Ερώτηση: Το ντιμπέιτ των πέντε (Ανδρουλάκης, Γερουλάνος, Καστανίδης, Λοβέρδος, Χρηστίδης) έπεισε έστω και έναν πολίτη, μη ψηφοφόρο του ΚΙΝΑΛ, να πάει την Κυριακή στις κάλπες την Κυριακή για να ψηφίσει τον διάδοχο της Φώφης Γεννηματά;
Απάντηση: Κανέναν.
Δεύτερη ερώτηση: Αυτοί που έχουν αποφασίσει να πάνε να ψηφίσουν, βλέποντας και ακούγοντας τους πέντε, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως με κάποιον από αυτούς επικεφαλής μπορεί το ΚΙΝΑΛ να αναγεννηθεί, να μεγαλώσει τα ποσοστά του και να γίνει ξανά ΠΑΣΟΚ, δηλαδή κυβερνητική παράταξη;
Η απάντηση είναι αρνητική.
Την τρίτη ερώτηση δεν θέλω να την κάνω επειδή θα επαναλάβω το τουίτ που μου έστειλε ένας κορυφαίος πολιτικός παράγων μόλις τελείωσε το ντιμπέιτ (και το οποίο χθες έκανα ΠΙΤΤΑΚΙΟΝ): “Πρώτη φορά βλέπω ντιμπέιτ πέντε υποψηφίων όπου κερδίζει ο έκτος που απουσιάζει”.
Τέλος πάντων. Το πρόβλημα δεν είναι αν κέρδισε ή αν έχασε κάποιος -που έγινε κι αυτό, με μεγάλο χαμένο τον Νίκο Ανδρουλάκη και κερδισμένο μάλλον τον Ανδρέα Λοβέρδο, που διατύπωσε με καθαρότητα την “δεξιά ατζέντα” του- αλλά αν η εμφάνιση των πέντε κυρίων αύξησε το ενδιαφέρον των πολιτών για το ΚΙΝΑΛ και η προσέλευση στις κάλπες θα αυξηθεί;
Η απάντηση και σ’ αυτό το ερώτημα είναι αρνητική.
Ουδείς επιπλέον πολίτης θα πάει να ψηφίσει για αρχηγό του ΚΙΝΑΛ μετά το ντιμπέιτ ούτε οι ψηφοφόροι έγιναν σοφότεροι από τα λεχθέντα των υποψηφίων.
Πόσοι όμως θα πάνε να ψηφίσουν;
Η απάντηση στο ερώτημα θα μάς δώσει και την απάντηση για το ποιός τελικά θα εκλεγεί αρχηγός.
Μέχρι και πριν το θάνατο της Φώφης Γεννηματά σχεδόν όλοι έλεγαν ότι οι εκλέκτορες θα είναι περίπου 100.000 και στην καλύτερη περίπτωση θα έφταναν τους 120-130.000
Τώρα οι περισσότεροι λένε ότι μπορεί να φτάσουν τους 200-250.000 ή και να τις ξεπεράσουν αν δεν ήταν ο κορονοϊός και τα εκλογικά τμήματα ήταν πολύ περισσότερα και όχι μόνον 840, κάτι που εκ των πραγμάτων λειτουργεί αποτρεπτικά για τους απλούς (και μη ενταγμένους σε μηχανισμούς) ψηφοφόρους, ίδιως στην επαρχία.
Υπεραισιόδοξη εκτίμηση, αλλά δεν μπορεί και να αποκλειστεί καθώς η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου τάραξε τα νερά και δημιούργησε νέα δεδομένα.
Ας δούμε όμως τα αριθμητικά δεδομένα και μετά τα πολιτικά για να δούμε ποιός, τελικά θα είναι ο νικητής.
Στις εσωκομματικές εκλογές του 2017 η Φώφη Γεννηματά πήρε 87.000, ο Νίκος Ανδρουλάκης 52.000, ο Γιώργος Καμίνης 29.000, ο Σταύρος Θεοδωράκης 23.000 και περίπου 20.000 έλαβαν αθροιστικά οι υπόλοιποι (Κώστας Γάτσιος, Γιάννης Μανιάτης, Απόστολος Πόντας, Γιάννης Ραγκούσης και Δημήτρης Τζιώτης), ενώ το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου στις εκλογές του 2015 είχε λάβει 153.00 ψήφους.
