Ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου ξεπέρασε και τον … εαυτό του. Έδωσε συνέντευξη στην … εκπομπή του !

( Η άποψη δημοσιεύεται στην Αυγή με τον τίτλο: Και… «δίκη της Μόσχας» για τους άθλιους της Αίγινας!. Του Γκραούτσο Μαρξ )
Ο κόμπος, πράγματι, έχει φτάσει στο χτένι – θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τον Μπ. Παπαπαναγιώτου. Μόνο σ’ αυτό, όμως, γιατί σ’ όλα τα υπόλοιπα οι απόψεις μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες – εδώ και άπειρα χρόνια! Με το θέμα της Αίγινας, και κυρίως με τα όσα πλήρως διαστρεβλωμένα ακούγονται, πρέπει όμως να ασχοληθούμε. Γιατί υπάρχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά -πρωτόγνωρα- που δεν σχετίζονται με το πόσο ασήμαντοι ή σημαντικοί είναι οι συντάκτες και αυτά που διακινούνται και γράφονται.
1. Τα όσα λέγονται για την τραγωδία της Αίγινας δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Την κίτρινη δημοσιογραφία, με διάδοση συκοφαντιών και εντελώς ανυπόστατων “πληροφοριών” αλλά και απειλών, την εξέφρασαν πολλοί: Και ο Μπ. Παπαπαναγιώτου, και ο Αρ. Πορτοσάλτε, και το “Μακελειό” [ήδη έχει κατατεθεί μήνυση εναντίον των υπευθύνων της εφημερίδας (;)] και αρκετοί ακόμα. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για “μεμονωμένο περιστατικό”. Στην περίπτωση της Αίγινας, όμως, έχουμε μια “ποιοτική” διαφορά. Οι συκοφαντίες δεν εκφέρονται από την παραδοσιακή “κίτρινη δημοσιογραφία”, αλλά από θεωρούμενους, μέχρι πρότινος, “σοβαρούς” δημοσιογράφους, ενώ αναπαράγονται από έντυπα, όπως “Τα Νέα” -που υιοθέτησαν, σ’ έναν βαθμό, τις ασύστολες συκοφαντίες, και ραδιόφωνα, όπως Βήμα FM, που και κι αυτά θεωρούνται σοβαρά -κατά σύμπτωση και τα δύο ανήκουν στον Στ. Ψυχάρη! Ο Μπ. Παπαπαναγιώτου, μάλιστα, έδωσε συνέντευξη στον σταθμό που εργάζεται (Βήμα FM), ενώ του υπέβαλε τις ερωτήσεις ο δημοσιογράφος που έχουν μαζί την εκπομπή – παλιά ήθη και έθιμα… Σε τέτοιου είδους αθλιότητες, λοιπόν, πρέπει να υπάρχει άμεση και σοβαρή αποδοκιμασία καθώς όσο μένουν αναπάντητες, τόσο διαιωνίζονται, αναπαράγονται, παραμένουν στο διηνεκές.
2. Το πρώτο επεισόδιο της τραγωδίας στην Αίγινα, ήταν η άνευ αρχών διάδοση συκοφαντικών “πληροφοριών”, η οποία δεν σεβάστηκε τίποτα, ούτε τη μνήμη των νεκρών και τον πόνο των οικείων τους. Γιατί τι άλλο ήταν οι “πληροφορίες” που διακινήθηκαν ευρέως ότι υπουργοί βρίσκονταν στο μοιραίο σκάφος που έσπειρε τον θάνατο στην Αίγινα; Στην ίδια λογική κινούνταν και οι “δημοσιογραφικές ερωτήσεις” του τύπου “Τι έγινε, οδηγούσε ΣΥΡΙΖόπουλο και το καλύπτουν;” και “κε Δρίτσα, μήπως βιαστήκατε για το δυστύχημα της Αίγινας; Ή μήπως επίτηδες βιαστήκατε;…”. Ερωτήσεις που δημιουργούν εικόνα συγκάλυψης, για να έρθει το επόμενο δημοσίευμα περί υπουργών που επέβαιναν και να ολοκληρωθεί ο κύκλος της τυμβωρυχίας. Η επίθεση στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται, είναι πια για κάποιους το υπέρτατο κριτήριο και “καθήκον”, που επιτρέπει τα πάντα.
