέβαινε με τον ευνοούμενό του;
3. Το αντίστοιχο, με άλλο τρόπο, ισχύει και για τη (δημόσια) Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, που είναι επίσης εκπαιδευτικός Οργανισμός. Οι καθηγητές της Σχολής, αντί να μιλούν για “εργαλειοποίηση” των καταγγελιών των φοιτητών τους, ας κάτσουν να ψάξουν τι λάθη έκαναν -γιατί έκαναν. Τι δεν είδαν οι υπεύθυνοι σπουδών; Πώς άφησαν τόσα χρόνια τον Δ. Λιγνάδη να εκμεταλλεύεται τη θέση του; Ποιοι ήξεραν και δε μίλαγαν και ποιοι τον βοηθούσαν; Έχουν μεγάλη ευθύνη κι ας την αναλάβουν με αυτοκριτική κι όχι με εξυπνάδες τύπου “μην πληγεί το Εθνικό Θέατρο”. Δεν θα πληγεί το Εθνικό Θέατρο αν αλλάξει η λογική ότι η βία και η σεξουαλική βία είναι σύμφυτη της θεατρικής παιδείας, είναι “κανονικοποιημένη” -ίσα ίσα!
4. Τα θύματα θα μιλήσουν όποτε αισθανθούν ότι μπορούν. Οι παραινέσεις “μιλήστε θύματα, γιατί δε μιλάτε;” από όλους εμάς δεν βοηθούν σε κάτι. Το τραύμα είναι πάρα πολύ δυσκολο πράγμα. Δεν ξέρουμε αν το (όποιο) θύμα το έχει ξεπεράσει, δεν ξέρουμε αν μπορεί να το διαχειριστεί. Τους κινδύνους στους οποίους εκτίθεται αυτός ή αυτή που μιλάει, ειδικά μετά από τόσα χρόνια, δεν ξέρουμε αν αντέχει να τους διαχειριστεί. Το μόνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι, όποτε κι αν μιλήσει, θα ξαναβιώσει το τραύμα. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το επιλέξει το κάθε θύμα για τον εαυτό του. Η προτροπή “μιλήστε θύματα” από όλους εμάς απλώς ρίχνει την ευθύνη στην πλάτη των ίδιων των θυμάτων. Ότι όλα θα ήταν πιο εύκολα αν οι ίδιοι μίλαγαν “στην ώρα τους”. Δικιά μας δουλειά (εννοώ όσων δε είμαστε οι ίδιοι θύματα) δεν είναι να κρίνουμε τα θύματα ή να τους υποδείξουμε τι θα κάνουν. Δικιά μας δουλειά να φτιάξουμε μια κοινωνία, μια κοινότητα, έστω μια οικογένεια, όπου το θύμα δεν θα χρειαστεί 25 χρόνια για να μιλήσει για αυτό που του συνέβη. Και τότε όλα θα είναι κάπως καλύτερα.
4. Όπως έχει ξεδιπλωθεί το θέμα, υπάρχει ένας κίνδυνος: να οδηγήσει σε έναν πουριτανισμό. Στην υπόθεση αυτή είναι μέσα όλα τα κλισέ για να μείνει στο κεφάλι του οποιουδήποτε ανεγκέφαλου “όλοι αυτοί οι ανώμαλοι”. Όχι, δεν είναι ανωμαλία η ομοφυλοφιλία, δεν είναι παιδοβιαστές οι ομοφυλόφιλοι, και όχι, όποιο παιδί ασχολείται με το θέατρο δεν “θα γίνει γκέι” ούτε “ανώμαλος”. Ο κίνδυνος που έχει ένα παιδί από την κακοποίηση δεν είναι “να γίνει γκέι”, είναι να του μείνουν ανεξίτηλα τραύματα που θα παίξουν ρόλο στην ίδια του τη ζωή. Κι αυτό είναι το θέμα μας, όχι η ταυτότητα φύλου ή η ελευθερία στο σεξ. Τώρα που άλλαξε γραμμή το Μαξίμου και όλα τα κανάλια θα εστιάσουν στον “επικίνδυνο Λιγνάδη”, θα δουν πολλά τέτοια τα ματάκια μας. Πρέπει να υψώσουμε τοίχο αντίστασης στο Μακελειό και τις παραφυάδες του.
5. Το million dollar question, που δεν ξέρω αν θα το απαντήσουμε ποτέ. Όταν οι επιτελείς του Μαξίμου ενορχήστρωσαν τη δημοσιότητα γύρω από τον βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου (Προσοχή: η καταγγελία της Σοφίας ήταν θαραλλέα και της αξίζουν συγχαρητήρια. Μόνο που την είχε κάνει πρώτη φορά τον Νοέμβριο 2020 και δεν ασχολήθηκε κανείς, ούτε απο το Μαξίμου, ούτε από τα μεγάλα ΜΜΕ, ούτε η ΠτΔ. Δεν στήθηκε η μαρτυρία της Σοφίας, στήθηκε όμως κανονικότατα από το επιτελείο του Μαξίμου η επικοινωνιακή διαχείρισή της. Μια απλή σύγκριση με την μεταχείριση των θυμάτων του Λιγνάδη από την ΠτΔ, την Υπουργό, τα δελτία ειδήσεων και τη δικαιοσύνη, είναι εύγλωττη για αυτό που λέω), ήξεραν ότι είχαν στην πλάτη τους μια υπόθεση παιδοβιαστή; Δεν ήξεραν και πιάστηκαν απροετοίμαστοι ή ήξεραν αλλά ήταν τόσο σίγουροι ότι κανείς δεν θα μιλήσει; Θα μείνω για πάντα με την απορία. Είτε από λάθος υπολογισμό, είτε από σκέτο λάθος, οι επιτελείς του Μαξίμου κατάφεραν να ανοίξει μια υπόθεση που την έκρυβε τόσο αριστοτεχνικά το πολιτικό σύστημα εδώ και 30 χρόνια -οπότε να τους πούμε ένα μεγάλο μπράβο κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πλάκα κάνω. Βασικά αυτό που θέλω να πω είναι ότι το ελληνικό #metoo δεν αξίζει να εκπροσωπείται από την εξουσία, ούτε να χρησιμοποιείται εργαλειακά για τις επιδιώξεις της εξουσίας. Πρέπει να γίνει δικό μας, όλων μας.
Αυτά τα λίγα (χεχεχεχε) είχα να πω και πάω να κάνω -επιτέλους- και καμιά άλλη δουλειά για σήμερα…”