Αν ο Παπανδρέου πάρει τους μισούς από το κόμμα του, το ΚΙΔΗΣΟ, ξεκινά με 75.000. Ας υποθέσουμε ότι δεν θα πάρει το 50%, αλλά το 40% ή έστω το 30% η βάση εκκίνησής του είναι τουλάχιστον 50.000 ψήφοι.
Οι πληροφορίες λένε ότι αν όχι οι μισοί, σίγουρα το 40%, εγώ λέω το 30% όσων είχαν ψηφίσει Φώφη το 2017 τώρα θα επιλέξουν τον Παπανδρέου, άρα άλλοι περίπου 30.000 θα προστεθούν στον Παπανδρέου, που φτάνει έτσι τους 80.000.
Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε και τις ψήφους, αν όχι όλες τις περισσότερες, του Γιώργου Καμίνη, του Κώστα Γάτσιος και του Απόστολου Πόντα που από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στο πλευρό του Παπανδρέου.
Οι υποστηρικτές του Θεοδωράκη, όσοι τέλος πάντων απέμειναν στο ΚΙΝΑΛ, λογικά βρίσκονται πιο κοντά στον Παπανδρέου, ενώ κάποιοι θα προτιμήσουν και τον “δεξιό της παρέας”, τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Η άθροιση όλων αυτών, με τους μετριότατους υπολογισμούς δίνει στον Παπανδρέου πάνω από 100-110.000 σταυρούς.
Αν λοιπόν οι ψηφοφόροι είναι περίπου 200.000 η πιθανότητα ο Παπανδρέου να κερδίσει από την πρώτη Κυριακή δεν θα πρέπει να αποκλειστεί.
Σε κάθε περίπτωση η αριθμητική όσο το εκλεκτορικό σώμα μεγαλώνει τον φέρνει σίγουρα στον δεύτερο γύρο και μπροστά από τους Ανδρουλάκη και Λοβέρδο, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις εμφανίζονται ισχυροί, έναντι των άλλων άλλων τριών του ντιμπέιτ.
Ας αφήσουμε όμως την ψυχρή αριθμητική και ας δούμε την πολιτική δυναμική.
Ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις ή τις αντιπάθειες που μπορεί να έχουμε, ποιός από τους Ανδρουλάκη, Λοβέρδο και Παπανδρέου μπορεί να εγγυηθεί την αυτονομία του Κινήματος από εξωπολιτικά κέντρα και συμφέροντα;
Ποιός μπορεί να μεγαλώσει και να ισχυροποιήσει την Κεντροαριστερά και να την κάνει υπολογίσιμη δύναμη για το σχηματισμό κυβέρνησης;
Μέχρι να εμφανιστεί ο Παπανδρέου τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ ήταν μονοψήφια, μεταξύ του 5% και του 7%.
Αίφνης, όλοι οι δημοσκόποι το βρίσκουν να έχει διψήφια ποσοστά και με δυναμική.
Γιατί δεν υπήρχε δυναμική και τα ποσοστά ήταν καθηλωμένα;
Δεν ήταν και τότε υποψήφιοι ο Ανδρουλάκης και ο Λοβέρδος;
Σίγουρα η συγκίνηση για τη Φώφη έριξε τα φώτα της δημοσιότητας στο ΚΙΝΑΛ.
Δεν είναι όμως το τραγικό γεγονός που ανέβασε τα δυνητικά εκλογικά ποσοστά του.
Αν δεχθούμε κάτι τέτοιο είναι σαν να αποδεχόμαστε τα όσα απαράδεκτα έγραψε στα ΝΕΑ ο δημοσιογράφος Στέφανος Κασιμάτης.
