Λατρεμένο μου πλάσμα…
Σού ‘δωσα ζωή εγώ, μα εσύ έκανες τη δική μου ζωή καλύτερη.
Μεγάλωνες, χρυσαφένια μου, κι ο κόσμος φαινόταν ομορφότερος. Γέμιζες την ψυχή μου με ζεστασιά, εσύ ψυχούλα μου. Με την ευαισθησία και την αγνότητα της ματιάς σου συνήθισα να βλέπω κι εγώ πιο δίκαια γύρω μου.
Έμαθες στην καρδιά μου να χωράει πιο πολλή αγάπη, Εσύ καρδούλα μου.
Νιότη απ’ τη νιότη σου έπαιρνα εγώ, ακριβή μου, που είχα την τιμή να είμαι μάνα σου, πολύτιμή μου.
Κι όταν το κακό μας βρήκε, Εσύ με τη λεβεντιά και το κουράγιο σου στήριζες κι εμένα, λεβέντρα μου.
«Και κλείσαν τα ματάκια σου και δεν θωρείς που κλαίω…».
Κι έφυγες να βρεις τη γαλήνη στη ζεστή αγκαλιά του αγαπημένου σου πατέρα κι άφησες εδώ μοναχό του τον άλλο σου αγαπημένο, αστέρι μου.
Κι εμένα; «Και τώρα πού να κρατηθώ, πού να σταθώ, πού να μπω, που απόμεινα ξερό δεντρί σε χιονισμένο κάμπο».
Να με περιμένετε, αγάπες μου…
Δεν θα αργήσω…
Η μάνα
