“Τώρα πλέον οι προτεραιότητες αυτής της νεοδεξιάς εξουσίας με τις βαθιές ρίζες, είναι σαφείς. Δεν αφορούν την κοινωνία, την υγεία, την παιδεία, την εργασία. Αλλά τα ταξικά της συμφέροντα. Τη στήριξη των ημέτερων επιχειρηματικών συμφερόντων σε βάρος των μικρομεσαίων «μπαταχτσήδων». Τη στήριξη των κολλεγιαρχών και όχι της δημόσιας παιδείας. Τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων. Τον περιορισμό των ελευθεριών. Το κτίσιμο μιας ανάπτυξης που θυμίζει την εποχή του Καρόλου Ντίκενς με απλήρωτη δουλειά, χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, συνοχή, κράτος δικαίου, ανεξαρτησία. Αυτές είναι οι ελαττωματικές ιδέες που είχε πάντα η Αριστερά. Για αυτό και παραμένει για τη Δεξιά στον τόπο μας, πάντα ο εχθρός. Αυτή και όχι ο ιός…”. Γράφει η Ρένα Δούρου στην ανάρτησή της με τίτλο “Από την δυτική Αττική ως το… Ντουμπάι”, κάνοντας λόγο για μια “κόκκινη γραμμή”, ένα χάσμα που συνεχίζει να υφίσταται σήμερα, 70 χρόνια μετά, σε περίοδο οξείας υγειονομικής κρίσης.
Ένα χάσμα που έχει ανοίξει εδώ και πολλές δεκαετίες όπως τονίζει η Ρ. Δούρου, παραθέτοντας ενδεικτικά μια ιστορία. “Μάης του 1944. 200 αντιστασιακοί εκτελούνται από τους ναζί κατακτητές στην Καισαριανή και το ζεύγος Κατακουζηνού, όπως περιγράφει στο βιβλίο της η Λητώ, βγαίνει να μοιραστεί τον πόνο του. Στην πλατεία Κολωνακίου συναντούν γνωστούς τους που τους ρωτούν γιατί φοράνε μαύρα. Όταν ο διακεκριμένος ψυχίατρος και λόγιος Άγγελος Κατακουζηνός τους λέει για την εκτέλεση των πατριωτών, εισπράττει την απάντηση: «Δεν ξέρετε λοιπόν πως όλοι αυτοί ήσαν κομμουνιστές;» Για κάποιους τότε, περίοδο της χιτλερικής κατοχής, το πιο σημαντικό ήταν ο «εσωτερικός εχθρός», η Αριστερά, οι κομμουνιστές. Έτσι είχαν προσαρμόσει τις προτεραιότητές τους. Εξ ου και η έλλειψη συγκίνησης στο άκουσμα της εκτέλεσης των πατριωτών – αφού ήσαν κομμουνιστές… Το χάσμα που άνοιξε μεταξύ του ζεύγους Κατακουζηνού και των φίλων τους δεν ήταν συγκυριακό.
Πρόκειται για την “αντίληψη των «από εδώ» και των «από εκεί». Των «σωστών» και των «λάθος». Εκείνων που μπορούν να κρατούν αιωνίως, κληρονομικώ δικαιώματι, τα ηνία της εξουσίας και εκείνων που «παραβίασαν το ιερό». Των νόμιμων κατόχων της εξουσίας και των απόκληρων. Των κατόχων της «σωστής» αλήθειας που μπορούν να διαφεντεύουν τις τύχες του τόπου εσαεί και εκείνων που πιστεύουν σε ελαττωματικές ιδέες και δεν πρέπει να επιστρέψουν ποτέ ξανά στην εξουσία”.
Τέλος, προσθέτει ότι “στη νέα εποχή των γυμνών συμφερόντων της Δεξιάς που ζούμε, η… καλή, δηλαδή βολική για την εξουσία «ανακατασκευή» της πραγματικότητας από τα χορτασμένα ΜΜΕ, θα γίνεται δύσκολη υπόθεση γιατί η αλήθεια όλο και κάπου θα σκάει, από την δυτική Αττική ως το… Ντουμπάι”.