Ποιός από τους υποψηφίους έχει εθνικό αφήγημα, πολιτικό σχέδιο, κυβερνητικό πρόγραμμα, επεξεργασμένες και προοδευτικές θέσεις για την κλιματική κρίση, το ψηφιακό κράτος, την τεχνολογική έκρηξη, τις γεωστρατηγικές αναδιοργανώσεις, τις νέες ανισότητες, τις μεταναστευτικές ροές;
Αν δεχθούμε ότι η πανδημία, οι φυσικές καταστροφές, η δημοσιονομική πίεση, η προσφυγική απειλή και άλλα σοβαρά εγχώρια προβλήματα είναι σε σημαντικό βαθμό απολήξεις των όσων ισχύουν παγκοσμίως τότε χρειαζόμαστε και ηγεσίες που να μπορούν να συνομιλούν με τη διεθνή κοινότητα έχουν επαφές και να συμμετέχουν στον προβληματισμό που αναπτύσσεται για το μέλλον του πλανήτη.
Υπάρχει κάποιος από τους υποψηφίους του ΚΙΝΑΛ, αλλά και ευρύτερα από την Κεντροαριστερά που μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει με τον Μπάϊντεν, τον Σι Τζιπίνγκ, τον Πούτιν, τον Σολτς, τον Μακρόν για θέματα της Ελλάδας και να προωθήσει τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα;
Η εμφάνιση Παπανδρέου ήταν αυτή που σε σημαντικό βαθμό αύξησε κατακόρυφα το ενδιαφέρον, όχι τόσο για το ΚΙΝΑΛ, αλλά για το μέλλον της κεντροαριστερής παράταξης.
Και δεν το αύξησε επειδή ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ φορτώθηκαν αποκλειστικά και εν πολλοίς άδικα τις επιπτώσεις από τα μνημόνια και την παρατεταμένη οικονομική κρίση, αλλά και γιατί σήμερα έχει θολώσει η εικόνα τόσο της ΝΔ, που είναι στην κυβέρνηση, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι στην αντιπολίτευση.
Υπάρχει αυξημένη δυσαρέσκεια και αρκετοί από τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που είχαν ψηφίσει τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, αναζητούν άλλες επιλογές και η υποψηφιότητα Παπανδρέου τους φαίνεται ελκυστική γιατί ο ΓΑΠ είναι ο τελευταίος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με ποσοστό 44% και προφανώς επειδή το όνομα Παπανδρέου είναι ταυτισμένο με το ΠΑΣΟΚ, που άλλαξε υπέρ των πολλών και των αδυνάμων, την ιστορία της χώρας.
Με τον Παπανδρέου υπάρχει η εντύπωση ότι το ΚΙΝΑΛ μπορεί να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ.
Όχι στα λόγια, όπως σε βαθμό υπερβολής λένε κάποιοι από τους υποψηφίους, αλλά ουσιαστικά, σαν παράταξη που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και να ξαναδώσει προοδευτικές λύσεις για τη χώρα.
Εξάλλου, αυτό (πρέπει να) είναι και το κριτήριο επιλογής ηγεσίας: Ποιός μπορεί να προσφέρει στη χώρα, προάγοντας τα συμφέροντα των πολιτών της και όχι τίνος η ομάδα θα αποχτήσει μεγαλύτερη δύναμη σε ένα μικρό κόμμα.
Με τον Παπανδρέου η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι θα δοθεί η τελευταία μεγάλη μάχη του λεγόμενου ιστορικού ΠΑΣΟΚ για να παραμείνει ζωντανή η κεντροαριστερή παράταξη και να διεκδικήσει, την όποια δυνατότητα υπάρχει -και αν υπάρχει- επιστροφής σε πρωταγωνιστικό ρόλο ακόμη και για τις κυβερνητικές υποθέσεις.
Ο κίνδυνος είτε να γίνει υποπόδιο της δεξιάς είτε να παραμείνει ένα “μικρό και ακούνητο στρατιωτάκι” του 4-5% που σταδιακά θα σβήσει είναι, κατά πως φαίνεται, αυτό που κινητοποιεί πολλούς ανθρώπους, ακόμη και ψηφοφόρους που μετά το 2009 επέλεξαν την αποχή, να προσέλθουν την Κυριακή στις κάλπες για να εκλέξουν τον αρχηγό του ΚΙΝΑΛ.
Μέλει βεβαίως, να αποδειχθεί…
Πηγή: matrix24.gr