3. Το δεύτερο επεισόδιο, όταν πια φάνηκε ότι η εκστρατεία της λάσπης -ευτυχώς- δεν πέτυχε, και όταν η κυβέρνηση, ως όφειλε, αντέδρασε, ήταν εκείνοι που διέσπειραν τις αθλιότητες να αυτοπαρουσιαστούν ως “θύματα”! Ως “θύματα” και πάλι του κακού ΣΥΡΙΖΑ και της κακής κυβέρνησης που τους “στοχοποίησε”. Λες και θα έπρεπε η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ να καταπιούν τις αθλιότητες. Εδώ ταιριάζει γάντι η λαϊκή ρήση “Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και τον βόδι”!
4. Ο Μπ. Παπαπαναγιώτου, όμως, ξεπέρασε κάθε όριο στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στον Βήμα FM, καθώς διέπραξε αλλεπάλληλα φάουλ. Ενδεικτικά:
α. Φιλοτέχνησε για τον εαυτό του την εικόνα του θύματος, που τον κυνηγάει η κυβέρνηση, κάνοντας συγκρίσεις με τις… δίκες της Μόσχας και τους…σταλινικούς διωγμούς. Είπε στο ραδιόφωνο ότι “Με τις δίκες της Μόσχας και με τη δίκη προθέσεων εκκαθαρίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές του τότε κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή η συνταγή, στοχοποίηση, απαξίωση, εξόντωση, αυτά είναι τα τρία βήματα, επιχειρήθηκε και τώρα”! Εδώ η γελοιότητα ξεπερνάει την άθλια πραγματικότητα.
β. Επιμένει στους υπαινιγμούς και στα μισόλογα, αντί να συναισθανθεί την κατάσταση. Η έκκληση του υπουργού Θ. Δρίτσα, να σεβαστούμε τους νεκρούς θα ήταν μια ευκαιρία. Και όχι μόνο επιμένει, αλλά συνεχίζει εμπλέκοντας και άλλα πρόσωπα, συνεργάτες του πρωθυπουργού, μιλώντας για “συνεργάτες του Σόρος”, ΜΚΟ, “υπόγεια του Μαξίμου” κ.ά. Όλα αυτά δεν στοιχειοθετούνται, αλλά δημιουργούν φυσικά κλίμα… Αν αυτό που κάνει ο Μπ. Παπαναγιώτου δεν είναι στοχοποίηση, τότε τι είναι; Καμία σχέση, βέβαια, με τεκμηριωμένη δημοσιογραφική έρευνα…
γ. Εμμέσως, αλλά σαφώς απειλεί. Παράδειγμα: “Ρωτάω τώρα. Ξαναρωτάω. Γιατί έχω κι άλλα να ρωτήσω αργότερα”. Ή «Έχω ανακαλύψει μαργαριτάρια πολλά μέσα από αυτή την ιστορία… Γιατί θα αρχίζω να του λέω accounts συγκεκριμένα με ονόματα, πως κυκλοφορούν”. Ή “Έχουμε άλλη μια αποκάλυψη σήμερα…”, την οποία ποτέ δεν λέει! Είναι μια πρακτική αυτή (ξέρω, δήθεν, πολλά, αλλά δεν τα λέω, και θα τα αποκαλύψω αν δεν πάτε με τα νερά μου) που εφάρμοσαν πρόσφατα και άλλα πρόσωπα του συγκροτήματος Ψυχάρη.
5. Όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση ούτε με τη δημοσιογραφία, ούτε με την κριτική και την αντιπολίτευση. Είναι μια πρακτική συκοφάντησης και απειλών που ανήκει σε άλλα περιβάλλοντα. Γι’ αυτό εκείνοι που πλήττονται δεν είναι πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση -αυτοί μπορεί και να κερδίζουν συμπάθεια με τέτοιες αθλιότητες-, αλλά η δημοσιογραφία, ο δημόσιος λόγος και η Δημοκρατία. Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι.
6. Καλό είναι η ΕΣΗΕΑ, και ανεξάρτητα από Παπαπαναγιώτου και Πορτοσάλτε, να ασχοληθεί με το τι είναι “δημοσιογραφική αλητεία”. Γιατί κάποιοι είναι φανερό ότι δεν κατανοούν τον όρο. Κι αυτό το τελευταίο δεν έχει κανέναν υπαινιγμό για κανέναν.