… Ξεκινώντας από αυτή την πραγματικότητα, ο Ανδρέας Παπανδρέου υιοθέτησε τη ρήση του Μπίσμαρκ ότι η πολιτική είναι τέχνη του εφικτού. Ορισμός που, στον προφανή ρεαλισμό του, βόλευε θεωρητικά τη διαχειριστική αφομοίωση του ΠΑΣΟΚ από το Κατεστημένο που στα πρώτα του βήματα πολεμούσε. Διότι, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς πως, όταν μιλάμε για μια πολιτική ανατροπής και αλλαγών, ο ρεαλισμός του εφικτού είναι τόσο σημαντικός όσο και ο ιδεαλισμός του ανέφικτου. Αν οι άνθρωποι υπολόγιζαν πάντα, πέντε-πάνω, πέντε-κάτω, το εφικτό, τότε ακόμα θα βρισκόμασταν στην εποχή της δουλοκτησίας ή ακόμα παραπίσω. Κι έχει μεγάλη, καθοριστική, ζωτική σημασία, και όχι μόνο για μας, αλλά πολύ ευρύτερη, να μην επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση, και με καμιά δικαιολογία, να καταψυχθεί το ανέφικτο στις χαμηλές θερμοκρασίες του εφικτού.
Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί κάποιοι στη σημερινή κυβέρνηση, δρώντας μέσα σε έναν εξαιρετικά δυσμενή συσχετισμό και επιδιώκοντας το βέλτιστο εφικτό, μερικές φορές δείχνουν να παρασύρονται και να ξεχνούν την καρδιά της Αριστεράς: Το ανέφικτο. Που μπορεί να επιμένει, να ζει, να προκαλεί, όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με «μικρές» πράξεις εφικτού. Με την απόλυτη συμπεριφορά σε ζητήματα αμοιβών -και εφάπαξ- δημόσιων λειτουργών, για παράδειγμα. Με κόκκινη γραμμή -χωρίς τροπολογίες- για τη μεταχείριση των προσφύγων. Με αίσθηση της κοινωνικής πραγματικότητας στη χρήση προνομίων της εξουσίας. Με τα αφτιά και τα μάτια ανοιχτά στα θύματα του εφικτού – γιατί υπάρχουν πολλά τέτοια. Με… με… με…
Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού δημοσιεύεται στην avgi.gr
